Przedszkole 150

TERAPIA PEDAGOGICZNA – PROPOZYCJE PRACY Z DZIEĆMI Z TRUDNOŚCIAMI

Cel:  Pokonywanie nieśmiałości u dzieci, budowanie wiary w siebie.

 Droga Mamo/Tato

Przeczytajcie swojemu dziecku poniższą bajkę i porozmawiajcie z nim na temat jej treści. Zastanówcie się, czy u Waszego dziecka mają miejsce sytuacje, w których nie potrafi ono dołączyć do zabawy z innymi, boi się, że nie poradzi sobie w nowej sytuacji i nie wierzy we własne możliwości.
Być może historia naszego bohatera pomoże mu w takich momentach.

Życzę miłej lektury

Elżbieta Wesołowska

Bajka terapeutyczna:  „Bajka o szarym słowiku”

Czy widziałeś kiedyś słowika w zaroślach? Pewnie nie, bo rzeczywiście trudno go zobaczyć. Chowa się w gęstych krzakach bo jest bardzo skryty. Wcale nie jest kolorowy tak jak inne ptaki. Jest troszkę większy od wróbelka, ma brązowo-szare piórka zupełnie bez żadnych wzorków i czarne oczka. Posłuchaj historii o małym młodziutkim słowiczku o imieniu Jasio.
Jaś mieszkał niedaleko rzeczki w gniazdku uplecionym z traw pod niedużym krzakiem. Był jeszcze malutki i bardzo bał się oddalać od gniazdka. Dobrze czuł się gdy jego Mama lub Tata byli w pobliżu. Gdy jednak miał coś zrobić zupełnie sam to już nie za bardzo. Trochę obawiał się innych ptaków i nawet gdy widział, że świetnie się bawią razem to wolał je oglądać z daleka niż się przyłączyć do zabawy.
Gdy tak patrzył na inne ptaki myślał sobie zawsze jakie one są wspaniałe. Widział gila z pięknym czerwonym brzuszkiem i niebiesko-czarnymi piórkami na grzbiecie. A potem Jaś patrzył na siebie i wzdychał widząc, że on taki kolorowy nie jest. Gdy z kolei przyglądał się krukowi podziwiał jaki ten jest duży. Chciałby być taki jak on, a przecież słowiczki są malutkie. Zawsze wydawało mu się, że inne ptaki miały bardziej ostre dzioby, dłuższe ogony, szybciej latały, ładniej machały ogonkami. We wszystkim wydawały się lepsze od niego.
Więc nawet gdy inne ptaszki zapraszały go do zabawy to on wolał siedzieć pod swoim krzaczkiem blisko rodziców i tylko przyglądać się zabawie innych. Tylko wieczorami jak już było ciemno odważał się wzlecieć na sam szczyt krzaka i gdy upewnił się, że nikt go nie widzi wtedy sobie śpiewał. Uwielbiał to robić. To sprawiało mu największą przyjemność. Potrafił tak śpiewać nawet długo w noc i za każdym razem wymyślał nową melodię, która się nigdy nie powtarzała.
Pewnego ranka gdy tak siedział sobie przy swoim gniazdku i jak zwykle podpatrywał z daleka bawiące się ptaszki, zobaczył gila, który mu się przyglądał z boku. Na początku Jaś nie wiedział o co chodzi. Rozejrzał się niepewnie, a gil w tym czasie podszedł do niego i spytał cichutko:
– Czy nauczysz mnie śpiewać?
I zaraz dodał:
– Słyszałem Cię jak śpiewasz wieczorem. To było coś wspaniałego. Ja chyba nigdy tak nie będę potrafił – powiedział zwieszając smętnie dziobek
Słowik był tak zaskoczony, że nie potrafił się w pierwszej chwili odezwać. A gil chyba źle zrozumiał jego milczenie bo potem mówił coraz bardziej smutnym głosem:
– Ty pewnie mnie nawet nie chcesz znać… Bo ja wcale ładnie nie śpiewam… I w ogóle… To ja lepiej sobie pójdę…
Gdy Jaś zobaczył, że ten odchodzi zebrał się w sobie, dogonił go i powiedział:
– Zostań! Ja nazywam się Jaś.
– A ja Florek – powiedział gil i uścisnęli się piórkami z uśmiechem.
– Dlaczego nigdy nie chcesz się z nami bawić? – spytał Florek jak już sobie razem usiedli – nie podobają Ci się nasze zabawy?
– To nie o to chodzi – powiedział Jaś – Jestem taki mały i szary, zawsze myślałem, że nikt się nie będzie chciał ze mną bawić… A nawet gdybym się już przyłączył to na pewno bym sobie nie poradził.
– No co Ty! – zaprzeczył gil – Jak ja chciałbym być taki mały i szary jak Ty gdy się bawimy w chowanego. Ja nigdy wtedy nie mam szans. Zaraz mnie wszyscy znajdują! Ty za to byłbyś mistrzem!
– Posłuchaj – mówił dalej – Każdy ptaszek jest inny. Jeden jest bardziej kolorowy, inny szary, jeden większy, inny mniejszy, jeden dobrze pływa, inny świetnie lata. I to jest właśnie najlepsze! Właśnie dzięki temu gdy się razem bawimy może być tak wspaniale.
– Ja też kiedyś byłem nieśmiały tak jak Ty. Bałem się włączyć do zabawy i wolałem trzymać się tylko blisko Mamy i Taty. To nie było takie łatwe – podejść do innych ptaków i przyłączyć się do nich. Ale zrobiłem to! I bardzo się z tego cieszę!
– Jak mi obiecasz, że nauczysz mnie śpiewać to ja też Ci pomogę – dodał
Jaś zastanawiał się tylko przez chwilę, a potem powiedział zdecydowanie:
– Tak! Chcę się włączyć do zabawy!
Przyjaciele wzięli się za skrzydełka i poszli w kierunku bawiących się ptaków. Florek przedstawił im Jasia i nie minęła chwila, a świetnie się już razem bawili. Okazało się, że mały słowiczek w wielu zabawach był świetny. A nawet gdy coś mu nie wychodziło najlepiej to przecież każdemu czasami coś się nie udaje. Najważniejsza jest przecież wspólna wesoła zabawa.
A wieczorem wszystkie ptaszki poprosiły słowika, żeby ich nauczył lepiej śpiewać. Okazało się, że wszyscy słyszeli wieczorne trele Jasia i chociaż nie wszyscy wiedzieli kto tak pięknie śpiewał to wszystkim się bardzo podobały. Kiedy Mama i Tata wieczorem wrócili do gniazdka to się bardzo zdziwili. Zobaczyli swojego synka jak śpiewał głośno i ochoczo przed grupą wpatrzonych w niego ptaszków. Obrócił się w ich stronę, mrugnął porozumiewawczo oczkiem i uśmiechnął się do nich. A oni byli z niego tacy dumni.
Jak kiedyś na wiosnę usłyszysz wieczorem najpiękniejszy śpiew ptaszka to zapewniam Cię – to będzie właśnie słowik. Nie będzie Ci łatwo go wypatrzeć – jest nieduży i brązowo-szary. Śpiewa jednak najpiękniej w całym lesie!

TERAPIA PEDAGOGICZNA – PROPOZYCJE PRACY Z DZIEĆMI Z TRUDNOŚCIAMI 24.06.2020

Cel:  Pokonywanie nieśmiałości u dzieci, budowanie wiary w siebie.

 Droga Mamo/Tato

Przeczytajcie swojemu dziecku poniższą bajkę i porozmawiajcie z nim na temat jej treści. Zastanówcie się, czy u Waszego dziecka mają miejsce sytuacje, w których nie potrafi ono dołączyć do zabawy z innymi, boi się, że nie poradzi sobie w nowej sytuacji i nie wierzy we własne możliwości.
Być może historia naszego bohatera pomoże mu w takich momentach.

Życzę miłej lektury

Elżbieta Wesołowska

Bajka terapeutyczna:  „Bajka o szarym słowiku”

Czy widziałeś kiedyś słowika w zaroślach? Pewnie nie, bo rzeczywiście trudno go zobaczyć. Chowa się w gęstych krzakach bo jest bardzo skryty. Wcale nie jest kolorowy tak jak inne ptaki. Jest troszkę większy od wróbelka, ma brązowo-szare piórka zupełnie bez żadnych wzorków i czarne oczka. Posłuchaj historii o małym młodziutkim słowiczku o imieniu Jasio.
Jaś mieszkał niedaleko rzeczki w gniazdku uplecionym z traw pod niedużym krzakiem. Był jeszcze malutki i bardzo bał się oddalać od gniazdka. Dobrze czuł się gdy jego Mama lub Tata byli w pobliżu. Gdy jednak miał coś zrobić zupełnie sam to już nie za bardzo. Trochę obawiał się innych ptaków i nawet gdy widział, że świetnie się bawią razem to wolał je oglądać z daleka niż się przyłączyć do zabawy.
Gdy tak patrzył na inne ptaki myślał sobie zawsze jakie one są wspaniałe. Widział gila z pięknym czerwonym brzuszkiem i niebiesko-czarnymi piórkami na grzbiecie. A potem Jaś patrzył na siebie i wzdychał widząc, że on taki kolorowy nie jest. Gdy z kolei przyglądał się krukowi podziwiał jaki ten jest duży. Chciałby być taki jak on, a przecież słowiczki są malutkie. Zawsze wydawało mu się, że inne ptaki miały bardziej ostre dzioby, dłuższe ogony, szybciej latały, ładniej machały ogonkami. We wszystkim wydawały się lepsze od niego.
Więc nawet gdy inne ptaszki zapraszały go do zabawy to on wolał siedzieć pod swoim krzaczkiem blisko rodziców i tylko przyglądać się zabawie innych. Tylko wieczorami jak już było ciemno odważał się wzlecieć na sam szczyt krzaka i gdy upewnił się, że nikt go nie widzi wtedy sobie śpiewał. Uwielbiał to robić. To sprawiało mu największą przyjemność. Potrafił tak śpiewać nawet długo w noc i za każdym razem wymyślał nową melodię, która się nigdy nie powtarzała.
Pewnego ranka gdy tak siedział sobie przy swoim gniazdku i jak zwykle podpatrywał z daleka bawiące się ptaszki, zobaczył gila, który mu się przyglądał z boku. Na początku Jaś nie wiedział o co chodzi. Rozejrzał się niepewnie, a gil w tym czasie podszedł do niego i spytał cichutko:
– Czy nauczysz mnie śpiewać?
I zaraz dodał:
– Słyszałem Cię jak śpiewasz wieczorem. To było coś wspaniałego. Ja chyba nigdy tak nie będę potrafił – powiedział zwieszając smętnie dziobek
Słowik był tak zaskoczony, że nie potrafił się w pierwszej chwili odezwać. A gil chyba źle zrozumiał jego milczenie bo potem mówił coraz bardziej smutnym głosem:
– Ty pewnie mnie nawet nie chcesz znać… Bo ja wcale ładnie nie śpiewam… I w ogóle… To ja lepiej sobie pójdę…
Gdy Jaś zobaczył, że ten odchodzi zebrał się w sobie, dogonił go i powiedział:
– Zostań! Ja nazywam się Jaś.
– A ja Florek – powiedział gil i uścisnęli się piórkami z uśmiechem.
– Dlaczego nigdy nie chcesz się z nami bawić? – spytał Florek jak już sobie razem usiedli – nie podobają Ci się nasze zabawy?
– To nie o to chodzi – powiedział Jaś – Jestem taki mały i szary, zawsze myślałem, że nikt się nie będzie chciał ze mną bawić… A nawet gdybym się już przyłączył to na pewno bym sobie nie poradził.
– No co Ty! – zaprzeczył gil – Jak ja chciałbym być taki mały i szary jak Ty gdy się bawimy w chowanego. Ja nigdy wtedy nie mam szans. Zaraz mnie wszyscy znajdują! Ty za to byłbyś mistrzem!
– Posłuchaj – mówił dalej – Każdy ptaszek jest inny. Jeden jest bardziej kolorowy, inny szary, jeden większy, inny mniejszy, jeden dobrze pływa, inny świetnie lata. I to jest właśnie najlepsze! Właśnie dzięki temu gdy się razem bawimy może być tak wspaniale.
– Ja też kiedyś byłem nieśmiały tak jak Ty. Bałem się włączyć do zabawy i wolałem trzymać się tylko blisko Mamy i Taty. To nie było takie łatwe – podejść do innych ptaków i przyłączyć się do nich. Ale zrobiłem to! I bardzo się z tego cieszę!
– Jak mi obiecasz, że nauczysz mnie śpiewać to ja też Ci pomogę – dodał
Jaś zastanawiał się tylko przez chwilę, a potem powiedział zdecydowanie:
– Tak! Chcę się włączyć do zabawy!
Przyjaciele wzięli się za skrzydełka i poszli w kierunku bawiących się ptaków. Florek przedstawił im Jasia i nie minęła chwila, a świetnie się już razem bawili. Okazało się, że mały słowiczek w wielu zabawach był świetny. A nawet gdy coś mu nie wychodziło najlepiej to przecież każdemu czasami coś się nie udaje. Najważniejsza jest przecież wspólna wesoła zabawa.
A wieczorem wszystkie ptaszki poprosiły słowika, żeby ich nauczył lepiej śpiewać. Okazało się, że wszyscy słyszeli wieczorne trele Jasia i chociaż nie wszyscy wiedzieli kto tak pięknie śpiewał to wszystkim się bardzo podobały. Kiedy Mama i Tata wieczorem wrócili do gniazdka to się bardzo zdziwili. Zobaczyli swojego synka jak śpiewał głośno i ochoczo przed grupą wpatrzonych w niego ptaszków. Obrócił się w ich stronę, mrugnął porozumiewawczo oczkiem i uśmiechnął się do nich. A oni byli z niego tacy dumni.
Jak kiedyś na wiosnę usłyszysz wieczorem najpiękniejszy śpiew ptaszka to zapewniam Cię – to będzie właśnie słowik. Nie będzie Ci łatwo go wypatrzeć – jest nieduży i brązowo-szary. Śpiewa jednak najpiękniej w całym lesie!

PROPOZYCJE ZABAW DO REALIZACJI W DOMU DLA DZIECI 5-6 LETNICH

22.06.2020 – 03.07.2020

Przez cały czas angażujemy dzieci w wykonywanie różnych czynności np. przygotowywanie posiłków, sprzątanie, czynności samoobsługowe. Pamiętamy o zachowaniu higieny
i konieczności częstego oraz prawidłowego mycia rąk (Myj ręce z liskiem, źródło: YouTube / Śpiewające Brzdące).

Każdy dzień zaczynamy od gimnastyki: przysiadów, skłonów, podskoków… lub zabaw
z wykorzystaniem piosenek dostępnych na stronie YouTube:

Duży i mały skok

Dwa przysiady, obrót, skok!

Prezentowane propozycje działań powinny być rozplanowane w ciągu tygodnia w zależności od możliwości dziecka.

1. 1.        „Muszka w bursztynie”; wysłuchanie opowiadania H . Zdzitowieckiej – poznanie historii powstania bursztynu .

Muszka w bursztynie

– Nigdzie nie ma takich ładnych kamyków jak nad morzem – powiedziała Hania, rozkładając na kocu swoje skarby. Były tam białe, różowe, szare, czerwone i czarne, i łaciate, a wszystkie okrągłe, równiutko obtoczone. Bo fale morskie przerzucają kamyki z miejsca na miejsce, ocierają jedne o drugie, aż zrobią się gładkie, bez ostrych krawędzi.

– A ja mam inny, nie taki jak twoje, i leciutki – odezwał się Leszek, patrząc na rozłożone kamyki.

– Pokaż, jaki? – spytała Hania.

Leszek otworzył zaciśniętą piąstkę. Jego kamyk był kanciasty, chropowaty, z jednej strony jakby odłamany. I właśnie w tym miejscu był najładniejszy, bo i kolor miał ciemnopomarańczowy, i połysk, i taki był jakiś przezroczysty. Hania przyjrzała mu się uważnie.

– Zobacz! Tam coś jest w środku! – zawołała. – Chyba jakaś malutka muszka… Chodź, pokażemy mamusi!

– To bursztyn, i jaki ładny – powiedziała mama. – Zaraz się przekonamy, czy się nie mylę.

Urwała kilka drobniutkich skrawków papieru i dotknęła ich potartym mocno o wełniany kostium bursztynem.

Papierki przyczepiły się do bursztynu.

– Ja też tak zrobię…

Leszek potarł jeden z kamyków i przyłożył do papieru.

– Nie łapie… – zmartwił się.

– Bo kamień nie przyciąga papierków, tylko bursztyn – tłumaczyła matka.

– A bursztyn to nie kamień?

– Nie. Bursztyn to żywica, stwardniała żywica.

Dzieci zdziwiły się.

– Żywica? Taka jak na sośnie i na świerku?

– A skąd ona się wzięła w morzu?

– I skąd w tym bursztynie znalazła się muszka?

– Muszka? – zainteresowała się mama. – Ależ tak, widzę ją… Jaka szkoda, że ta muszka nie może nam opowiedzieć, co się tu działo przed wielu, wielu tysiącami lat…

– A skąd ona mogłaby to wiedzieć? – zdziwiła się Hania.

– Bo ona żyła przed tysiącami lat, kiedy nie było jeszcze ludzi na ziemi i kiedy nie było tu jeszcze morza…

– A co było? – zapytał Leszek.

– Były wielkie lasy, w których rosły przeróżne drzewa. Rosły też i sosny, dużo sosen… Między drzewami uwijały się większe i mniejsze owady, a wśród nich i nasza mała muszka…

– Ta sama, co w tym bursztynie?

– Ta sama. Dostrzegła błyszczącą kroplę na sosnowej korze i pomknęła ku niej. Może to odrobina porannej rosy? Może słodki sok, który tak chętnie spijała z innych roślin? Zanurzyła trąbkę w złotej błyszczącej kropli. Musnęła ją przednimi łapkami… Co to? Coś trzyma i nie chce puścić… Zatrzepotała skrzydełkami… Teraz już i skrzydełka przylgnęły do niebezpiecznej kropli. Jeszcze troszkę, a muszka utonie w lepkiej, złotej żywicy, która wypłynęła ze zranionej sosnowej gałęzi. Ostrzeżone przygodą swej towarzyszki, inne muszki odleciały. Została tylko ta jedna, ale została na zawsze…

– A co się potem stało?

– Potem?… Cóż, potem może ta kropla żywicy z muszką zatopioną w środku spadła na ziemię. Może całą sosnę obaliła wichura. Nie wiemy. Wiemy tylko, że później, po wielu latach, dawny las zalało morze, że z tych dawnych sosen zostały tylko bryłki stwardniałej na kamień żywicy, a w jednej z tych bryłek nasza mała muszka. Jej towarzyszki zginęły bez śladu… Ona przetrwała tysiące lat.

– Czy ta żywica to bursztyn? – spytał Leszek.

– Tak. Po każdej burzy morze wyrzuca na brzeg duże i małe kawałki bursztynu. Jedne są jasne, żółtawe, inne koloru miodu albo jeszcze ciemniejsze. I często możemy w nich zobaczyć zatopione muszki, pajączki albo kawałki mchu czy gałązki sprzed wielu tysięcy lat.

Po przeczytaniu opowiadania rodzic nawiązuje do historii powstawania bursztynu . Wyjaśnia, że bursztyn, nazywany dawniej jantarem, to pochodząca z odległych czasów żywica drzew iglastych . Tworzy on nieregularne bryłki o różnej barwie – od jasnożółtej do brunatnej, a ich przejrzystość zależy od zawartości drobnych pęcherzyków powietrza . Bryłki bursztynu zawierają niekiedy zatopione owady lub szczątki roślin .

1. 2.       „Muszka w bursztynie”; rozmowa na temat opowiadania.

• O czym było opowiadanie?
• Jak miały na imię dzieci w opowiadaniu?
• Gdzie dzieci spędzały wakacje?
• Co znalazł Leszek?
• Jak wyglądał bursztyn?
• Skąd w morzu znalazł się bursztyn?
• Jak powstaje bursztyn?

1. 3.       „Kto wie?” – quiz wiedzy o bursztynach.

Rodzic zadaje pytania, słucha wypowiedzi dziecka, uzupełnia je ciekawostkami lub sam udziela odpowiedzi .

• Bursztyn jest ciężki czy lekki?

Bursztyn jest lekki . Dzięki temu od wieków używa się go do wyrobu biżuterii: naszyjników, wisiorów, kolczyków . Ozdoby te mogą być okazałe .

• Czy bursztyn ma właściwości lecznicze?

Tak się powszechnie uważa . Bursztyn zawiera kwas bursztynowy – substancję leczniczą .

• Gdzie w Polsce można znaleźć bursztyny?

W największych ilościach bursztyn występuje na wybrzeżach Morza Bałtyckiego .

• Czy bursztyn pływa czy tonie?

Bursztyn pływa w morskiej wodzie, która jest słona . W chłodnych miesiącach (marzec, listopad) pod wpływem falowania morza unosi się z dna, a fale wyrzucają go na plażę .

• Jakie kolory mają bursztyny?

Bursztyn może mieć różne barwy: od barwy białej poprzez wszystkie odcienie żółci i brązów do specyficznej czerwieni . Spotyka się również bursztyn o barwie niebieskawej, zielonkawej, a nawet czarnej .

1. 4.       „Bezpieczne wakacje” – poznanie zasad bezpieczeństwa podczas spędzania czasu wolnego.

Proszę, żeby dzieci obejrzały kilka filmów edukacyjnych dotyczących bezpieczeństwa podczas letniego wypoczynku (linki poniżej, źródło YouTube). Przed obejrzeniem filmów proszę, żeby dzieci swobodnie wypowiedziały się, co ich zdaniem takiemu bezpieczeństwu zagraża i czego nie należy robić.

1. 5.       „Bezpieczne wakacje nad wodą”; film edukacyjny

https://www.youtube.com/watch?v=Ui-ndYWcThA

1. 6.       „Bezpieczne wakacje w górach”; film edukacyjny

https://www.youtube.com/watch?v=wS4SRvkvLio

1. 7.       „Bezpieczeństwo na rowerze”; film edukacyjny

https://www.youtube.com/watch?v=gSzVtcWBd_w

1. 8.       ,,Bezpieczeństwo na drogach”; film edukacyjny

 https://www.youtube.com/watch?v=1Om1lsQADP4

1. 9.        „Czym możemy pojechać na wakacje?” – rozpoznawanie odgłosów różnych pojazdów .

Na wstępie rodzic pyta dzieci, gdzie chciałyby pojechać latem, gdzie już były podczas wakacji i czym podróżowały . Prosi o podanie nazw pojazdów, które znają. Rodzic puszcza nagranie z odgłosami pojazdów (link poniżej, źródło YouTube). Dziecko próbuje odgadnąć, jaki to pojazd. Następnie, rodzic ponownie odtwarza nagranie i zachęca do naśladowania ruchem poruszania się każdego z tych pojazdów . Kiedy dziecko słyszy odgłos samochodu, siada na podłodze, zgina nogi i trzymając „kierownicę”, naśladuje warkot auta . Na gwizd pociągu ustawia się i – maszynista – kieruje „pociągiem”. Kiedy usłyszy odgłosy płynącego statku, siadają skrzyżnie i udaje, że obserwują morze przez lornetkę .

Kończąc zabawę, rodzic pyta: Czym udajemy się w dalekie podróże? Jakimi pojazdami pokonujemy bliższe odległości?.

https://www.youtube.com/watch?v=Ahp8oBOvu2M (źródło YouTube)

1. 10.    „Moje wakacje” – praca plastyczna.

Rodzic przygotowuje na stoliku potrzebne materiały plastyczne i przyrodnicze . Dziecko wybiera jeden z regionów, który przedstawi w swojej pracy plastycznej . Opowiada, czym się ten krajobraz charakteryzuje, i wybiera materiały, które będą mu potrzebne . Dziecko pracuje samodzielnie .

1. 11.   „Skarby znad morza”; klasyfikowanie zebranych pamiątek.

Proszę przygotować dzieciom pamiątki z wakacji (z ubiegłych lat).Zadaniem dzieci jest grupowanie przygotowanych rzeczy według określonych cech .

Przykładowe polecenia:

• Nazwij przedmioty, które leżą na dywanie. Podziel je na grupy, tak aby w jednej grupie były przedmioty o tej samej nazwie;
• Pogrupuj te przedmioty według koloru;
• Pogrupuj przedmioty według ciężaru;
• Dobierz przedmioty o podobnym kształcie;
• Ułóż wszystkie przedmioty od najmniejszego do największego;
• Ułóż wszystkie przedmioty od największego do najmniejszego.

1. 12.    „Legenda o Morskim Oku” – wysłuchanie legendy H . Zdzitowieckiej, omówienie treści utworu .

Dawno, dawno temu za siedmioma górami, za siedmioma rzekami żył żeglarz, który wszystkie morza i oceany przepłynął w poszukiwaniu skarbu i bogactwa. A skarb ten potrzebny mu był, aby pomóc rodzicom. Wreszcie po wielu, wielu latach znalazł go – zebrał pełną złota i klejnotów szkatułę. A kiedy tak płynął i już zbliżał się do wybrzeża, nagle wybuchła burza straszliwa.

Nie minęło wiele czasu, a okręt strzaskany powoli zanurzył się w wodzie. Szkatułka pełna złota zniknęła w głębinie. Tylko sam żeglarz, uczepiony złamanego masztu, ocalał. Na nic zdały się jego trudy… Nie ma po co wracać w rodzinne strony…

Ze ściśniętym sercem poszedł żeglarz prosto przed siebie. Szedł, aż zagrodziły mu drogę góry sięgające nieba. Począł się na nie wspinać, aż stanął wreszcie na przełęczy, z której widok był na jezioro ze wszystkich stron skałami otoczone, w blasku słonecznym mieniące się barwami szmaragdowymi, niczym morskie fale. A właśnie opodal na zielonej hali pasł młody juhas stado owiec. – Co to za jezioro? – spytał go żeglarz.

– Morskie Oko.

– Morskie Oko…?

Zatrząsł się na tę nazwę żeglarz, bo mu skarb utracony przypominała i coś go ciągnęło do tej wody tajemniczej.

– Chciałbym zejść na brzeg – powiedział, spoglądając na skały urwiska pod stopami.

– A czemu by nie? Przed zachodem sprowadzę owce na dół, to ze mną pójdziecie – zachęcał juhas. – Samemu to wam niebezpiecznie, bo drogi nie znacie.

– Dobrze, poczekam – zgodził się żeglarz.

Kiedy słońce chyliło się już ku zachodowi, żeglarz z juhasem znaleźli się na dole. Siedli na tratwę, by się przeprawić na drugi brzeg. Właśnie dopływali do środka jeziora, gdy spokojne dotąd fale wzburzyły się, choć wiatru nie było.

– Pewnie tam, na morzu, burza być musi ogromna – powiedział juhas, rozglądając się niespokojnie. – Bo to wiecie, panie, powiadają, że się to nasze Morskie Oko pod ziemią z morzem łączy i nieraz nocą woda w nim przybiera i na brzeg resztki zatopionych okrętów wyrzuca.

Żeglarz pochylił się nad wodą. Coś błysnęło nade dnem… Jakaś ryba nieryba dziwnego kształtu… W chwilę potem spieniona fala przewaliła się przez tratwę, zostawiając u stóp zatrwożonego wędrowca srebrną, misternie wykutą szkatułę, jego skarb, zatopiony przed wielu, wielu dniami w morskiej głębinie…

Czytając legendę, rodzic robi pauzy i prosi, by dziecko zrobiło rysunki ilustrujące przeczytany fragment . Na rysunkach powinny się znaleźć: żeglarz, okręt, morze, szkatułka ze skarbami, burza na morzu, okręt tonący w morzu, juhas, owce pasące się na hali, jezioro otoczone górami, spieniona fala, szkatułka leżąca na tratwie .

Zadaniem dziecko jest dokładne zapamiętanie wybranego fragmentu, który był przez nie ilustrowany. Dziecko opowiada o nim.

1. 13.   „Bezpieczne wakacje”; wysłuchanie i nauka piosenki.

https://www.youtube.com/watch?v=W4RHyjQLfCM

1. 14.    „Daleka podróż po świecie” – zabawa słowna.

Rodzic zaczyna zabawę, mówiąc zdanie: Jadę w daleką podróż i zabieram ze sobą atlas. Dziecko musi powtórzyć dokładnie całe zdanie, które powiedział rodzic, i dodać kolejne słowo: Jadę w daleką podróż i zabieram ze sobą atlas, plecak. Następnie zamiana, dopóki dziecko lub rodzic się nie pomyli.

1. 15.   „Lato  – co robić nad morzem i w górach”;  film edukacyjny (źródło YouTube).

https://www.youtube.com/watch?v=-VbbJIqfcgA

1. 16.   „Zagadkowe lato”;  film edukacyjny – rozwiązywanie zagadek (źródło YouTube).

https://www.youtube.com/watch?v=IM6-4yMGXW4

1. 17.   „Wyrazy o znaczeniu przeciwnym”; zabawa dydaktyczna (źródło YouTube).

Proszę, żeby dzieci oglądając film przypominały sobie głoskowanie. Każde usłyszane słowo dzielimy na głoski lub sylaby. Dzieci, które kończą edukację przedszkolną mogą również te wyrazy zapisać.

https://www.youtube.com/watch?v=qUUK8SyZyBw

1. 18.    ,,Ta sama głoska”- wyszukiwanie nazw roślin i zwierząt, które rozpoczynają się określoną głoską .

Rodzic prosi dziecko, aby usiadło na dywanie . Proponuje mu zabawę polegającą na tym, że trzeba podać własne imię, powiedzieć, jaką głoską się ono rozpoczyna, a następnie wymienić zwierzę i roślinę, których nazwy rozpoczynają się tą samą głoską, np . Mam na imię Marta. Moje imię zaczyna się na „m”. Nazwa zwierzęcia na „m” – małpa, nazwa rośliny – mak . Jeśli dziecko ma kłopoty z wyodrębnieniem pierwszej głoski imienia, rodzic wypowiada jego imię, akcentując lub wydłużając pierwszą głoskę . W drugiej części zabawy dziecko wypowiada dowolną głoskę, a rodzic lub rodzeństwo podaje nazwę zwierzęcia lub rośliny, rozpoczynającą się tą głoską

19. ,,Wakacje”; prawda czy fałsz?

Dziecko otrzymuje dwie karteczki, w kolorze czerwonym i zielonym. Rodzic przedstawia twierdzenia. Jeśli dziecko się z nimi zgadza, podnosi zieloną karteczkę, jeśli nie, czerwoną.

1. Podczas słonecznego dnia możemy chodzić bez nakrycia głowy.

2. W morzu najlepiej bawić się w wodzie z rękawkami do pływania.

3. Przed wyjściem na dwór smarujemy twarz kremem z filtrem ochronnym.

4. W czasie burzy możemy schronić się pod drzewem.

5. Do morza wchodzimy, gdy jest zawieszona biała flaga.

6.Jeśli się zgubimy, stoimy w tym miejscu, gdzie straciliśmy rodziców/opiekunów z oczu.

7.Jeżdżąc na rowerze, nie zakładamy kasku na głowę.

8. Kąpiąc się w jeziorze, wchodzimy do wody z innymi dziećmi bez opieki osoby dorosłej.

9. W górach chodzimy tylko wyznaczonymi szlakami.

10. Na wycieczkę w góry wybieramy się z lekkim plecakiem.

11. Planując długi pobyt na powietrzu, zabieramy ze sobą wodę do picia.

12. Na długie wędrówki idziemy w klapkach.

13. W lesie pieczemy sobie kiełbaski przy ognisku.

20.  ,,Foto zakładka”; praca plastyczno – techniczna.

 Do nauki robienia foto-zakładki dziecko wykorzystuje zdjęcie wycięte z gazety. Dziecko ogląda gazety, szuka ciekawych, letnich pejzaży i wycina zdjęcie. Z brystolu lub bloku technicznego wycina kształt zakładki, najczęściej prostokąt. Zdjęcie z gazety przykłada do kartki z brystolu, przykleja je i docina wystające elementy. Pozostałe puste miejsce i tył zakładki dowolnie ozdabia papierem kolorowym, rysując wzorki kredkami, naklejając gotowe wzory z dziurkaczy. W dolnej części zakładki robi otwór dziurkaczem (ładnie wygląda otwór zrobiony dziurkaczem w kształcie kwiatów, serca). Przez otwór dziecko przewleka wstążkę i zawiązuje ją.

21. „Czytamy bajki”- dziecko wybiera książkę z bajkami. Przekładastrony i wkłada foto-zakładkę, aby sprawdzić jej wykorzystanie.

.

TERAPIA PEDAGOGICZNA  – propozycje do pracy z dziećmi z trudnościami

Dzieci  po długiej i energicznej zabawie często  nie potrafią „ochłonąć”, skupić się na jakiejś czynności albo zasnąć. Przygotowałam bajkę, która pozwoli im się wyciszyć.

Muzyka relaksacyjna (propozycja do wykorzystania podczas działań opisanych poniżej)

https://www.youtube.com/watch?v=_Mqf46DTszc

1. Droga Mamo/Tato poproś dziecko, by znalazło sobie wygodną pozycję siedzącą lub leżącą, włącz muzykę relaksacyjną i przeczytaj dziecku bajkę.

Bajka o małym niedźwiadku

(bajka relaksacyjna)

Mały niedźwiadek szedł wolno przez las. Czuł ogarniające go zmęczenie, nóżki zrobiły się jakieś ciężkie i nie chciały odrywać się od ziemi. Rozglądał się dookoła, szukając miejsca do odpoczynku. Drzewa rosły tutaj rzadziej, słońce coraz swobodniej przeciskało się przez konary drzew, oświetlając wszystko dookoła. Chyba niedaleko jest jakaś polanka, tam sobie odpocznę – pomyślał miś. I rzeczywiście, po chwili jego oczom ukazała się mała łączka otoczona ze wszystkich stron drzewami. Stanął na jej skraju i znieruchomiał z zachwytu: niskie krzewy, trawa, kwiaty jak kolorowy dywan rozkładały się u jego stóp. Na środku łączki zajączki, króliczki, ba, nawet myszki wygrzewały się w promieniach słońca. Spojrzał na niebo. Było bezchmurne, słońce jakby wiedziało, że zwierzęta oczekują na jego promienie, bo świeciło bardzo mocno. Miś wystawił pyszczek do słońca i poczuł, jak przyjemne ciepło obejmuje najpierw jego głowę, a potem całe ciało. Usłyszał lekki szum wiatru i brzęczenie owadów, które unosiły się nad kwiatami. Głęboko odetchnął. W nos wkręcał się delikatny zapach trawy i kwiatów. Tutaj jest wspaniałe miejsce do odpoczynku – pomyślał, po czym położył się wygodnie na trawie, jak na kocyku, łapki podłożył sobie pod głowę. Zamknął oczy. Odpoczywał. Oddychał miarowo i spokojnie. Zrobił głęboki wdech, wciągnął powietrze przez nos, a po chwili wypuścił je. Powtórzył to jeszcze raz. Czuł, jak z każdym wydechem pozbywa się zmęczenia. Był teraz przyjemnie rozluźniony, poczuł się ciężki i bezwładny. Jego głowa, brzuszek i nóżki były jak z ołowiu. Wtulił się w trawkę jak w kołderkę. Było mu bardzo wygodnie. Oddychał równo i miarowo, jego klatka piersiowa spokojnie w rytm wdechu i wydechu unosiła się i opadała, tak jak fale morskie, kiedy wolno i leniwie przybijają do brzegu. Poczuł się teraz tak dobrze ! Delikatny wiaterek przesuwał się po całym jego ciele, rozpoczynając od czubka głowy aż po koniuszki łapek, zabierając z niego zmęczenie i napięcie. Robił to raz i drugi, powtarzał wiele razy. Promienie słońca przyjemnie ogrzewały. Miś odpoczywał. Po chwili zasnął, a razem z nim zajączki, króliczki i nawet małe myszki. Zrobiło się tak cicho, że nie słychać było nawet brzęczenia pszczół. Słońce wolno szło po niebie. Nagle, nie wiadomo skąd, pojawiły się małe chmurki, rozpoczęły zabawę w chowanego, biegały po całym niebie, zagradzały drogę promyczkom, które płynęły na ziemię. Wiatr zaczął silniej dmuchać, łączka budziła się ze snu. Zabrzęczały pszczółki, które znowu zabrały się do zbierania miodu z kwiatów, ptaszki rozpoczęły swe trele, a motyle rozpościerając skrzydełka, unosiły się nad roślinkami. Wtem jeden z nich, taki najmniejszy motylek usiadł na nosku niedźwiadka i w rezultacie niechcący go przebudził. Miś leniwie otworzył oczy. Przetarł je łapkami. Ziewnął raz i drugi, przeciągnął się. Wiaterek tymczasem nagle zawirował, zatańczył i chłodnym powietrzem orzeźwił go. Najpierw dotknął jego łap. Wniknęła w nie ożywcza siła, miś poczuł, jakby zanurzył je w chłodnym strumyku. Ten przyjemny, orzeźwiający dotyk przenikał coraz wyżej i wyżej, jak prysznic ogarnął ciało, dając energię, przepełniając siłą. Miś łapkami, główką, nóżkami. Wstał, otrzepał futerko, poczuł się odprężony i wypoczęty. Wiaterek wzmagał się, coraz silniej, tańcząc po łące i zachęcając wszystkich do zabawy. W jego rytm pochylały się trawy, kwiatki, a nawet krzewy ruszały swymi gałązkami jak ramionami. Cudownie wypocząłem – pomyślał miś. – Jutro na pewno tutaj powrócę, ale teraz już pora wracać do domu. Czeka tam przecież na mnie mama i przepyszny podwieczorek. W tym momencie pogłaskał się po brzuszku i ruszył energicznie, podskakując w rytm podmuchów, w kierunku swego domu.

2. Porozmawiajcie z dzieckiem na temat treści wysłuchanej bajki. Zaproponujcie, aby narysowało coś, co zapamiętało. A może spróbujecie wymyślić jakąś inną historię misia.

Powodzenia

Elżbieta Wesołowska

PROPOZYCJE ZABAW DO REALIZACJI W DOMU DLA DZIECI 5-6 LETNICH

15.06.2020 – 19.06.2020

Przez cały czas angażujemy dzieci w wykonywanie różnych czynności np. przygotowywanie posiłków, sprzątanie, czynności samoobsługowe. Pamiętamy o zachowaniu higieny
i konieczności częstego oraz prawidłowego mycia rąk (Piosenka o myciu rąk, źródło: YouTube).

Każdy dzień zaczynamy od gimnastyki: przysiadów, skłonów, podskoków… lub zabaw
z wykorzystaniem piosenek dostępnych na stronie YouTube:

Gimnastyka Fruzi

A ram sam sam

Prezentowane propozycje działań powinny być rozplanowane w ciągu tygodnia w zależności od możliwości dziecka.

1.,,Żeby przyszło lato”; wysłuchanie  wiersza Z. Beszczyńskiej.

Żeby przyszło lato
Tyle już dni czekam na to
żeby znów przyszło lato
żeby latać jak ptak
żeby poczuć wiśni smak

czary mary
hej dżdżownice
zróbcie ze mnie czarownicę!

czary mary
hej ropuchy
żeby się mnie każdy słuchał!

nie wiem co bym dała za to
żeby już przyszło lato

2. ,,Żeby przyszło lato”; rozmowa dotycząca treści wiersza:

• O jakiej porze roku opowiada wiersz?
• Którą z kolei porą roku jest Lato?
• Z czym kojarzy jej się lato?

3. „Kubuś i przyjaciele: Lato” ; wysłuchanie bajki  (audiobook), źródło YouTube.

Proszę, żeby dzieci wysłuchały bajki (link poniżej, (źródło youTube)

https://www.youtube.com/watch?v=h0lDt0Zxt-Q

4.   ,, Czy to  już lato?”; rozmowa na temat bajki.

Proszę, żeby dzieci wymieniły cechy charakterystyczne dla lata na podstawie bajki oraz własnych obserwacji. Zwracamy uwagę na różnorodność elementów pogody, przyrody i kolorów: słońce, truskawki, wiśnie, motyle bociany, słowiki, żyto, zielona trawa, mlecz, biedronka, róże itp. Można postawić dziecku również pytanie: „Za co lubisz lato?” Pamiętamy o wypowiedziach pełnym zdaniem. Każdą nazwę wypowiedzianego symbolu lata dzielimy na sylaby i głoski.

5. „Zdrojek i pory roku”; obejrzenie filmu animowanego (link poniżej, źródło youTube) ).

https://www.youtube.com/watch?v=C862SI4O8Sw

6. ,,Lato”; rozwiązywanie zagadek słuchowych.

Kolorowe, pachnące,
w ogrodzie czy na łące,
chętnie je zbieramy
na bukiet dla mamy.
(kwiaty)

Dobrze ją znamy z prześlicznej woni,
kwitnie dzwonkami,
chociaż nie zadzwoni.
(konwalia)

Wszyscy o niej mówią,
że kwiatów królowa.
Bywa czerwona, biała i różowa.
(róża)

Na zielonej łące kwitnie ich tysiące.
W swej nazwie sto mają,
jak się nazywają?
(stokrotka)

Szczęście przynosi, gdy ma cztery
listki, jaka to roślina? To jest…
(koniczyna)

7. „W co się ubrać latem?” ; zabawa porządkowo – klasyfikacyjna.

Proszę przygotować dla dzieci różnego rodzaju ubrania (rękawiczki, buty, kurtki, bluzy itp.). Następnie proszę, aby dziecko spośród nich wybrało te, które można założyć w lecie. Dzieci nazywają ubrania, głoskują lub dzielą na sylaby ich nazwy, a na koniec liczą zbiór z letnimi ubraniami.

8. „Lato na obrazku” – wykonanie pracy plastycznej farbami, pastelami lub kredkami.

Inspiracją do malowania są: ilustracje, wiersze, spostrzeżenia dzieci z wyjść na powietrze.. Dziecko może tworzyć obrazki ze stemplowanych dłoni, dorysowując im poszczególne elementy, np. z odciśniętej dłoni w kolorze zielonym mogą zrobić łodyżki i listki, a kwiatki samodzielnie domalować/ dorysować. Jak zawsze liczę na kreatywność dzieci.

9. „Dyktando obrazkowe”; ćwiczenie umiejętności rozmieszczania przedmiotów w przestrzeni.

Proszę, żeby dziecko przygotowało dużą, białą kartkę i narysowało na niej przedmioty według podanej instrukcji:

Na środku kartki narysuj drzewo tak, aby od góry i od dołu zostało wolne miejsce. Nad drzewem fruwają dwa kolorowe motyle. W prawym górnym rogu kartki świeci słońce. Pod drzewem leży osiem zielonych liści. Z lewej strony drzewa siedzi wiewiórka. Na drzewie rosną liście – narysuj ich dziesięć. Obok drzewa (obojętnie, z której strony) rośnie siedem kwiatków – pierwszy od drzewa jest w kolorze czerwonym, trzeci w żółtym, a piąty w  różowym.

Na koniec dzieci nazywają narysowane przedmioty, liczą je oraz przegłosowują ich nazwy.

10. „Co nas chroni przed słońcem?”; próba odpowiedzi na pytanie.

Podpowiedzią do tego zadania są informacje – zagadki przedstawione poniżej. Proszę też, aby dzieci spróbowały wyjaśnić dlaczego należy chronić się przed słońcem?
By chronić skórę latem
przed słońca nadmiarem,
smaruj się nim, a potem
opalaj z umiarem.
(krem przeciwsłoneczny)

Słońce nie poparzy
noska ani uszu,
jeśli się opalać
będziesz w …………
(kapelusz)

Gdy upał nad morzem,
cień zapewnić morze.
Choć jesienią jeszcze
chronił Cię przed deszczem.
(parasol)

Za uszy wkładaj
ich oba końce
i noś na nosie,
gdy razi słońce.
(okulary przeciwsłoneczne)

11. ,,Co by było gdyby nie było lata”; dokończenie zdania.

Proszę, żeby dzieci dokończyły ww. zdanie (przykładowe odpowiedzi: nie kąpalibyśmy się na dworze, nie kwitłyby róże, nie byłoby truskawek, nie byłoby wakacji…). Mogą też spróbować narysować obrazek pt. „Świat bez lata”.

12. . Taniec kwiatów”; improwizacja ruchowa do utworu Czajkowskiego (źródło youTube).

https://www.youtube.com/watch?v=GC7PycSBILc&t=109s

13. „Lato na dywanie” zespołu Fasolki; wysłuchanie i nauka piosenki (źródło youTube).

https://www.youtube.com/watch?v=JY2LxTIkWyQ&list=PL7OVl7WqJXQKtWuSVoJg4Hhke1dsdjOEe&index=1

TERAPIA PEDAGOGICZNA – PROPOZYCJE PRACY Z DZIEĆMI Z TRUDNOŚCIAMI

Cel:  Rozwijanie u dziecka umiejętności społecznych, szukanie sposobów na unikanie kłótni i sprzeczek.

Drodzy Rodzice

Kłótnie i sprzeczki wśród dzieci są powszechne i nieuniknione. Gdy są zbyt częste – potrafią zepsuć dzień i sprawić przykrość.  Jeżeli Wasze dziecko często wchodzi w konflikty z rodzeństwem lub rówieśnikami warto zastanowić się, czy i w jaki sposób można by takich sytuacji unikać. Być może dzisiejsza propozycja bajki będzie dobrym sposobem do zastanowienia się nad sensem większości kłótni u dzieci.

Przeczytajcie swojemu dziecku poniższą bajkę a następnie porozmawiajcie na temat jej treści. Poproście, aby dziecko przypomniało sobie sytuację, kiedy pokłóciło się z rodzeństwem lub kolegą. Zastanówcie się wspólnie jak można było rozwiązać ten problem w sposób pokojowy.

Powodzenia

Elżbieta Wesołowska

Bajka terapeutyczna: „Nowe buty Zosi”

Były dokładnie takie, jakie sobie wymarzyła. Stały na środkowej półce, na wystawie sklepu, do którego właśnie wchodziły razem z Mamą. Pięknie oświetlone jasną lampą, wyglądały jakby czekały na księżniczkę z bajki. Zwróciła na nie uwagę już tydzień temu, gdy wracała tędy ze swoją przyjaciółką Julką ze szkoły.

Poprosiły o nie panią sprzedawczynie i mogła je wreszcie wziąć do rąk. Buty były z przodu gładkie i praktycznie całkowicie białe, bliżej pięty miały miękkie, jasnoszare futerko, które Mama nazywała zamszem. Podeszwę pokrywały biało-różowe wzory, wyglądające jakby pochodziły ze skóry bajkowej zebry.

No i ten kwiatek! Na prawym bucie przyczepiona była łodyżka z liśćmi, a na niej piękny różowy kielich z płatkami. Od nich odstawały mniejsze łodygi z błyszczącymi koralikami mniejszych pąków. Koleżanki pękną jutro z zazdrości!

Mama spytała jej czy nie będzie problemu ze sznurówkami. Były wyjątkowo długie, a to oznaczało sporo wiązania. Na szczęście u góry był też rzep i dodatkowo buciki można było zapiąć suwakiem z boku. Były idealne! Nawet nie chciała przymierzać innych tylko powtarzała, że te są bardzo dobre i że pasują jak ulał i że ten rozmiar jest akurat i że na pewno ich nie pobrudzi i że o nie będzie dbać i że już mogą wychodzić ze sklepu.

Drogę do domu ledwo pamiętała, również obiad, który potem zjadła.
– Idę do Julki się uczyć! – Zawołała w stronę Mamy wciągając nowe buty na nogi. Nie czekając na odpowiedź wybiegła z domu. Tak naprawdę to nie mogła się doczekać by pochwalić się butami przyjaciółce.

Kawałek za domem skręciła z drogi i dalej przez dziurę w siatce, by przejść znajomym skrótem przy opuszczonym domu. Pomimo, że ostatni deszcz była parę dni temu, były tu jeszcze resztki kałuż. Przeskakiwała je, starając się nie ubłocić swoich nowych bucików.
Podczas skoku poczuła dziwne szarpnięcie od strony lewego buta. Przy kolejnym znowu to samo z prawego. Spiesząc się zignorowała to. Po kilku krokach nogi zaczęły się jej jednak plątać, a buty zaczepiać o siebie. Gdyby ktoś ją zobaczył z boku, to pewnie zaśmiałby się w głos. Wyglądało to tak, jakby się sama chciała kopnąć w kostkę. Jej nie było jednak do śmiechu. Gdy powtórzyło się to znowu, była już całkiem zaniepokojona. Szczególnie, że w końcu nie udało jej się jednym susem przeskoczyć niedużego pniaka zawalającego ścieżkę.

Po kolejnym kroku nadepnęła jednym butem drugiego i wyrżnęła się jak długa. Oszołomiona siedziała przez chwilę trzymając się za stłuczone kolano.
– Co się dzieje? – zawołała
– To przez prawego! To ciamajda i oferma! Kroku nie może zrobić żeby się nie potknąć! – Usłyszała głos dochodzący z dołu.
– Tak? Tak? Zawsze przez prawego! A kto jak tylko gdzieś wyjdziemy to zaraz się w błocie uwala? I jeszcze do tego mnie ochlapie? – Usłyszała kolejny głos.

Zosia nie mogła uwierzyć własnym oczom i uszom. Wyglądało na to, że jej super-buty na dodatek umiały mówić. Wyglądało też na to, że się właśnie pokłóciły. Zapomniała przez chwilę o bolącym kolanie. Tymczasem buty wołały dalej jeden przez drugiego.
– Jak możesz tak mówić? To Ty pierwszy mnie ochlapałeś! Zobacz jak wyglądam!
– To dlatego, że nie uważasz jak stajesz i sam wlazłeś w błoto!!!

Kłótnia była coraz ostrzejsza i Zosia nie mogła już tego słuchać. Wyglądało jakby buty chciały się zaraz na siebie rzucić. Chrząknęła i postanowiła się wtrącić.
– Jestem Zosia! – Powiedziała grzecznie, starając się zachować spokój.
– Ja jestem Prawy. – Odburknął but po prawej stronie.
– A ja Lewy – Dodał ten drugi.
– Co się stało? O co się sprzeczacie? – spytała

Przez chwilę wydawało się, że kłótnia znowu się zaczyna od początku.
– On mnie kopnął!!!
– Ochlapał mnie!
– Przez niego się wywróciliśmy!!
– On mnie nie lubi!
– On zawsze chce być z przodu!!!
– On ma lepiej zawiązane sznurówki! Na pewno jego bardziej lubisz!
Pretensjom nie było końca. Zosi było trudno cokolwiek powiedzieć wśród przekrzykujących się głosów.

– Po kolei! Nie wszystko na raz! – Udało się wreszcie zatrzymać potok ich słów.
– Po pierwsze sznurówki. To ja je wiązałam i starałam się jak najlepiej. Nie umiem jeszcze wiązać tak dobrze jak Mama, więc na pewno i jedno i drugie można poprawić. Ale nie jest to powód, żeby się na siebie złościć i kłócić ze sobą!
– Jesteście dla mnie jednakowo ważni i tak samo Was lubię! Przecież w jednym bucie nie wyszłabym z domu i nie ważne czy w prawym, czy w lewym.

Buty przycichły i słuchały uważnie. Zosia mówiła dalej:
– Czy nie widzicie, że nawet, jeżeli lewy ochlapał prawego, to nie znaczy to, że zrobił to specjalnie? Czasami po prostu tak się zdarza. Jeżeli do kogokolwiek możecie mieć pretensje to do mnie, bo to ja pobiegłam na skróty przez kałuże.
– Gdy chodzę i biegam to raz mam jedną nogę z przodu, raz drugą. Gdy wiążę buty to raz lepiej uda mi się zawiązać prawy, raz lewy. Nie oznacza to, że kogoś lubię bardziej od innego!
– Naprawdę bez sensu jest to, że teraz siedzimy, ja mam stłuczone kolano, a Wy kłócicie się, kto kogo kopnął i kto chciał być z przodu. – Była aż dumna z siebie, że tak spokojnie, poważnie i mądrze im wszystko tłumaczy.

– A prawy but to ma kwiatek, a ja nie mam? – Powiedział cicho i smutno lewy.
Zosia spojrzała na swoje buty. Rzeczywiście. Tego nie dało się nie zauważyć. Po chwili zastanowienia powiedziała:
– Lubię was jednakowo i mogłabym nawet zerwać kwiatek z prawego. Bylibyście bardziej do siebie podobni. Wolałabym jednak tego nie robić – mogłaby zostać dziura i ślad, a na tym obydwa byście ucierpiały.
– Poza tym jesteście różne i nie znaczy to, że jednego lubię bardziej od drugiego. Wszyscy jesteśmy trochę różni i to bardzo dobrze. Gdybyście byli tacy sami, nie mogłabym was założyć na moje nogi – mam przecież stopę prawą i lewą. Pewne różnice po prostu są i trzeba je zaakceptować. Nie ma co się nimi martwić. Jedno jest pewne – oddzielnie byłoby Wam gorzej, jesteście jak bracia, którzy są razem.

Widać było, że butom ta rozmowa pomogła i poczuły ulgę. Ponieważ Zosię kolano też przestało już boleć, więc wstała i spokojniejszym teraz krokiem poszła do Julki. Tak jak się spodziewała – przyjaciółka była butami zachwycona. Po krótkiej nauce (w końcu obiecała Mamie, że do Julki idzie się uczyć) wyszły jeszcze razem na spacer. Zosia oczywiście w nowych super-butach.

Już po powrocie w domu, tego wieczora, zasypiając w swoim ciepłym łóżku Zosia myślała o całym dniu. Kto by pomyślał, że buty mogą mieć tyle powodów do sprzeczek. I to czasami tak głupich? Przecież są jak bracia i są stworzeni by być razem?

Spojrzała na nie. Uprosiła Mamę i ta pozwoliłaby postawić je w jej pokoju na szafce, na honorowym miejscu. Dzięki temu mogła je cały czas widzieć. Zosia uśmiechnęła się do siebie. Stały razem i tak słodko razem wyglądały – jakby się przytulały. Jak kochające się rodzeństwo.

PROPOZYCJE ZABAW DO REALIZACJI W DOMU DLA DZIECI 5-6 LETNICH

08.06.2020 – 12.06.2020

Przez cały czas angażujemy dzieci w wykonywanie różnych czynności np. przygotowywanie posiłków, sprzątanie, czynności samoobsługowe. Pamiętamy o zachowaniu higieny
i konieczności częstego oraz prawidłowego mycia rąk (link: tutaj, źródło: YouTube).

Wykorzystujcie codzienne rozmowy i czynności do ćwiczenia umiejętności liczenia i głoskowania. Proszę, żeby sześciolatki próbowały czytać krótkie teksty. Systematyczna praca zaowocuje w szkole J. Każdy dzień zaczynamy od gimnastyki: przysiadów, skłonów, podskoków… lub zabaw
z wykorzystaniem piosenek dostępnych na stronie YouTube:

Prawidłowa postawa – ćwiczenia dla dzieci

Zwierzęta w ZOO – swobodna ekspresja ruchowa do piosenki

1. 1.      „Zwiedzamy dżunglę”; zabawa słuchowo – ruchowa

Proszę, aby dzieci wysłuchały tekstu przy jednoczesnym wykonywaniu ćwiczeń wg instrukcji w nim podanej.

Dotarliśmy do Afryki, wysiadamy z tratw i idziemy na ląd po wodzie ( wysokie unoszenie kolan) a potem po gorącym piasku(lekkie podskoki). Rozglądamy się uważnie na boki , szukamy tubylców. Czas ruszać w drogę , przedzieramy się przez dżunglę (ruchy rękoma na boki).Chodźmy bardzo cicho by nikogo nie spłoszyć, albo by nas nie usłyszał lew (idziemy na palcach).Ciiiii !(dajemy palec na buzię). Słychać jakiś szelest. Uciekajmy na drzewo (naśladujemy wspinanie się na drzewo). O! Jaka miła małpka- chcesz to się pobawimy. Pomałpujmy tak jak ona( dzieci wykonują ruchy małpki wg własnej kreatywności) np. drapią się po plecach, skaczą na jednej nodze, itp.).Dość zabawy chyba jesteśmy już bezpieczni, możemy schodzić z drzewa.(naśladujemy schodzenie z drzewa).Ruszamy dalej w drogę. Przed nami rzeka, musimy ją przeskoczyć(duży skok do przodu), a teraz skaczemy po kamieniach(małe podskoki).Uwaga! Krokodyl(naśladujemy kłapanie paszczy krokodyla), a tam płynie hipopotam(naśladujemy rękoma pływanie w wodzie). Już niedługo dotrzemy do wioski, musimy tylko przejść obok śpiącego węża(dzieci kładą się na podłodze i sycząc poruszają się po niej).Nareszcie jesteśmy w wiosce. Witamy się z tubylcami (witamy się łokciem lub kolanem z rodzicem) Na powitanie zaśpiewajmy hymn:
O, ale le
O, beri ,tiki, tonga
,masa, masa, masa
O, balua, balue.

1. 2.       „Zwierzęta safari” – bajka edukacyjna (źródło: YouTube); rozpoznawanie zwierząt po kształtach i dźwiękach, które wydają.

           https://www.youtube.com/watch?v=qkA2NHliZtg

1. 3.       „Co to za zwierzę?”; rozwiązywanie zwierząt po odgłosie .

Proszę, żeby dzieci wysłuchały odtwarzanych odgłosów egzotycznych zwierząt . Następnie starają się odgadnąć, jakie to były zwierzęta . Mogą też określić – przy pomocy rodzica – jak brzmią poszczególne głosy, np.: – małpa – przerywany głos przypominający śmiech, – lew – niski, groźny ryk, – słoń – głos podobny do dźwięku trąby, – tygrys – groźne parsknięcia i pomruki, – wąż (grzechotnik) – dźwięk kojarzący się z grzechotką.

https://www.youtube.com/watch?v=Rerv4Ppfq7U

1. 4.      „Pewnego dnia w dżungli” – wysłuchanie opowiadania.„Pewnego dnia w dżungli zebrały się wszystkie zwierzęta: były krokodyle, słonie, papugi, małpy i tylko lew nie dotarł, a był przewodniczącym. Krokodyle niecierpliwiły się, małpy nerwowo skakały, słonie głośno trąbiły, papugi wrzeszczały. Wreszcie pojawił się lew. Rozpoczęto naradę. Lew zaryczał: w naszej dżungli pojawił się człowiek, niestety szkodzi nam, niszczy dżunglę! Tak, tak powiedziały małpy, coraz mniej palm do skakania, my też nie mamy gdzie przysiąść odrzekły papugi. Dobrze, że zostawili nasze wody w spokoju powiedział słoń. O wodzie to my możemy coś powiedzieć dodały krokodyle. I tak trwała rozmowa. Lew zaryczał radźmy więc, co robić? Trzeba podjąć działania. Wszyscy po kolei przedstawili swoje pomysły. Krokodyle poradziły, aby zniszczyć most po którym człowiek dostaje się do dżungli. Słonie, aby zatarasować drogę łodygami. Papugi, aby wyjść naprzeciw i wyrazić głośną wrzawą swoje niezadowolenie. Małpy, aby skakać wokół człowieka i go wystraszyć. Potem odbyło się głosowanie. Lew ogłosił werdykt – wybrano rozwiązanie papug. Lew był bardzo dumny ze swoich zwierząt”.
2. 5.      „Pewnego dnia w dżungli”; rozmowa  na temat wysłuchanego tekstu.

• Jakie zwierzęta występowały w tekście?
• Nad czym zastanawiały się zwierzęta?
• Gdzie zebrały się wszystkie zwierzęta?
• Kto był przewodniczącym spotkania?
• Czyj pomysł wygrał w głosowaniu?
• Kto był dumny ze swoich zwierząt?

1. 6.      „Zagadkowo” – rozwiązywanie zagadek słownych.

https://drive.google.com/file/d/0Byb6-6fgs_JcR2lqTVFiWkxNNlE/view

1. 7.      „Zwierzęta z dżungli”; zabawy językowo – plastyczne.

Proszę, żeby dzieci wymieniły zwierzęta występujące w opowiadaniu i narysowały je (każde zwierzę na oddzielnej kartce). Po wymienieniu każdego zwierzęcia, dzielą ich nazwy na sylaby (dla bardziej ambitnych na głoski). Następnie rozkładamy wszystkie kartki na stole, prosimy, aby dziecko się odwróciło i chowamy jeden z rysunków. Zadaniem dziecka jest odgadnięcie, które zwierzę zniknęło.

1. 8.       „Jak wygląda koala?”; przedstawienie dzieciom zwierząt egzotycznych.

Tym razem proszę o pokazanie dzieciom zwierząt zamieszczonych w linku poniżej. Zadaniem dziecka jest szczegółowe opisanie zwierzęcia, które widzi na obrazku.

http://www.publikacje.edu.pl/publikacje.php?nr=11657

1. 9.      „Rękawiczkowy zwierzyniec”; tworzenie pacynek przedstawiających dzikie zwierzęta z dostępnych w domu materiałów.

Proszę się zastanowić, jak można zrobić krokodyla, żyrafę, małpę, itp. Następnie wykonajcie pacynkę ze swojej wyobraźni, oczywiście z materiałów, które macie dostępne w domu (podpowiedź znajdziecie na stronie eduzabawy.com).

1. 10.  „Moje zwierzątko”;  układanie i nagrywanie swobodnych tekstów i rymowanek o pacynkach .

Po wykonaniu pacynek dziecko wchodzi w role wykonanych zwierząt . Wymyśla krótkie scenki, w których przedstawiają jeden dzień z  życia swojego zwierzątka, układa rymowanki o  zrobionych pacynkach . Rodzic może mu w tym pomagać – podsuwać skojarzenia, przypominać charakterystyczne cechy zwierzęcia albo podawać pierwszą część rymowanki, którą trzeba dokończyć . Wszystkie twórcze pomysły można nagrywać lub zapisać na kartce.

1. 11.   „Spotkanie z małpką”; ćwiczenia ortofoniczne .

Rodzic opowiada historyjkę o małpce, a dzieci naśladują zachowanie zwierzątka.

Małpka podskakuje i wyciąga wysoko łapki – chce zerwać z drzewa banany. Zerwała pierwszego banana i zjada (dzieci układają usta w ciup, stukają zębami) . Był pyszny, małpka oblizuje się (oblizują usta w kółeczko) i głaszcze po brzuszku (głaszczą się po brzuchach) . Zerwała drugiego banana i próbuje go wepchnąć całego do buzi (dzieci maksymalnie rozciągają usta w szerokim uśmiechu, potem wysuwają usta do przodu, robiąc ryjek) . Zjadła owoc ze smakiem, starannie przeżuwając (wykonują okrężne ruchy złączonymi wargami) . Sok bananowy trochę skleił jej buzię, więc nie może się swobodnie oblizywać, ale jej język potrafi kręcić piruety nawet w zamkniętej buzi (wykonują ruchy okrężne językiem przy zamkniętych ustach) . Najedzona małpka położyła się, by chwilę odpocząć. Zasnęła, oddycha bardzo głęboko (wdech nosem, wydech ustami z głośnym wypuszczeniem powietrza „fuuuuuu”) . Uśmiecha się leciutko – na pewno śnią się jej słodkie banany (dziecko uśmiecha się).

1. 12.   „Gdzie jest Hipcio?”; zabawa typu ciepło – zimno .

Przed rozpoczęciem zabawy rodzic chowa maskotkę Hipcia (lub inną), tak by dziecko jej nie widziało. Powinien wybrać miejsce w pobliżu roślin lub wody . W odpowiednim czasie zaprasza dziecko na dywan i tłumaczy zasady zabawy: W pokoju została ukryta maskotka – hipopotam. Musisz ją odnaleźć. Będę Ci pomagać, udzielając wskazówek, w którą stronę masz iść, o ile kroków trzeba się przesunąć. Posłuchaj. Hipcio jest… (rodzic opisuje wygląd maskotki) . Zwierzę to żywi się roślinami i lubi długo przebywać w wodzie. Rodzic podpowiada dziecku, jak ma iść, by jak najszybciej znaleźć pluszaka . Zależy mi, aby w tej zabawie wskazywać dzieciom ilość kroków, aby ćwiczyły umiejętność liczenia.

1. 13.  ,, Dżungla”; wysłuchanie piosenki. 

Dzieci słuchają piosenki zamieszczonej w linku poniżej. Niech spróbują nauczyć się jej tekstu. Mogą też wymyślić własny układ taneczny do piosenki i zaprezentować go jako niespodziankę swoim rodzicom.
Dżungla, dżungla, taka wielka dżungla,
gdzie po ludzku tam nie gada nikt.
Mieszkał sobie w bambusowej chatce
Ambo – Sambo, Ambo wielki zuch.
Ambo w dżungli tryl wygrywa
słoń na niego trąbą kiwa,
Ambo tu, Ambo tam,
Ambo tu i tam.
Dżungla, dżungla, taka wielka dżungla
gdzie po ludzku tam nie gada nikt.
Mieszkał sobie w bambusowej chatce
Ambo- Sambo, Ambo wielki zuch.
Strusie mu się w pół kłaniają,
małpy na gitarach grają.
Ambo tu, Ambo tam,
Ambo tu i tam.

https://www.youtube.com/watch?v=vKvKntLcUKQ

1. 14.  „Księga dżungli” – wysłuchanie lub obejrzenie bajki.

Skoro jesteśmy w tematyce zwierząt egzotycznych, dzieci mogą codziennie obejrzeć sobie bajeczkę zaproponowaną w tytule lub inną, według własnego uznania. Ważne, żeby występowały w niej zwierzęta.

1. 15.  „Ciekawostki o zwierzętach” – film edukacyjny dla dzieci (źródło: YouTube).

https://www.youtube.com/watch?v=FQqBXuAK3OY

1. 16.  „Jak nazywa się ten owoc?”; film edukacyjny dla dzieci (źródło: YouTube)

Zapewne wiecie, że egzotyczne bywają nie tylko zwierzęta, ale też owoce. W linku poniżej znajdziecie różne owoce, przypomnicie sobie ich nazwy, a także zobaczycie, jak każdy z nich wygląda w środku. Proszę, żeby dzieci przy tym zadaniu określiły pierwszą i ostatnią głoskę z nazwy każdego owocu.

            https://www.youtube.com/watch?v=ZeByYcmwDzc

1. 17.  „Jabłka, śliwki i granaty”; zabawa matematyczna.

Przygotujcie dwie kartki papieru. Na jednej z nich narysujcie owoce egzotyczne, które zapamiętaliście, a na drugiej pozostałe. Na koniec przeliczcie oba zbiory. Przy okazji wykonywania tego zadania, nazwijcie również kolory owoców.

1. 18.   „Owoc egzotyczny”; wykonanie pracy plastycznej.

Poniżej propozycja pracy plastycznej, ale oczywiście liczę na Waszą kreatywność i możecie wykonać inny owoc wg własnego pomysłu J

• Rysujemy kształt ananasa, dziecko maluje sobie farbą rączkę na zielono, odbija to jako liście ananasa. Następnie stempluje środek ananasa żółtą farbą;

• Dziecko maluje jednorazowy talerzyk na żółto, przykleja go na kartkę papieru. Maluje rękę zieloną farbą i odbija w górnej części ananasa, jako liście. Farbami maluje brązowe elementy na owocu;

• Przecinamy jednorazowy talerzyk na pół i malujemy lub kolorujemy na pomarańczowo lub zielono (tak możemy zrobić kiwi lub pomarańczę).

TERAPIA PEDAGOGICZNA – PROPOZYCJE PRACY Z DZIEĆMI Z TRUDNOŚCIAMI  02.06.2020

Temat: Gram – przegrywam, czyli jak nauczyć dziecko godzić się z porażką

Cel:  Rozwijanie u dziecka umiejętności radzenia sobie z niepowodzeniami.

Drodzy Rodzice

Gry i konkursy jednym dzieciom kojarzą się z zabawą, przyjemnością, radością z wygranej lub motywacją by spróbować jeszcze raz, gdy wynikiem jest przegrana. Inne nie potrafią w pełni cieszyć się z wygranej, a porażka jest dla nich druzgocącym przeżyciem.

Przygotowałam dzisiaj bajkę terapeutyczną nawiązującą do powyższych trudności.

Wysłuchajcie wspólnie z dzieckiem bajki, a następnie porozmawiajcie na temat jej treści.

Zadajmy dziecku pytanie: „Dlaczego nie lubimy przegrywać?” Zachęćmy dziecko do wypowiedzi na temat.

Bajka terapeutyczna:. A. Borowiecka „Trudna sztuka”

https://www.youtube.com/watch?v=B74tx2_aYG4

Aby czuć się osobą wartościową i ważną dla innych, dziecko musi często słyszeć wyrazy uznania, za to, że jest przy nas i za to, kim dla nas jest. Komplementem dla niego będzie stwierdzenie rodzica „lubię, gdy Ty…”, „sprawiłeś mi przyjemność…”, „miło nam, gdy Ty…”. Łatwiej jest znosić drobne niepowodzenia, np. przegraną w grze, gdy, ma się przekonanie, że jest się osobą wartościową, która coś ważnego wnosi w życie innych.

Kiedy dzieci rywalizują ze sobą, a dorosły jest proszony o bycie sędzią i rozjemcą w sporach o wygraną, ma bardzo trudne zadanie. Musi przestrzegać zasad gry, być sprawiedliwym i nie urazić żadnego dziecka. Można wybrnąć z tej trudnej sytuacji chwaląc każde dziecko za coś innego, np.:. „Ty najlepiej się starałeś”, „Ty wygrałeś”, „Ty wszystkich rozbawiałeś”.

Równie ważne przy ocenianiu dziecka jest podkreślanie zaangażowania, a nie tylko wartościowanie końcowego efektu.  Dobrze jest, gdy dziecko na swoje żale i skargi, że przegrało usłyszy od rodziców:

„przegrałeś, ale nie oszukiwałeś, pogratulowałeś koledze wygranej, co znaczy, że grałeś w pięknym stylu i jestem z Ciebie dumny”.

-”przegrałeś, ale nadal jesteś fajnym kolegą”, „nie udało Ci się wygrać, ale ciągle jesteś moją fantastyczną córeczką”.

- „to było dobre ćwiczenie, które pomoże Ci wygrać następnym razem”

                                                                                                                             Powodzenia

Elżbieta Wesołowska

PROPOZYCJE ZABAW DO REALIZACJI W DOMU DLA DZIECI 5-6 LETNICH

01.06.2020 – 05.06.2020

Przez cały czas angażujemy dzieci w wykonywanie różnych czynności np. przygotowywanie posiłków, sprzątanie, czynności samoobsługowe. Pamiętamy
o zachowaniu higieny i konieczności częstego oraz prawidłowego mycia rąk (link: tutaj, źródło: YouTube).

Każdy dzień zaczynamy od gimnastyki: przysiadów, skłonów, podskoków… lub zabaw 

z wykorzystaniem piosenek dostępnych na stronie YouTube:

Zabawy i ćwiczenia ze świeżakami

Spoko Loko – Tańce połamańce

1.  „Prawa dziecka” – wysłuchanie  wiersza Marcina Brykczyńskiego.

Niech się wreszcie każdy dowie,

i rozpowie w świecie całym,

że dziecko to także człowiek,

tyle, że jeszcze mały.

Dlatego ludzie uczeni,

którym należą się za to brawa,

chcąc wielu dzieci los odmienić,

stworzyli dla nich mądre prawa.

Więc je na co dzień i od święta próbujcie dobrze zapamiętać:

Nikt mnie siłą nie ma prawa zmuszać do niczego,

szczególnie do zrobienia czego niedobrego.

Mogę uczyć się wszystkiego, co mnie zaciekawi

i mam prawo sam wybierać, z kim się będę bawić.

Nikt nie może mnie poniżać, krzywdzić, bić, wyzywać

I każdego mogę zawsze na ratunek wzywać.

Jeśli mama albo tata już nie mieszka z nami,

Nikt nie może mi zabronić spotkać ich czasami.

Nikt nie może moich listów czytać bez pytania,

Mam też prawo do tajemnic i własnego zdania.

Mogę żądać, żeby każdy uznał moje prawa,

a gdy różnię się od innych, to jest moja sprawa.

Tak się tu w wiersz poukładały prawa da dzieci na całym świecie,

Bycie w potrzebie z nich korzystały najlepiej, jak umiecie.

2. „Prawa dziecka” – rozmowa dotycząca wysłuchanego wiersza. Proszę, żeby dzieci omówiły z rodzicami  opisane w wierszu prawa. Dziecko powinno wiedzieć, że musi szanować prawa nie tylko swoje, ale również innych ludzi. Proszę zwrócić uwagę, aby dziecko odpowiadając na pytania odpowiadały zdaniem złożonym:

• O czym mówił wiersz?
• Jakie prawa były w nim wymienione?
• Czy wiesz, że są to również twoje prawa?
• Czy według ciebie są one przestrzegane?
• Które prawo jest dla ciebie najważniejsze, dlaczego?
• Czy twoim zdaniem wszystkie dzieci mają takie same prawa?
• Czy chciałbyś, aby istniało jeszcze jakieś inne prawo, jakie?
• Czy wiesz, że oprócz praw są też obowiązki?
• Jakie ty masz obowiązki w domu?

3. „Mam prawo do swych praw” – wysłuchanie i nauka piosenki  zespołu Łejry (link poniżej).

https://www.youtube.com/watch?v=PeIROnIRWYM

Proszę, aby dzieci przez cały tydzień osłuchiwały się z piosenką i nauczyły się pierwszej zwrotki wraz z refrenem. W piosence są ukryte prawa dzieci, łatwiej będzie im je przyswoić. Proszę też, żeby spróbowały wymienić, jakie prawa zaprezentowane były w piosence. Polecam również w dowolnym dniu tygodnia zapoznać się z innymi piosenkami dotyczącymi ww. tematyki. tj. Majka Jeżowska „Kolorowe dzieci” oraz Śpiewające Brzdące „Jesteśmy dziećmi (linki poniżej):

   Kolorowe dzieci

  Jesteśmy dziećmi tutaj

4. „Podróże z globusem”. Pokazujemy dzieciom  globus lub mapę świata. Pytamy dzieci czy wiedzą, co to jest? Dzieci podają różne odpowiedzi. Po ustaleniu prawidłowej odpowiedzi nauczyciel pytamy: Do czego służy globu/mapa? Czy wiecie, co można odnaleźć na globusie/mapie? Pytamy dzieci czy chcą wybrać się w niezwykłą podróż? Obracając globus, (z zamkniętymi oczami)  wskazujemy miejsca i odczytujemy  nazwę kraju. Przy okazji mówimy dziecku, jaki to kontynent. Proszę, żeby dziecko spróbowało nazwać swojego rówieśnika z danego kraju.„Co nas dzieli, co nas łączy” – rozmowa na temat wyglądu, potrzeb, pragnień, warunków życia, podobnych zajęć i zabaw dzieci na całym świecie. Możecie wykorzystać do tego wygląd dzieci zamieszczony  na stronie YouTube:  Dzieci – twarze świata 

5. „Międzynarodowa przywitanka” – przywitanie w różnych językach.

Dziecko słucha przywitań w różnych językach. Powtarza usłyszane na nagraniu powitania (link poniżej).

Przywitanie w różnych językach

 6. „Smakołyki z różnych stron świata” – przygotowanie potraw z różnych zakątków świata .

Wspólnie z dzieckiem przygotowujemy dania z różnych stron świata np. indyjskiej czy greckiej. Dziecko degustuje gotowe smakołyki i określa ich smak.

Przykładowe dania:

Indyjskie naleśniki kokosowe z bananami

Składniki: naleśniki (zamiast mleka krowiego można użyć kokosowego), banany, sok

z cytryny, wiórki kokosowe, odrobina cukru pudru do nadzienia. Banany należy obrać, drobno pokroić, skropić sokiem z cytryny i dołożyć odrobinę cukru pudru i wiórek. Wszystko wymieszać. Naleśniki posmarować nadzieniem i zwinąć w rulon. Przed podaniem  można je krótko zapiec.

Grecki deser 

Składniki: jogurt naturalny, płynny miód, cynamon, migdały. Należy włożyć do miski wszystkie składniki i wymieszać. Przelać deser do miseczek i wstawić do lodówki, by się schłodził. Przed podaniem posypać cynamonem.

7. „Czary mary” – zabawa badawcza,  efekt załamania światła (refrakcji).

Dziecko lub rodzic rysuje na kartce np. strzałkę w jednym kierunku, symbol głowy z oczami patrzącymi w prawo lub w lewo itp. Przed kartką stawiamy szklankę wypełnioną wodą. Dziecko ogląda obrazek na kartce, a później porównuje z obrazem widzianym przez szklankę z wodą. Dziecko patrzy na rysunek z różnej perspektywy, obserwuje, jak zmienia się obraz.

Wyjaśniamy dziecku, że to, co widzimy, patrząc przez szklankę z wodą, to efekt refrakcji, załamania światła. Gdy szklanka wypełniona jest wodą, widzimy obraz odwrócony. Odwrócony obraz może być większy, mniejszy lub tej samej wielkości, w zależności od tego, gdzie umieścimy kartkę, szklankę i z jakiej odległości będziemy patrzyli. W zależności od średnicy szklanki będzie zmieniał się również obraz.

8.„Wars i Sawa” – wysłuchanie legendy o Warszawie.

Dawno temu, za niepamiętnych czasów, nie było w Polsce ani miast, ani wsi. Kraj pokrywały ogromne, nieprzebyte puszcze, pełne dzikiej zwierzyny. Tylko gdzieniegdzie znajdowały się niewielkie osady ludzkie. Właśnie wtedy w samym sercu mazowieckiego boru, nad Wisłą, żył młody rybak imieniem Wars. Był to młodzieniec dzielny i pracowity. Sam zbudował łódź, wyciosał wiosła i cierpliwie wiązał sieci. Sprzyjało mu szczęście, toteż kiedy wypływał na połów, zawsze powracał z siecią pełną dorodnych ryb. Wars cieszył się każdą chwilą spędzoną na wodzie, wpatrywał się w bystry nurt i słuchał ptasiego śpiewu. Szczególnie lubił nocne wyprawy. Na rzece panował wtedy niezmącony spokój, księżyc oświetlał Wisłę srebrnym blaskiem, a z lasu dochodziły tajemnicze odgłosy nocnego życia. Pewnego razu Wars zepchnął łódź na wodę, zarzucił sieci i cierpliwie czekał, ukryty wśród wysokich trzcin. Nagle wzburzyły się wiślane fale i z rzecznych odmętów wynurzyła się… prześliczna dziewczyna. Młody rybak zamarł z zachwytu i zdumiony patrzył na przedziwne zjawisko. Dziewczyna miała długie, jasne włosy, wielkie, szafirowe oczy i… od połowy ciała rybi ogon, pokryty srebrzystą łuską. Wars przetarł oczy i spojrzał raz jeszcze, nigdy bowiem nie spotkał kogoś takiego. To była syrena! Syrena, nieświadoma tego, że ktoś ją widzi, podpłynęła bliżej i zaczęła śpiewać. Na dźwięk jej pięknego głosu serce młodego rybaka zadrżało. Pokochał ją od pierwszego wejrzenia. Od tej pory co noc chował się w szuwarach, czekając na swoją ukochaną, a potem słuchając jej śpiewu. Aż nadszedł wieczór, gdy postanowił powiedzieć syrenie, co do niej czuje. Na szelest szuwarów zdziwiona dziewczyna przerwała pieśń i podpłynęła do wpatrzonego w nią Warsa. – Dlaczego podglądasz mnie i podsłuchujesz, jak śpiewam?! – spytała zagniewana. – Jestem rybakiem, syreno… – zaczął nieśmiało Wars. – Wiem dobrze, kim jesteś, wiele razy widziałam cię na Wiśle. Ale to jeszcze nie powód, żeby…  Tak, wiem, ale od kiedy ujrzałem cię po raz pierwszy i usłyszałem twój śpiew, nie mogę bez ciebie żyć. Kocham cię, syreno – wyszeptał Wars. – I ty także nie jesteś mi obojętny – westchnęła. – Ale przecież tak bardzo się różnimy: ja jestem syreną, a ty człowiekiem… Przecież nie będziesz mógł mieszkać ze mną w rzece. A jeśli to ja zamieszkam z tobą, czy będziesz mógł żyć z kimś takim jak ja? – Kocham cię, syreno, i tylko to się liczy – odparł Wars. Syrena podpłynęła do brzegu. Wars wziął ją na ręce, mocno przytulił, po czym wyniósł z wody. – Czy zostaniesz moją żoną? – zapytał. – Tak – odpowiedziała. Szczęśliwy Wars pocałował syrenę, a wtedy opadła z niej rybia łuska i w miejsce ogona pojawiły się nogi. – Syreno, ty jesteś kobietą! – zawołał zdumiony Wars. – Sprawdziła się stara przepowiednia, zgodnie z którą, jeśli człowiek pokocha syrenę, a ona zgodzi się zostać jego żoną, wówczas jej rybi ogon zamieni się w nogi – powiedziała syrena. – Na imię mam Sawa – dodała. Wkrótce w chacie nad rzeką odbyło się huczne wesele. Wars i Sawa żyli długo i szczęśliwie, otoczeni miłością i szacunkiem ludzi. Po latach wokół ich domu powstała duża osada rybacka, którą na ich pamiątkę nazwano Warszawą. Dziś Warszawa jest wielkim miastem i stolicą Polski.

9.Rozmowa na temat opowiadania:

• Kogo zobaczył Wars, gdy pewnej nocy wyruszył na połów?
•  Jak wyglądała syrena?
•  Co się stało, gdy rybak usłyszał śpiew syreny?
•  O co Wars poprosił syrenę? – W kogo zamieniła się syrena, gdy zgodziła się zostać żoną Warsa?
• Co powstało wokół domu Warsa i Sawy?

„Palcem po mapie” – próby odczytywania mapy Polski, wskazywanie większych miast, rzek, gór, morza . Proszę, żeby dzieci podzieliły nazwy polskich miast na głoski lub wskazały pierwszą i ostatnią głoskę.

10.„Instrumenty – zabawa plastyczna, konstruowanie perkusyjnych instrumentów niemelodycznych. Proszę, żeby dzieci wybrały sobie jeden z instrumentów (bęben lub grzechotkę) i wykonały go wg poniższej instrukcji.

• Wykonanie bębna wodnego – irchę moczymy w wodzie, do puszki po konserwie wlewamy wodę. Napinamy skórę na puszce i obwiązujemy sznurkiem wokół. Mocujemy korale na końcach ołówków – pałeczek. Instrument wydaje dźwięki, gdy uderzamy pałeczkami w napiętą irchę.
• Wykonanie grzechotek – do dowolnie wybranych pojemników wsypujemy ziarna. Zamykamy. Instrument wydaje dźwięki, gdy nim potrząsamy. „Portret przyjaciela” – praca plastyczna z wykorzystaniem materiałów dostępnych

w domu.

11. Zachęcamy dziecko do swobodnych wypowiedzi opisujących dokładny wygląd najlepszego przyjaciela. Dziecko opisuje postać, zachowując dbałość o szczegóły, a następnie rysuje lub maluje portret na kartce papieru. W pracy można wykorzystać dodatkowe elementy np. włosy ze sznurków czy papierowych pasków, przyklejone guziki do ubrania.

TERAPIA PEDAGOGICZNA – PROPOZYCJE PRACY Z DZIEĆMI Z TRUDNOŚCIAMI

Cel:  Rozwijanie umiejętności społecznych, radzenie sobie z emocjami .

Drodzy Rodzice

Gdy zdarza  się Wam usłyszeć od Waszych dzieci: „Nikt mnie nie lubi!”, „Wszyscy są głupi!” czy „Nigdy mi się nic nie udaje”, spróbujcie usłyszeć, co tak naprawdę dziecko chce Wam powiedzieć. Poprzez rozmowę pełną zainteresowania i akceptacji, poprzez zadawanie pytań i skłanianie dzieci do refleksji możemy wesprzeć je w transformacji tego typu stwierdzeń tak, by czuły się szczęśliwsze, wierzyły w siebie i z otwartością kroczyły swoją drogą. Do przeprowadzenia z dzieckiem takiej rozmowy może posłużyć tekst zamieszczonej poniżej bajki.

Życzę miłej lektury i powodzenia

Elżbieta Wesołowska

Bajka terapeutyczna:. „Nikt mnie nie lubi!”

Do Pani Eleonory Borsukowej i jej dwóch synków: Maksa i Bruna, przyszła w odwiedziny żyrafa Bibi. Po chwili ktoś zapukał do drzwi. Okazało się, że to bardzo poruszony lisek Leon! A oto co działo się dalej…

– Leonku, widzimy, że jesteś bardzo smutny. Czy masz ochotę z nami o tym porozmawiać? – spytała Pani Borsukowa.

Leon podniósł głowę, a do jego oczu napłynęły łzy. Lisek cichutko chlipał i chlipał, a po chwili powiedział szlochając:

– Bo, bo , bo …nikt mnie nie lubi – powiedział i rozpłakał się na dobre.

Bibi popatrzyła na liska, wzięła jeden głęboki oddech, a potem kolejny głęboki oddech i ciepłym głosem powiedziała:

– Leonku widzę, że jesteś bardzo smutny i może nawet przygnębiony, czy tak?

Lisek skinął potakująco głową.

– Chciałbyś czuć się lubiany przez inne zwierzęta? Chciałbyś mieć zaufanie, że inne zwierzęta lubią spędzać z tobą czas? – spytała niepewnie żyrafa, patrząc na malca.

– Bo wiesz, Bibi – powiedział Leon – inne zwierzęta w przedszkolu bawią się wspólnie, a ze mną nikt się nie chcę bawić.

– Aha, zależy Ci, by bawić się z innymi zwierzętami i czuć się częścią grupy w przedszkolu? – dopytywał Max.

– Lubisz bawić się wspólnie z innymi zwierzętami z grupy i ich towarzystwo jest dla Ciebie ważne? – spytał teraz z kolei Bruno. – No tak, właśnie tak. A teraz nikt się nie chce ze mną bawić! Nigdy! – powiedział lisek.

– Leonku chciałabym coś z tobą sprawdzić i zadać Ci w związku z tym kilka pytań. Czy zgadzasz się? – spytała Bibi, a lisek przytaknął.

– Czy to jest zawsze prawda, że nikt Cię nie lubi? – zapytała Bibi Leon przymrużył oczy i wyglądał na mocno zamyślonego.

Po chwili powiedział – No chyba tak, no tak… Wszyscy przez chwilę milczeli i widać było, że lisek intensywnie rozmyśla. A po chwili Pani Eleonora zapytała:

– A jak ty się czujesz, kiedy sobie mówisz, że nikt Cię nie lubi?

Leon znowu się zadumał, po czym odpowiedział:

– Czuję się smutny, samotny, jakby taki niepotrzebny… – powiedział.

– A za czym w takim momencie tęskni Twoje serce Leonku? – dopytywała dalej Pani Borsukowa?

– No ……. – zaczął trochę niepewnie lisek – chyba za towarzystwem, zabawą z innymi i przygodami z innymi – powiedział Leon powili prostując sylwetkę, wziął głęboki wdech i wydech i wyglądał jakby na spokojniejszego.

– Leonku, ale czy masz zupełną pewność, że zawsze tak jest, że Cię nikt nie lubi? – dopytywała Bibi.

– Hmmm … to ja tak naprawdę to już nie wiem – powiedział nieco zagubiony lisek.

– Mam taki pomysł, byś poszukał trzech przykładów: kiedy czułeś, że ktoś Cię lubi. Co o tym sądzisz? – zapytała.

– No to tak: gdy byłem chory, to Maks mnie codziennie odwiedzał i upiekł dla mnie przepyszne drożdżówki, wczoraj Lusia bawiła się ze mną w chowanego, a Felek pożyczył mi swoją ulubioną książkę o samolotach – odpowiedział lisek.

– I jak się teraz czujesz, kiedy to powiedziałeś? – zapytała Bibi.

– Czuję radość i wdzięczność, bo mam wkoło dużo osób, z którymi mogę się dobrze bawić i wesoło spędzać czas – odpowiedział.

– Aha, czyli czujesz radość i wdzięczność i widzisz, że wkoło są zwierzątka, z którymi zabawa sprawia Ci przyjemność? – spytała Bibi, a lisek ochoczo kiwnął głową.

– Czy jest coś, co chciałabyś w związku z tym zrobić? – zapytała żyrafa.

– Gdy następnym razem zwierzęta zaczną grać w piłkę nożną beze mnie, to zamiast pomyśleć, że mnie nikt nie lubi, powiem im, że bardzo lubię się z nimi bawić, a szczególnie grać w piłkę i czy mogę się do nich dołączyć – powiedział uśmiechnięty lisek i z radości aż podskoczył.

A Bibi dodała: – Widzę, że wróciła Ci energia i masz ochotę z radości skakać, czy tak?

– Oj tak, tak – powiedział z przedpokoju Leon, bo już biegł  bawić się z Maksem i Brunem.

(Źródło – „NATULI dzieci są ważne”)

PROPOZYCJE ZABAW DO REALIZACJI W DOMU DLA DZIECI 5-6 LETNICH

25.05.2020 – 29.05.2020

Przez cały czas angażujemy dzieci w wykonywanie różnych czynności np. przygotowywanie posiłków, sprzątanie, posługiwanie się sztućcami, wiązanie sznurowadeł, zapinanie guzików oraz inne czynności samoobsługowe. Pamiętamy o zachowaniu higieny
i konieczności częstego oraz prawidłowego mycia rąk (link: tutaj, źródło: YouTube, Rossmann).

Każdy dzień zaczynamy od gimnastyki: przysiadów, skłonów, podskoków… lub zabaw
z wykorzystaniem piosenek dostępnych na stronie YouTube:

Taniec zygzak

Ręce do góry

1. 1.      „W szafie rodziców” – zabawa matematyczna, dobieranie w pary elementów garderoby, przeliczanie liczby par i liczby pojedynczych elementów.

Wręczamy dziecku niedobrane w pary rękawiczki, skarpetki damskie i męskie. Dziecko próbuje dobrać je w pary. Następnie wyjaśnia, dlaczego w taki sposób połączyło skarpetki; powinno wyjaśnić, że dwie takie same skarpetki (rękawiczki itd .) tworzą parę. Można także poprosić, żeby dziecko policzyło, ile jest pojedynczych sztuk i ile par można z nich skompletować. Następnie dziecko dzieli te elementy garderoby na dwie grupy. W jednej mają się znaleźć te, które mogą należeć do pań, a w drugiej te, które na pewno będą należeć do panów. Na koniec przeliczamy oba zbiory i porównujemy ich liczebność.

1. 2.      „Nasza rodzina” – przeliczanie i nazywanie członków rodziny.

Przed wykonaniem działania proponujemy dziecku obejrzenie bajki edukacyjnej „Moja rodzina – Przedszkole Profesora Szymona” (link: tutaj, źródło: YouTube).

Następnie dziecko ogląda fotografie przedstawiające jego samego i członków najbliższej rodziny (dobrze, jeśli są to zdjęcia zarówno grupowe, jak i indywidualne), opowiada o nich krótko. Prosimy, aby dziecko ułożyło przed sobą kolejno zdjęcia: rodziców (mama i tata), rodzeństwa (siostra, brat), dziadków (babcia i dziadek). Dziecko podaje imiona najbliższych, opowiada, kto wchodzi w skład jego rodziny. Przelicza osoby, które z nim mieszkają, pokazuje odpowiednią liczbę na palcach i zapisuje ją w postaci cyfry. Następnie układa zdjęcia od najstarszej do najmłodszej osoby i odwrotnie. Jeśli mamy tylko zdjęcia zbiorowe, dziecko wymienia członków rodziny w odpowiedniej kolejności. Teraz spróbujcie odpowiedzieć na poniższe pytania:

• Co to jest rodzina?
• Kto należy do twojej rodziny?
• Z ilu osób składa się wasza rodzina?
• Co łączy ludzi należących do jednej rodziny?
•  Dlaczego każdemu człowiekowi potrzebna jest rodzina?
• Jaka jest rola mamy, a jaka taty w rodzinie?
• Co wy, jako dzieci, możecie zrobić na rzecz waszej rodziny i rodziców?

1. 3.      „Osoby z otoczenia” – nazywanie członków rodziny i innych osób.

Oglądając zdjęcia nazwijcie każdą osobę, którą na nich zobaczycie.

Proszę, abyście określili, czy to rodzina czy nie rodzina, np . mama, sąsiad, brat, dziadek, pani w przedszkolu, babcia, lekarka, tata, koleżanka mamy.

1. 4.      „Dom to….” – skojarzenia.

Powiedzcie czym dla was jest dom. Spróbujcie wyobrazić sobie, jak wyglądałby dom z waszych marzeń, możecie go narysować.

1. 5.      „ Dom” – praca plastyczno – techniczna.

Z dostępnych w domu materiałów spróbujcie stworzyć domy na bazie pudeł kartonowych lub na dużych arkuszach papieru czy wg innego pomysłu. Ułóżcie krótką rymowankę o swojej rodzinie, opiszcie dom, który stworzycie.

1. 6.      „Dobra to chatka, gdzie mieszka matka” -  wysłuchanie opowiadania Lucyny Krzemienieckiej:

Poszedł biedny Jasio w świat, żeby biedę pokonać. Pożegnał Matusię i poszedł w świat szeroki, w świat daleki, przez lasy, poza i rzeki. Tu i tam o pracę się starał, ale nic się nigdzie nie imało. Usiadł raz wreszcie pod brzozą płaczącą i zamyślił się nad swą biedą. Nagle patrzy, idzie kurka. Trąca Jasia pazurkiem i mówi kurzym głosem: Jestem kurka, złote jajka niosę. Komu nie niosłam, to nie niosłam, a tobie będę nieść. Byś mógł odtąd, miły Jasiu, z pełnej misy jeść. Ucieszył się Jasio, podskoczył i mówi: złota kurko, chodźże ze mną zaraz na matuli podwórko! I powędrował Jaś do matki, przez świat szeroki, przez świat daleki, przez pola, lasy, łąki i rzeki. Szedł Jasio przodem, a kurka za nim, gdacząc od czasu do czasu. Idzie Jasio… idzie… aż tu wychodzi do niego ogrodnik bogaty, co ma w ogrodzie owoce złociste i kwiaty.  Jasiu, Jasiu  powiada:  słyszałem, że twoja kurka złotopiórka złote jajka znosi, strasznie mi się to podoba. Zostańże, Jasiu, u mnie. Mam w sadzie jabłka złociste i śliwy. Zostań u mnie ze swą kurką, a będziesz szczęśliwy. Dobre jabłonie, dobre i grusze, ale ja, ogrodniku, do matki wracać muszę. Zresztą dobra to chatka, gdzie mieszka matka. Poszedł Jasio dalej. Idzie znów Jasio, idzie, a kurka za nim. Wyszli na szeroką drogę. Patrzą: stoi pałac bogaty. złociste ma ściany, srebrzyste komnaty, a przy oknie król siedzi w koronie na głowie i, zobaczywszy Jasia, tak do niego powie: Chodźże  Jasiu, ze swą kurką na moje królewskie podwórko. Dam ci kubraczek złoty i pierścień z czerwonym kamykiem i jak zechcesz, zostaniesz moim pacholikiem. Głowi się Jasio, głowi, co by tu powiedzieć królowi, aż wreszcie mówi tak: Kamyk ładny i kubraczek gładki, ale muszę wracać do matczynej chatki. Bo dobra to chatka, co w niej mieszka matka. Przychodzą, a tam we wsi święto matki właśnie było. Wszyscy się bawią, tylko Jasiowa matula w pustej chacie smutna siedzi, a tu jeszcze pod okno przychodzą sąsiedzi i mówią: znalazł  Jaś złotą kurę, to i o matce zapomniał. Wyszła Jasiowa matka na gościniec i szepce to do siebie, a niby to do sąsiadów: Będzie jeszcze słońce nad moimi wroty, nie zapomniał o mnie mój syneczek złoty. I prawda. Ledwie te słowa wymówiła, patrzy, patrzy, idzie Jasio, synek dobry, a kurka za nim.  Matulu, matulu!  krzyknie Jasio i matkę chwyta w ramiona.  Mój synku, wróciłeś do swej starej matki, ale czym cię ugoszczę, mam barszczu ostatki  mówi matka zatroskana.  Od matki dobre i ostatki  rzecze Jasio i kurkę matce grzecznie przedstawia.  Kurka opowiada: u kogo nie byłam, to nie byłam, a u was siądę na grzędzie. Tam, gdzie syn matkę kocha, i kurce dobrze będzie. Będę wam złote jajka nieść, byście mogli z pełnej misy jeść. I pokonał Jasio biedę, i z matką gospodarował szczęśliwie. A kurka wciąż gdakała wśród podwórka i złote jajeczka niosła.

1. 7.       Rozmowa na temat opowiadania:

• ļ Dlaczego Jaś opuścił mamę i poszedł w świat?
• Co sprawiło, że chłopczyk postanowił wracać do domu?
•  O czym Jaś rozmawiał z bogatym ogrodnikiem?
• Co obiecywał Jasiowi król w zamian za to, że zostanie u niego z kurką?
• Jak zmieniło się życie mamy i Jasia, gdy pojawiła się u nich kurka?
• Jak myślicie, dlaczego kurka chciała zamieszkać z Jasiem i jego mamą?
• Dlaczego chłopczyk nie chciał zamieszkać ani z bogatym ogrodnikiem, ani z królem?
• Co możemy powiedzieć o Jasiu? Jakim był chłopcem?
• Czy chcielibyście mieć takiego kolegę jak Jaś?

Odpowiadając na pytania pamiętajcie, żeby wypowiadać się pełnym zdaniem!

1. 8.      „Które słowo pasuje do opowiadania”.

Poproście rodziców, aby zapisali wam na pojedynczych kartkach następujące wyrazy: król, rak, kurka, mama, kot, jajko, owoce, kwiaty, dym. Teraz spróbujcie je odczytać. Wybierzcie te wyrazy, które kojarzą wam się z opowiadaniem i narysujcie ich znaczenie na kartce.

1. 9.      „Nowa historia” – na podstawie narysowanych obrazków spróbujcie stworzyć własne opowiadanie (liczę na waszą kreatywność).

1. 10.   „Zaginione rodziny” – zabawa ćwicząca pamięć.

Spróbujcie przypomnieć sobie tytuły bajek, w których występuje rodzina. Zróbcie do nich ilustracje. Na koniec policzcie, ile pozycji udało się Wam narysować.

1. 11.   „Do kogo jestem podobny””. Dzieci przeglądają się w lusterkach i próbują odpowiedzieć na pytanie: Do kogo jestem podobny? Jakie cechy o tym świadczą? Dzieci porównują swoje odbicie w lustrze ze zdjęciami rodziców.

1. 12.  „Piszemy w plastelinie”.

Dziecko otrzymuje dwie laski plasteliny tego samego koloru. Gniecie plastelinę w rękach, aż zrobi się elastyczna. Z miękkiej plasteliny toczykulę, obracając ją między dłońmi (nie na stole) i rozklepuje na cienki placek. „Placek” rozkłada na dłoni i patyczkiem lub wykałaczką tworzy w nim zagłębienia: rysuje kółka, szlaczki, fale. Może również pisać litery. Dzieci regulują napięcie dłoni, aby ślady były widoczne i jednocześnie, aby dało się „rysować” po plastelinie (nie można patyczka zagłębiać zbyt mocno). Po zapełnieniu całego „placka” wzorami można go odkleić, zgnieść i zrobić nowy „placek”.

1. 13.    „Moja mama jest . . . Mój tata jest . . .” – opowiadania twórcze, rozwijanie umiejętności spontanicznego wypowiadania się na temat swojej rodziny . Dzieci opowiadają o swoich rodzicach . Ich wypowiedzi mogą być nagrywane, a potem odtwarzane.

1. 14.   „Piosenka dla mamy i taty:

https://www.youtube.com/watch?v=j09kDRPi3tE

1. 15.   „Kwiaty dla mamy” – układanie rytmów.

Dzieci samodzielnie rysują i wycinają kwiaty w różnych kolorach. Następnie układają je wg zaproponowanych przez rodzica rytmach, np.: zielony, zielony, żółty, niebieski, czerwony. Proszę, aby tych powtórzeń było co najmniej pięć.

PROPOZYCJE ZAJĘĆ I ZABAW DLA DZIECI 5-6 LETNICH

18.05.2020 – 22.05.2020

Prezentowane propozycje działań powinny być rozplanowane w ciągu tygodnia w zależności od możliwości dziecka.

Przez cały czas angażujemy dzieci w wykonywanie różnych czynności np. przygotowywanie posiłków, sprzątanie, czynności samoobsługowe. Pamiętamy o zachowaniu higieny
i konieczności częstego oraz prawidłowego mycia rąk. 

Każdy dzień zaczynamy od gimnastyki: przysiadów, skłonów, podskoków… lub wykonywania zabaw naśladowczych z użyciem koła losującego  (link: tutaj, www.damianrudnik.pl). 

TERAPIA PEDAGOGICZNA – PROPOZYCJE PRACY Z DZIEĆMI Z TRUDNOŚCIAMI

 Cel:  Rozwijanie umiejętności radzenia sobie ze złością.

Droga Mamo / Tato:

Złość odczuwają wszyscy – i mali, i duzi. Dzieci, które się nie złoszczą, po

prostu nie istnieją. Dlatego nie ma sensu zabiegać o to, by dziecko oduczyło

się złościć. To niemożliwe. Złość jest naturalną reakcją człowieka na rozmaite

sytuacje. Nie możemy sprawić, żeby zniknęła, zresztą wcale nie byłoby to dobre.

Lepiej skupić się na tym, by dziecko nauczyło się wyrażać ją w sposób bezpieczny

dla siebie i innych.

Pomoże nam w tym bajkoterapia – metoda pracy z emocjami

dzieci. Słuchając bajek terapeutycznych, dziecko ma szansę zrozumieć, skąd

bierze się jego złość, jak rozpoznać, że się zbliża i w porę nad nią zapanować,

tak by nie zamieniła się w destrukcyjny szał.

Przeczytaj dziecku umieszczony poniżej tekst bajki a następnie porozmawiajcie na jej temat. Może uda Wam się wspólnie stworzyć taką szufladę złości, do której dziecko będzie mogło zaglądać w trudnych chwilach?

Powodzenia

Elżbieta Wesołowska

Bajka terapeutyczna: „Opowieści z Pacynkowa -Tajemnica tatusiowej szuflady”

Autor Katarzyna Klimowicz

Rano obudził mnie szum deszczu.

– O nie, tylko nie to! – jęknąłem. – Przecież dziś sobota i mam jechać z rodzicami na

wycieczkę rowerową!

Szybko wyskoczyłem z łóżka i pobiegłem do okna, żeby sprawdzić, czy rzeczywiście

pada. Miałem nadzieję, że deszcz tylko mi się przyśnił. Ale to nie był sen. Deszcz

padał naprawdę. I to porządnie. W naszym ogródku zrobiła się ogromna, błotnista

kałuża, w której smętnie pływała moja konewka.

– Jeżeli podobnie wyglądają ścieżki rowerowe w naszym lesie, to o wycieczce mogę

zapomnieć! – pomyślałem. – Czy musiało się rozpadać akurat dziś?! Ze złości coś

piekło mnie w gardle. Chciało mi się płakać.

– Wstrętny, okropny, paskudny deszcz! Co on sobie myśli! – wycedziłem przez zęby

i tupnąłem. A potem poszedłem do kuchni, żeby przytulić się do mamy. To zawsze

pomaga. Ale wyobraźcie sobie, że w kuchni zamiast mamy stała pani Basia, nasza

sąsiadka! Okazało się, że mama została pilnie wezwana do pracy, a tata

niespodziewanie musiał pojechać do chorego kota babci Jadzi. Bo tata jest

weterynarzem, czyli takim lekarzem od zwierząt i czasami jeździ do swoich

pacjentów. Nie było więc ani mamy, ani taty. Tylko pani Basia. Ale do niej jakoś nie

miałem ochoty się przytulać.

– Jak oni mogli wyjść i mnie zostawić! – pomyślałem ze złością. Byłem tak wściekły,

że nie mogłem zjeść śniadania. Po godzinie w brzuchu burczało mi już tak głośno, że

pani Basia się przestraszyła. Myślała, że to nadciąga burza, taka z piorunami.

A kiedy zorientowała się, że to nie burza tylko mój brzuch, zrobiła mi kanapki

z dżemem. Spojrzałem na te kanapki i poczułem, jak wzbiera we mnie nowa fala

straszliwego gniewu. Przecież ja nie lubię kanapek z dżemem! A w ogóle to w sobotę

mama zawsze robi mi jajecznicę! Ależ byłem wściekły! I głodny! Miałem ochotę wyć

i wrzeszczeć, gryźć i kopać! Moje ręce same zacisnęły się w pięści, czułem, że płoną

mi policzki, a w brzuchu dzieje się coś dziwnego.

– W sobotę nie jem kanapek! – krzyknąłem, a potem, niewiele myśląc, zrzuciłem

talerz ze stołu. Pani Basia zmarszczyła brwi i kazała mi podnieść kanapki.

– Uuuaaa! – zawyłem. – Nie będę niczego podnosił! Niech sobie pani sama sprząta!

– wrzeszczałem i tupałem. Przez głowę przebiegła mi myśl, że może powinienem

przestać, ale nie dałem już rady. Krzyczałem dalej, a w końcu pokazałem pani Basi

język i wybiegłem z kuchni. Ukryłem się w przedpokoju, w szafie między kurtkami

i rozpłakałem się. Czułem się okropnie. Nie mogłem sobie darować, że znów dałem

się ponieść złości. Bo, prawdę mówiąc, to nie był pierwszy raz… Kiedyś tak się

zezłościłem, że ugryzłem moją koleżankę Zośkę, a innym razem zburzyłem Karolowi

zamek z klocków, zdarzyło mi się też w straszliwej złości pomazać notes taty,

a nawet kopnąć mamę. Tak, tak, jestem nerwusem – a przynajmniej tak mówi o mnie

Zośka.

– Ale ja wcale nie chcę aż tak się złościć! – pomyślałem i poczułem się jeszcze

gorzej. Nagle usłyszałem, że otwierają się drzwi. To wrócił tata. Chwilę szeptali coś

z panią Basią, a potem tata podszedł do mojej szafy. Pomyślałem, że tata nakrzyczy

na mnie za te zrzucone kanapki i postanowiłem, że nie wyjdę z szafy.

– Tomku, jesteś tam? – zapytał tata.

– Tak – burknąłem. – I już tu zostanę … – dodałem stanowczo. Znów poczułem

złość. Było tak, jakbym miał w brzuchu wielki, nadmuchany balon – balon złości.

– Hmm…, wygląda na to, że jesteś bardzo zdenerwowany – stwierdził spokojnie tata

i usiadł obok szafy. Ucieszyłem się, że tak sobie usiadł obok. I że nie robi mi

wymówek. Poczułem, że chcę mu opowiedzieć, co się stało. Pomyślałem, że to

zrozumie.

– Pani Basia dała mi kanapki z dżemem! A ja przecież chciałem jajecznicę! I nie

mogłem się przytulić do mamy, a ciebie nie było! I padał deszcz! – krzyknąłem

i parsknąłem jak rozzłoszczony smok. Od razu zrobiło mi się lżej, zupełnie jakby

z mojego balonu uszło trochę złości.

– Widzę, że sporo się wydarzyło i jesteś naprawdę wściekły. Nie spodziewałeś się, że

rano zastaniesz w kuchni panią Basię zamiast mamy, a potem kanapki zamiast

jajecznicy. I byłeś głodny, a to bardzo nieprzyjemne uczucie. A na dodatek ten

deszcz… Wiem, że bardzo cieszyłeś się na naszą wspólną wycieczkę rowerową,

dlatego rozzłościło cię, że pada deszcz i rodziców nie ma w domu.

– Tak, kiedy zobaczyłem za oknem tę wielką kałużę, od razu pomyślałem, że nigdzie

nie pojedziemy… – powiedziałem, ale urwałem, bo znów zachciało mi się płakać.

– I poczułeś się rozczarowany, a potem wściekły. Mnie też rozzłościł dzisiejszy

deszcz – powiedział tata.

– Ale nie zrzuciłeś swojego śniadania na podłogę… – westchnąłem.

– Nie, ale zajrzałem do szuflady złości – powiedział tata tajemniczym głosem, jakby

chciał wyjawić mi największy sekret.

– Szuflada złości? A co to takiego? – spytałem przejęty i czym prędzej wygramoliłem

się z szafy. Tata wziął mnie za rękę i poszliśmy do jego pokoju. Usiedliśmy przy

biurku. Przytuliłem się do taty z całych sił. Znów przypomniała mi się ta wycieczka

rowerowa.

– Byłem rano strasznie wściekły… – szepnąłem.

– Jak głodny lew? – zapytał tata. – Uhm – przytaknąłem. – I jak rozwścieczony

tygrys, i jak niedźwiedź wyrwany z zimowego snu, i jak wilk, któremu ktoś ukradł

obiad! – krzyknąłem i uśmiechnąłem się, bo rozbawiło mnie to wymyślanie

wściekłych zwierząt. Tata pogłaskał mnie po głowie i rzekł:

– Kiedy byłem mały, wylałem mojej niani zupę na głowę, bo kazała mi zjeść dziesięć

dodatkowych łyżek, strasznie się wtedy rozzłościłem. No i wciąż gryzłem moją siostrę

Marysię.

– Ciocię Isię, dlaczego? – zainteresowałem się, bo ja też miałem na sumienie

niejedno ugryzienie.

– Z różnych powodów. Pamiętam, że kiedyś wrzuciła do ogrodowej studni trąbkę,

którą dostałem od dziadka. Wściekłem się tak bardzo, że w nocy obciąłem jej

warkocze! – zachichotał tata.

– Naprawdę?! – nie mogłem uwierzyć. – Nigdy bym nie pomyślał, że ty też się kiedyś

złościłeś tak jak ja.

– O, pewnie, że się złościłem! I złoszczę się nadal. Każdy się czasem złości, synku.

To zupełnie normalne, choć nieprzyjemne.

– Ale teraz nikogo nie gryziesz, tato…

– To prawda, Tomku. Kiedy jestem na kogoś bardzo wściekły, nie gryzę go i nie

kopię, tylko jak najszybciej kończę rozmowę i wychodzę do innego pokoju. Bo gdy

jestem zły, wolę pobyć sam. Otwieram wtedy moją szufladę złości – i tata wskazał na

ogromną szufladę pod biurkiem.

– To, co trzymam w tej szufladzie, uspokaja mnie – wyznał.

– Pokażesz mi, co trzymasz w swojej szufladzie złości?! – poprosiłem i spojrzałem na

tatę błagalnie. No i tata otworzył szufladę.

– Mam tu papier i kolorowe flamastry. Lubię pisać listy do mojej złości, a potem je drę

albo gniotę! Uwielbiam gnieść papier! – powiedział tata. I rzeczywiście w szufladzie

leżało kilka zgniecionych, papierowych kulek. Wyglądały jak śnieżne kule oczekujące

na bitwę. Tata wyjął jedną kulę, wycelował i bezbłędnie trafił do kosza na śmieci.

– Ja też mogę spróbować? – zawołałem z entuzjazmem. Tata zgodził się

i urządziliśmy sobie zawody w rzucaniu papierowych kul do kosza na śmieci. Fajna

zabawa, mówię wam. A potem dalej oglądaliśmy zawartość tatusiowej szuflady. Była

tam jeszcze taka mała piłka do ugniatania i organki. A na samym dnie szuflady leżał

niewielki rulonik starannie zawiązany złotą tasiemką.

– A to? Co to jest? – spytałem. Tata uśmiechnął się czule.

– To listy od twojej mamy. Kiedy je czytam, przypominam sobie, że świat jest bardzo

piękny. I że jest ktoś, kto mnie kocha, nawet jeśli czasem złoszczę się i krzyczę.

– Napiszesz dla mnie taki list tato? Włożę go do mojej szuflady złości. Chcę mieć

taką szufladę, pomożesz mi ją przygotować? – poprosiłem. A tata zwichrzył moją

rudą czuprynę i rzekł:

– Miałem nadzieję, że mnie o to poprosisz!

I cały wieczór szykowaliśmy moją własną szufladę złości!

1. Wysłuchanie  wiersza  Z. Bronikowskiej, pt.: „Gdzie był Krzyś”.

- Gdzie byłeś Krzysiu?
- Daleko….
W Afryce, nad rzeką Nilem!
A dwa kroki przede mną
kąpały się dwa krokodyle!
Były takie olbrzymie,
paszcze miały szerokie
jak bramy.
Nie wierzysz? No to proszę,
Możesz zapytać mamy!
A potem hipopotam
po szyję wylazł z błota,
aż śmiały się goryle.
Słonie biegały jak konie!
Były zebry, żyrafy, szakale!
A ja –
Nie bałem się wcale.
Siedziałem obok mamy
i patrzyłem… patrzyłem….
Małpy jadły figi i daktyle,
Nosorożec bawił się w strumieniu,
a tygrysy leżały pod palmą.
I lwa widziałem,
A jakże!
I chociaż było ciemno,
nie bałem go się  także.
Ale zabłysło światło
i ludzie zaczęli uciekać!
Ja chciałem jeszcze zostać,
chciałem jeszcze poczekać,
ale mama…..
- O czym ty mówisz Krzysiu?
To ci się chyba śniło.
Skądże?
Naprawdę to widziałem!
To wszystko w kinie było.

2. Rozmowa dotycząca wiersza:

• gdzie wyjechał Krzyś?
• jakie zwierzęta spotkał podczas podróży?
• jaka rzeka występuje w wierszu?
• co jadły małpy?
• poszukajcie słów rymujących się z wybranymi zwierzętami Afryki, np. nosorożec rymuje się z jednorożec, lew ze słowem zlew, słoń z koń, a żyrafa z wyrazem szafa.
• narysujcie te rymy na kartce.

3. „Powiedz i policz” – zabawa językowo – matematyczna. Przypomnijcie nazwy zwierząt, jakie występują w wierszu. Podzielcie ich nazwy na sylaby, policzcie z Ilu sylab składają się ich nazwy. Spróbujcie określić pierwszą i ostatnią głoskę w nazwach zwierząt, a może uda wam się samodzielnie przegłosować całą nazwę.

4. „Spotkanie z małpką” – ćwiczenia ortofoniczne . Rodzic opowiada historyjkę o małpce, a dzieci naśladują zachowanie zwierzątka:

Małpka podskakuje i wyciąga wysoko łapki – chce zerwać z drzewa banany. Zerwała pierwszego banana i zjada (dzieci układają usta w ciup, stukają zębami) . Był pyszny, małpka oblizuje się (oblizują usta w kółeczko) i głaszcze po brzuszku (głaszczą się po brzuchach) . Zerwała drugiego banana i próbuje go wepchnąć całego do buzi (dzieci maksymalnie rozciągają usta w szerokim uśmiechu, potem wysuwają usta do przodu, robiąc ryjek) . Zjadła owoc ze smakiem, starannie przeżuwając (wykonują okrężne ruchy złączonymi wargami) . Sok bananowy trochę skleił jej buzię, więc nie może się swobodnie oblizywać, ale jej język potrafi kręcić piruety nawet w zamkniętej buzi (wykonują ruchy okrężne językiem przy zamkniętych ustach) . Najedzona małpka położyła się, by chwilę odpocząć. Zasnęła, oddycha bardzo głęboko (wdech nosem, wydech ustami z głośnym wypuszczeniem powietrza „fuuuuuu”) . Uśmiecha się leciutko – na pewno śnią się jej słodkie banany (dzieci uśmiechają się)

5. „Brazylijska Samba” – posłuchajcie piosenki (link poniżej). Spróbujcie stworzyć swój własny układ taneczny. Ćwiczcie przez cały tydzień, ucząc się tekstu piosenki.

https://www.youtube.com/watch?v=48XcJ621b7E

6.  „Rękawiczkowy zwierzyniec” – tworzenie pacynek przedstawiających dzikie zwierzęta . Potrzebne materiały: rękawiczki i skarpetki, kawałki materiałów, włóczki, guziki . Zastanówcie się, jak można zrobić krokodyla, żyrafę, panterę, małpkę, a nawet pająka . Następnie wykonajcie pacynkę ze swojej wyobraźni.

7.  „Moje zwierzątko” – układanie i nagrywanie swobodnych tekstów i rymowanek o pacynkach . Ułóżcie  rymowanki o  swoich pacynkach . Rodzic może wam w tym pomagać – podsuwać skojarzenia, przypominać charakterystyczne cechy zwierzęcia albo podawać pierwszą część rymowanki, którą trzeba dokończyć . Wszystkie twórcze pomysły nagrajcie .

8. „Jaki jestem?” –rozpoznawanie zwierząt, określanie ich cech. Poszukajcie w książkach, gazetach, w Internecie zwierząt egzotycznych. Podajcie nazwę każdego zwierzęcia i wypowiedzcie się na temat ich wyglądu, cech. Pamiętajcie o wypowiedziach pełnym zdaniem,  np . Gepard jest bardzo szybki i zwinny, ma ładne futro .

9. „Jakie to zwierzę?” – rozwiązywanie zagadek słownych. Po odgadnięciu zagadki, rodzic odkrywa ilustrację zwierzęcia.

Choć przypomina człowieka
Na drzewo chętnie ucieka
Banany zjada łapczywie
I wrzeszczy przeraźliwie     (małpa)

Wielkie łapy
Wielka głowa
Wokół głowy grzywa płowa
Kłopot musi mieć prawdziwy
Z uczesanej takiej grzywy     (lew)

Jest szary, powolny i wielki
I uszy ma w kształcie wachlarzy,
Ma trąbę i ogon z pędzelkiem
Je dużo i dużo też waży     (słoń)

Wśród zwierząt najdłuższą ma szyję
Więc pewno nie często ją myje
Na sierści ma plamy wzorzyste,
Wprost z drzewa zrywa liście soczyste      (żyrafa)„Jesteście zwierzątkami” – zabawa ruchowa. Rodzic  uderza w „zaczarowany bęben” i podaje polecenia: jesteś „sennym misiem”, „groźnym lwem”, „ciężkim słoniem”, „skocznym kangurem”, „wesołą małpką”.

10.  „Posłuchaj i zapamiętaj”. Podajemy dziecku 10 nazw zwierząt i prosimy, aby z naszej listy zapamiętało jedynie nazwy zwierząt tropikalnych  (pies, żyrafa, koń, kot, słoń, lew, mysz, hipopotam, tygrys, puma). Narysujcie na jednej kartce zwierzęta tropikalne, a na drugiej pozostałe. Policz ile jest zwierząt, określ których jest mniej, a których więcej.

11.  „Moje ZOO” – wykonanie pracy plastycznej z materiałów dostępnych w domu. Praca może być płaska lub przestrzenna.

12. „Dzikie zwierzęta” – oglądanie filmu (link poniżej):

https://www.youtube.com/watch?v=MlZr2NTt-gM

Temat na ten Tydzień: ZAWODY NASZYCH RODZICÓW ( 11.05 – 15.05.2020)

1. Wysłuchanie wiersza Czesław Janczarski – „O co dbają dyżurni”

Dbają, by kwiatkom nie brakło wody,
By srebrne rybki nie były głodne
A po zabawie, żeby od razu
Każdy samochód mknął do garażu
Czyszczą futerka misiom wesołym,
Niesforną piłkę znajdą pod stołem.
Dbają o świeże ziarna w karmniku
I o porządek w każdym kąciku.
Znajdą zgubiony kapeć malucha
Naszych dyżurnych musimy słuchać!

2. Rozmowa na temat ,,Każda praca jest potrzebna”

Jakie korzyści płyną z pracy ludzi?
Próba odpowiedzi na pytanie: który z zawodów, waszym zdaniem jest najważniejszy?
Dzieci powinny dojść do wniosku, że wszystkie zawody są jednakowo ważne, wszystkie się wzajemnie uzupełniają.

3. „Jaki zawód pokazuję?”.

Kształtowanie świadomości schematu swego ciała. Zagadki ruchowe, pokazywanie zawodu z ilustracji, czyli pantomima: potrafię porozumieć się bez stów.

4. Zabawa ruchowa „Fryzjer”.

Kształtowanie świadomości schematu ciała, umiejętności orientowania się w przestrzeni. Znajomość pojęć typu: w prawo, w lewo, do przodu, do tyłu itp.                    ( stopniowanie trudności, dziecko na miarę swoich możliwości wybiera stopień wykonywanego zadania).
Rodzic siada na krześle i odgrywa rolę klienta salonu fryzjerskiego, dziecko jest fryzjerem. Na hasło:
- mycie – myją głowy,
- ręcznik – wycierają głowę,
- strzyżenie – udają obcinanie włosów (z prawej strony, z lewej strony),
- czesanie – czeszą klienta (z przodu, z tyłu),
- suszenie – suszą włosy (na górze, na dole),
- lustro – pokazują lusterko (przed, za),
- pożegnanie – podają sobie ręce,
- marsz – fryzjer sprząta, a klient chodzi między krzesłami.

5. Rozwiązywanie  zagadek:

Choć to nie rolnik, lecz rolę ma.
często w teatrze lub w filmie gra.   (aktor)

Wśród świateł jaskrawych pracuje,
By potem efekty swej pracy w ciemności wydobyć
I na białych kartach kolory rozłożyć.
A potem możecie w niejednej gazecie
Podziwiać ujęcia w jego pięknych zdjęciach.   (fotograf)

Jak się nazywa taki lekarz
Którego pacjent głośno szczeka?   (weterynarz)

Za ladą sklepową. Sprzeda to i owo.   (sprzedawca)

Kto pracuje w hełmie. Pnie się po drabinie
Kiedy syczy ogień. I gdy woda płynie?   (strażak)

Nie jest kotem, a bez strachu. Chodzi po każdym dachu.
Brudne ręce ma i twarz. Ty go też zapewne znasz.   (kominiarz)

Kto tnie materiał, aby z części małych
Zrobić całą bluzkę lub garnitur cały?   (krawiec)

Kto na skrzyżowaniu bez obawy staje
Bo ręką zatrzyma auta i tramwaje?   (policjant)

Ktoś w białym fartuchu,
skaleczony palec nam bandażuje,
A kiedy dopada nas kaszel, syrop aplikuje.   (pielęgniarka)

6. Szukam zgubionego rekwizytu – w zadaniu należy odszukać / narysować rekwizyt dotyczący następujących zawodów: kucharka -patelnię, fryzjer – grzebień, mechanik- klucz, pielęgniarka – bandaż -szczykawka.

7. Rozmowy na temat „Kim zostanę jak dorosnę ” – dziecko wypowiada się pełnym zdaniem np. Gdy dorosnę chciałbym/abym zostać policjantem.

8. „Zwariowany poranek” – zabawa  dramowa. Rodzic  recytuje wiersz, a dziecko ilustruje tekst  ruchem.

Idzie tata na paluszkach (dziecko idzie na placach)
cicho skrada się do łóżka (kładzie palec na ustach i mówi ciii)
w mamy ucho szepcze zdanie (szemra  po cichu)
- Wstawaj mamo na śniadanie (powtarza zdanie)

Mama zrywa się z pościeli (wyciąga ręce do góry i podskakuje)
gładzi włosy, łóżko ścieli (poprawia włosy i podnosi  kołdrę)
pędzi szybko wprost do szafy (biegnie)

wkłada bluzkę, tę w żyrafy (naśladuje zakładanie bluzki)

Stawia czajnik na kuchence (trzyma przedmiot i stawiają go)
potem bierze mnie za ręce (robi  z ramion kołyskę)
są gilgotki, jest ściskanie (wzajemnie się łaskoczą i obejmują)
plus turlanie na tapczanie (turla się po dywanie)

Co w tym czasie robi tata? (rozkłada ręce)
Lista zajęć jest bogata
parzy kawę, piecze grzanki (pokazuje na palach listę czynności)
kładzie noże, stawia szklanki.

Gdy śniadanie już zjedzone, (głaszcze się po brzuszku)
mama mruga w moją stronę (mruga jednym okiem)
Wkładaj kurtkę szybko Wiola! (woła kogoś ręką)
Bo jedziemy do przedszkola (naśladuje jazdę samochodem)

Tata krztusi się ze śmiechu (śmieje się)
Mamo, mamo dość pośpiechu! (grozi palcem)
Dopij kawę, pogłaszcz kota, (naśladuje picie i głaskanie kota)
Dzisiaj przecież jest sobota! (kiwaja głowom).
9. Rozmowa kierowana na temat czynności wykonywanych przez mamę i tatę w wierszu.
- Kto występował w wierszu?
- Jakie obowiązki w domu miał tata?
- Jakie czynności wykonywała mama?
- Jakie obowiązki miała Wiola?
- Czy oprócz domowych obowiązków rodzice coś jeszcze robią?
- O tym gdzie pracują i jaki zawód wykonują wasi rodzice podpowiedzą nam różne zagadki.

10. Zagadki sensoryczne.

Dziecko dotyka różnych przedmiotów i stara się po dotyku odgadnąć co to jest. Następnie, pozostałe dzieci określają, w jakim zawodzie potrzebna jest ta rzecz i odkładają do danej ilustracji.
- grzebień – fryzjer
- kwiat – kwiaciarka
- wałek do ciasta – piekarz, ciastkarz
- zeszyt – nauczycielka
- klucz francuski – mechanik
- okulary – optyk
- słuchawki – lekarz
- strzykawka – pielęgniarka

11. „Co robią różni ludzie?” – masaż – zabawa ilustracyjna do wiersza.

Dziecko zwrócone jest  plecami do rodzica – rodzic rysuje na  plecach różne ruchy odpowiednio do treści wierszyka. Rodzic mówi wiersz.

Stolarz młotkiem stuka (stukanie jedną lub dwiema rękami zaciśniętymi w pięść)
Lekarz w plecy puka (delikatne pukanie palcami)
Kucharz w garnku miesza (koliste ruchy płaską dłonią lub pięścią)
Praczka pranie wiesza (delikatne szczypanie)
Rolnik grabi siano („grabienie” palcami obu rąk z góry na dół)
Muzyk gra co rano (naśladowanie ruchów pianisty)
I ja też pracuję (wskazywanie na siebie)
Obrazek maluję (dowolne kreślenie palcami na plecach partnera).

12. Zabawa matematyczna

„Rzucamy kostką”
Każde dziecko rzuca kostką. Zadaniem dziecka jest policzyć kropki i podskoczyć tyle razy, ile wskazuje liczba kropek oraz napisać właściwą cyfrę.

„Od najmniejszej do największej liczby”
Dzieci otrzymują kartoniki z kropkami i układają je od najmniejszej do największej liczby kropek.

13. Piosenka ,,Moja wesoła rodzinka”  https://www.youtube.com/watch?v=zC9jbgmeoLc

Piosenka „Moja wesoła rodzinka” 

My rodzinkę dobrą mamy
Zawsze razem się trzymamy.
I choć czasem czas nas goni
My jak palce jednej dłoni.

Ref. Mama, tata, siostra brat i Ja
To Mój mały świat
Dużo słońca, czasem grad
To wesoły jest Mój świat.

Mama zawsze kocha czule
Ja do mamy się przytulę
Tata kocha lecz inaczej
Uspokaja kiedy płacze.

Ref. Mama, tata……………….

Gdy napsocę i nabroję
Siadam w kacie bo się boję.
Tata skarci, pożałuje
A mamusia pocałuje.

Ref. Mama, tata………………..

Kiedy nie ma taty, mamy
Wszyscy sobie pomagamy.
I choć sprzątać nie ma komu
Jest wesoło w naszym domu.

Ref. Mama, tata……………………..

14 Praca plastyczna  – ,,Gdy dorosnę zostanę …”

TERAPIA PEDAGOGICZNA – PROPOZYCJE PRACY Z DZIEĆMI Z TRUDNOŚCIAMI

 Cel:  Rozwijanie umiejętności społecznych, rozstrzyganie konfliktów w sposób akceptowany społecznie, wyciszanie emocji.

Droga Mamo/drogi Tato:

Jeśli Twoje dziecko gryzie, kopie bądź drapie innych to warto przeczytać mu tę bajkę. Bajkoterapia ma skuteczny wpływ na zachowanie dzieci, dlatego warto spróbować tej metody, aby wpłynąć na zachowanie malucha.

Lew Drapuj może stać się punktem odniesienia w sytuacji ponownego użycia przemocy przez dziecko.

Powodzenia

Elżbieta Wesołowska

 Bajka terapeutyczna: „Lew Drapuś”

Wiele lat temu, gdzieś w odległej Afryce żyła rodzina lwów. Była  to  zupełnie zwykła rodzina, mama, tata i trzy lwiątka.
Tata Szablozębny był wielki i władczy, był królem wszystkich zwierząt,  mama – prawdziwa lwica dzielnie broniła swoich dzieci, a lwiątka były tak urocze, że każdy, kto odwiedzał ich dom zakochiwał się w nich bez pamięci. Cała rodzina była lubiana i szanowana w okolicy. Tylko mama i tata wiedzieli, że nie do końca jest  tak, jak wszyscy przypuszczają. Szybko okazało się, że najmłodsze Lwiątko o imieniu  „Drapuś” to prawdziwy gagatek.
-Śmiejecie się? Ale nie wszystkim było do śmiechu.

Zaczęło się, gdy Drapuś poszedł do szkoły dla małych Lwów. Lwiątka uczyły się tam jak polować, pomagać mamie w kuchni a tacie podczas poszukiwania pokarmu. Skakały po skałach, bawiły się w berka i tarzały w trawie. Małe lwy bawiły się zawsze zgodnie, bardzo się lubiły i nigdy nie kłóciły się o zabawki. Tylko Drapuś był wiecznie niezadowolony. Zawsze chciał być pierwszy, najlepszy, najmądrzejszy. To jemu należał się największy kawał mięsa na obiad, on pierwszy skakał podczas zabawy „Przeskocz skałę”, pierwszy mył kły w szkolnej łazience, przepychał się, gdy chciał zobaczyć zachód słońca, nie lubił przepraszać. Właściwie wszystko było w porządku do momentu, kiedy działo się tak, jak chciał Drapuś. Miał kolegów i koleżanki, był bardzo lubianym lwiątkiem, ale niestety nie potrafił przegrywać i dzielić się z innymi. Gdy coś było nie po jego myśli robił się bardzo zły, wyszczerzał kły, ostrzył pazury, drapał i gryzł inne lwiątka. Kiedyś, podczas zabawy w chowanego boleśnie podrapał koleżankę, która nie chciała się z nim bawić. Zapłakana odbiegła od Drapusia w stronę koleżanek. Od tamtej chwili małe lwice stroniły od Drapusia, bały się go. Chłopcy też zaczęli bawić się w trochę inne, nie lubiane przez Drapusia zabawy, gdy po raz kolejny ich kolega ugryzł któregoś w łapę lub podrapał boleśnie po grzbiecie.  Drapuś został w końcu sam jak palec, nikt nie przejmował się jego losem. Żadne lwiątko nie chciało się już z nim bawić, bo nie chciało być znów pogryzione przez kolegę.Rozgoryczony i zły , ale zarazem bardzo smutny i samotny postanowił od tej pory bawić się sam, nie przejmując się nikim. Szybko zauważył jednak, że nie przynosi mu to radości. Smutny siedział na brzegu skały i płakał łzami wielkimi jak groch. Zobaczył to tata lew, przysiadł obok syna i wysłuchał jego historii. Tata lew uśmiechnął się do Drapusia i powiedział:

-Synu, kiedyś byłem taki jak Ty. W szkole nazywali mnie Gryzoniem i nikt mnie nie lubił. Wstyd się przyznać, ale nie byłem grzecznym dzieckiem. Wszyscy przyjaciele opuścili mnie, gdy pogryzłem kolegę, bo nie chciał oddać mi swojego kawałka mięsa. Nie miałem się z kim bawić, biegać, skakać po skałach. Wtedy pomógł mi Twój dziadek, a mój tata. Opowiedział mi historię o potężnych lwach, które podczas pogoni za małymi zajączkami spadły w przepaść i już nigdy więcej nikt ich nie zobaczył. Zajączki ocalały, lwy zginęły przez swoje złe zamiary i czyny. Po tej opowieści byłem pewien- muszę przeprosić swoich przyjaciół, zanim będzie za późno. Od tamtej pory nigdy więcej nie odważyłem się podnieść łapy na żadne, nawet najmniejsze zwierzątko a przyjaciół mam wszędzie, cały ten wielki las, nasze królestwo, każde zwierzątko- małe czy duże przychodzi do mnie po pomoc i poradę i nikt już się nie obawia moich ostrych zębów i pazurów.
Drapuś rozpromienił się trochę i nieśmiałym krokiem poszedł w kierunku bawiących się lwów. Ze spuszczona głową przeprosił przyjaciół i obiecał, że się zmieni. Dużo czasu minęło, zanim koledzy wybaczyli Drapusiowi jego złe zachowanie, ale jak miło mu się zrobiło, kiedy w końcu zaczęli przychodzić do jego domu i namawiać, aby razem z nimi poskakał po skałach.

 Pytania do tekstu:

1. Jak nazywał się główny bohater bajki?
2. Dlaczego inne zwierzątka nie chciały się bawić z lwiątkiem?
3. Jaką radę dał synkowi tata – lew?
4. Co zrobiło lwiątko?
5. Czy zwierzątka wybaczyły koledze?

Temat na ten Tydzień: NASZE ULUBIONE KSIĄŻKI ( 04.05 – 08.05.2020)

Dom bez książek to dom bez okien

Paweł kręcił się po bibliotece, oglądając grzbiety sto­jących na półkach książek. Wreszcie znalazł to, czego szukał: książkę o przygodach pirata Rabarbara. Pod pachą trzymał już atlas grzybów, żeby spraw­dzić, jak nazywa się to dziwne żółte coś, co wyrosło w ogrodzie pod krzakiem. Właśnie zastanawiał się, co by tu jeszcze wypożyczyć, gdy nagle na ścianie pomiędzy regałami zobaczył duży plakat. Dom bez książek to dom bez okien – przeczytał i obejrzał narysowany pod spodem całkiem ładny domek z czerwonym dachem. Z komina wydobywał się obłoczek dymu, a na progu siedział łaciaty kot. Niby wszystko było jak trzeba, tylko że ten dom, zamiast okien miał książki. Paweł podszedł bliżej, chciał odczytać tytuły, ale literki były zbyt małe i trochę zamazane. Zobaczył tylko, że na jednej okładce narysowany był słoń, a na innych Eskimos, rakieta kosmiczna i stonoga.

– Dziwne, bardzo dziwne – mruknął Paweł. – Co to za cudaczny dom? W oknach, które nie są oknami, tylko książkami, siedzi słoń z Eskimosem, a tam, gdzie powinny być firanki, leci rakieta ze stonogą. Ten plakat nie dawał mu spokoju. Może kto inny wzruszyłby ramionami i po pięciu minutach już by o tym nie pamiętał, ale nie Paweł. On myślał o plakacie przez całą drogę do domu i nic mu się nie zgadzało. Dlatego kiedy mama otworzyła mu drzwi, zamiast „Dzień dobry” usłyszała: – Mamo, czy jak ktoś nie ma w domu żadnej książki, to nie może mieć ani jednego okna? I czy to działa też w drugą stroną? To znaczy, jak ktoś ma pełne półki książek, to ma mnóstwo okien albo nawet całe ściany ze szkła? Mama zaniemówiła z wrażenia, potem potarła sobie ręką czoło i spytała: – Pawełku, o co ci chodzi? Chwilę trwało, zanim Paweł opowiedział mamie o bibliotece, plakacie z domkiem i tym napisie o oknach i książkach. – Dom bez książek to dom bez okien, tak to brzmiało, prawda? – spytała mama, a Paweł pokiwał gło­wą. – To jest przysłowie i warto je zapamiętać. Bo widzisz, tu nie chodzi o te zwyczajne okna z szybami i firankami – powiedziała z uśmiechem. – Rzecz w tym, że każda książka otwiera przed nami takie niewidzialne, tajemnicze okno. Czytając, możemy przez nie spojrzeć i zobaczymy wielkie góry, sztorm na oceanie, albo norkę kreta i małpę w zoo. Rozu­miesz? – Chyba tak… – Paweł nie wyglądał na przekona­nego. – Zobacz. – Mama podeszła do okna i odsłoniła je. – Przez nasze zwyczajne okno widać dwa drzewa, piekarnię na rogu i przystanek autobusowy. A teraz otworzę dla ciebie całkiem inne okno. Musisz tylko zamknąć oczy i uważnie słuchać. Paweł usiadł wygodnie, zacisnął powieki i czekał. Przez chwilę nic się nie działo, potem usłyszał szelest kartek i mama zaczęła czytać: – W buszu rośliny rosną, jak im się podoba. Mają wszystkie możliwe odcienie zieleni i każdego dnia jest ich jakby więcej. Plączą się ze sobą, ale nikt o to nie dba. Konary drzew splatają się i tworzą wielkie, zielone parasole, przez które nie prześwituje ani kawałek nieba. Powietrze przypomina gorący, wilgotny koc. Grzyby o śliskich kapeluszach czają się w cieniu, inne, dziwnie piękne, przywierają do grubych pni drzew. W gęstwinie rozlegają się szmery, piski i łopoty. Jest duszno i upalnie. Busz oddycha z trudem i pachnie trochę fiołkami, a tro­chę gnijącymi liśćmi. Mama przerwała, a Paweł jeszcze przez chwilę wyraźnie czuł ten dziwny zapach. Chciało mu się pić, jakby w pokoju zrobiło się nagle parno i gorąco. Pod powiekami naprawdę widział ten busz. Otwo­rzył oczy, dopiero gdy mama zamknęła niewidzialne okno i odłożyła książkę na stół. – Teraz już wiesz o jakich oknach mówi to przy­słowie, prawda? – uśmiechnęła się. – Mamy ich w domu bardzo dużo. Na szczęście nie trzeba ich myć, wystarczy od czasu do czasu wytrzeć z kurzu. Pawłowi bardzo spodobała się historia o dziwnych oknach, które zamiast szyb i firanek mają kartki i kolorowe okładki. Od tej pory całkiem inaczej patrzył na półkę z książkami w swoim pokoju. A wieczorem, kiedy usadowił się wygodnie w łóżku i otworzył książkę o piracie Rabarbarze, poczuł się, jakby uchylał tajemnicze okno. Mógł się dowiedzieć, jak ten pogromca sztormów i tajfunów, a jednocze­śnie wielki amator grochówki, walczył ze złośliwymi rekinami. Widział pirata z fajką w zębach i beczką rumu pod pachą wędrującego po bezludnej wyspie. Potem z wypiekami na twarzy czytał, jak Rabarbar, pływając pod żaglami w kwiatki, na pokładzie „Nieustraszonego Krwawego Mściciela” opłynął świat. A kiedy nocą ucichł wiatr i żaglowiec kołysał się łagodnie na fali, zasnęli obaj. Pirat chrapał w marynarskiej koi, a Paweł we własnym łóżku.

Źródło: Renata Piątkowska, „Mądra głowa zna przysło­wia”, Wydawnictwo BIS, Warszawa

2.  Baśniowy bal – rozwiązywanie zagadek o po­staciach bajkowych, wskazywanie tytułów bajek.

Zwierzę słynne po wsze czasy

Z tego, że nosi obcasy.

(Kot w butach)

Żona elfa, wcześniej kreta,

Kieszonkowa to kobieta,

Nie większa od naparsteczka.

A jej imię…

(Calineczka)

Domek w głodnych buziach znika,

Bo to chatka jest z piernika

Jej mieszkanka tym się chlubi,

Że ogromnie dzieci lubi.

(Baba-Jaga)

Nie ma schodów, ni drabiny,

Tylko warkocz zamiast liny

I pod wieżą wąska ścieżka.

Kto na szczycie wieży mieszka?

(Roszpunka)

Mama kaczka aż się zlękła

Bo skorupka nagle pękła

I pokraka wyszła z jajka.

Czy już wiesz, jaka to bajka?

(Brzydkie kaczątko)

3.  „Zabawy z bohaterami bajek” 

Pracowity Kopciuszek – zabawa naśladowcza.

Dzieci biegają w pomieszczeniu, na klaśnięcie w ręce naśladują czynności wykonywane przez Kopciuszka, np. zamiatanie i szorowanie podłogi, zmywanie naczyń, pranie, prasowanie, szycie.

Alicja skacze z białym królikiem – zabawa skoczna.

Dzieci kucają, opierają dłonie przed sobą i naśladują skoki królika.

Guliwer z krainie krasnoludków i wielkoludów – zabawa bieżna.

Dzieci chodzą w wysokim wspięciu na palcach – to wielkoludy. Gdy dzieci usłyszą muzykę, zmieniają się w krasnoludki – biegają cichutko na palcach.

Marsz z rymowanką – zabawa z jednoczesnym wypowiadaniem słów rymowanki.

Dzieci maszerują, recytując: Czyta duży, słucha mały, bo świat bajek jest wspaniały.

4. Jak powstaje książka ?

Zawody związane z powstawaniem książki:

– pisarz – autor, który pisze książkę, wymyśla tekst; kiedyś teksty pisano ręcznie, później na maszynie, a obecnie na komputerze;

– redaktor – współpracuje z autorem, poprawia tekst, przygotowuje go do druku;

– ilustrator, rysownik, grafik – osoba, która wyko­nuje ilustracje do książki

– drukarz – osoba, która drukuje tekst wraz z obrazkami;

– introligator – osoba, która zszywa lub skleja kartki, wykonuje okładkę twardą lub miękką;

– czytelnik – osoba czytająca książki.

5.  Moja książeczka – rysowanie swojej książeczki, wymyślonych opowiadań, naklejanie zdjęcia dziecka jako autora książki.

6. Moja ulubiona postać z bajki? – rysowanie ulubionej postaci.

Dzieci na arkuszach papieru w kształcie książki rysują swoich ulubionych bohaterów.

7. Ile książek jest na półce? – liczenie książek na półkach.

– Miałem 9 książek, wypożyczyłem jeszcze 1. Ile teraz mam książek?

– Ola w swojej biblioteczce ma 10 książek, ale 5 pożyczyła Basi. Ile ma teraz książek?

– Mama uwielbia czytać. Ma 10 książek, 8 oddała do biblioteki. Ile jej zostało?

8. Zakładka do książki – projektowanie i wyko­nywanie pracy plastycznej w różnych technikach plastycznych.

9.  Ćwiczymy rękę, kreśląc litery i szlaczki w zeszycie. Wszystko to robimy powoli, dokładnie, estetycznie.

10. Zmieniamy gazety – zabawa orientacyjno-porządkowa.

Dzieci rozkładają gazety na podłodze. Słuchają rymowanki, wykonując zawarte w niej polecenia:

Na mojej gazecie stoję sobie,

na mojej gazecie siedzę sobie,

na mojej gazecie leżę sobie,

a teraz robię miejsce tobie.

Ostatni wers rymowanki jest sygnałem do poszukania innej gazety. Można zmienić treść rymowanki, wprowa­dzając inne czynności, np.: na mojej gazecie przysiad robię, mostek robię, na jednej nodze stoję.

Omiń gazetę – zabawa skoczna.

Dzieci swobodnie biegają po sali przy dźwiękach tamburyna. Na przerwę w muzyce przeskakują przez rozłożo­ne gazety.

Gazetowa paczka – zabawa z elementami czworakowania.

Dzieci kładą sobie gazety na plecach i na czworakach chodzą w dowolnych kierunkach pilnując, aby gazety nie spadły na podłogę.

Gazetowy pojazd – ćwiczenie dużych grup mięśniowych.

Dzieci siadają na gazetach i odpychając się nogami i rękami, przesuwają się w dowolny sposób w różnych kierunkach. Następnie mogą położyć się na brzuchu i także przesuwać się w dowolnych kierunkach, ale za pomocą rąk.

Marsz z gazetą – uspokojenie ciała.

Dzieci kładą poskładane wcześniej gazety na głowach i maszerują we wspięciu na palcach po sali. Potem odkładają gazety na wyznaczone miejsce.

TERAPIA PEDAGOGICZNA – PROPOZYCJE PRACY Z DZIEĆMI Z TRUDNOŚCIAMI

Temat: Ja i moje samopoczucie.

Cel:  nauka umiejętności radzenia sobie przez dziecko ze złym humorem, trudnymi sytuacjami oraz smutkiem.

Drodzy Rodzice

 Dzieci tak jak dorośli miewają gorsze i lepsze dni. Jeżeli przypływy złego nastroju zdarzają się u  dziecka czasami, możemy spróbować wprawić go w dobry nastrój poprzez rozmowę, wspólną zabawę lub jakąś miłą niespodziankę tworzącą element zaskoczenia. Czasami wystarczy odwrócenie uwagi dziecka od jakiegoś przykrego wydarzenia.

Zdarza się jednak, że dziecko często miewa złe humory i jest apatyczne. Wtedy warto popracować nad zmianą jego nastawienia do życia.

Przygotowałam propozycję bajki, która może podsunąć Wam pomysł od czego zacząć.

Słuchanie bajek pomaga nie tylko w rozwiązywaniu dziecięcych problemów, ale też ćwiczy skupienie uwagi oraz rozwija mowę dziecka.

Dlatego też przeczytajcie swojemu dziecku bajkę, a następnie porozmawiajcie z nim na temat jej treści. Spróbujcie spytać o jak największą ilość szczegółów i zachęcajcie do wypowiedzi całym zdaniem.

A może idąc za przykładem żółwia spróbujecie poszukać sposobów na przezwyciężenie smutku u Waszego dziecka?

Powodzenia!!!

Elżbieta Wesołowska

Bajka terapeutyczna: „O wesołym i smutnym żółwiu”

W pewnej nadmorskiej osadzie mieszkały dwa żółwie. Na jednym końcu osady mieszkał żółw wesoły, który był zawsze uśmiechnięty. Na drugim końcu osady mieszkał żółw smutny, który był wiecznie zmartwiony.

Wesoły żółw rano, gdy tylko otworzył oczy od razu się uśmiechał ucieszony nowym dniem. „O jaki piękny dzień się zaczyna, na pewno spotka mnie coś miłego i wspaniałego.” Wesoły żółw z uśmiechem wstawał z łóżka i szedł do łazienki. W łazience zawsze spotkał w lustrze wesołego „gościa”, z którym śmiał się na głos, a czasem nawet śpiewał. Następnie szybko się ubierał. Nakładał buty, kurtkę i wychodził na codzienny żółwi spacer, na który nigdy się nie spóźniał. Na podwórku spojrzał w niebo i uśmiechnął się do słoneczka mówiąc: „ O, jaka piękna i słoneczna pogoda. Wspaniale, że jestem żółwiem i tak wolno chodzę. Będę mógł do woli podziwiać piękne krajobrazy.”

Tymczasem na drugim końcu osady budził się żółw smutny. Ledwie otworzył oczy zaczął się zamartwiać: „I znowu zaczyna się dzień. Trzeba wstawać. Na pewno przydarzy mi się coś złego i strasznego.” Wstając z łóżka przewrócił się i omal nie złamał nogi. W łazience wystraszył się smutasa, którego zobaczył w lustrze. Spojrzał na zegarek i zobaczył, że już się spóźnił na żółwiowy spacer. Zaczął się szybko ubierać i urwał mu się guzik. Zaczął nakładać buty i pękło mu sznurowadło. Wściekły wyszedł z domu. Spojrzał w niebo i stwierdził: „Pewnie zaraz będzie padać. Ojej, ja tak wolno chodzę. W tym tempie będę spacerować do wieczora. Jak to strasznie być żółwiem”.

Oba żółwie idąc w żółwim tempie, jeden z jednej strony osady, drugi z drugiej strony osady, spotkały się w jej środku. Wesoły żółw zobaczył z daleka krewniaka i krzyknął do niego: „Co słychać przyjacielu?” Smutny żółw odparł mu na to: „Oj, nic dobrego. Jak zwykle dzień zaczął się strasznie. Wstając z łóżka o mało nie złamałem nogi. Potem w łazience wystraszył mnie jakiś smutas w lustrze. Urwał mi się guzik i pękło sznurowadło, w dodatku będzie padać”. Nie chcąc już słuchać takich narzekań wesoły żółw wtrącił się: „U mnie jest zupełnie inaczej. Ja zacząłem dzień od uśmiechu. W łazience zastałem wesołego gościa w lustrze, z którym odśpiewałem hymn i wyszedłem na spacer wśród śpiewu ptaków. Mój przyjacielu, mam chyba lekarstwo na twoje smutki i niepowodzenia. Mimo, że mieszkamy na przeciwnych krańcach osady, to dzień zaczyna się dla nas tak samo. To, jaki będzie ten dzień, zależy od nas. Najważniejsze jest dobrze taki dzień zacząć. Ja budzę się zawsze z uśmiechem i od rana jestem przekonany, że będzie to wspaniały dzień. Jeśli chcesz się pozbyć swoich kłopotów, musisz również zaczynać dzień od uśmiechu. Aby ci to ułatwić, dam ci kartkę z narysowanym uśmiechem. Każdego ranka, jak tylko otworzysz oczy będzie ci przypomniała o uśmiechu”. Smutny żółw zdziwił się nieco radą wesołego żółwia: „Dziękuje ci wesoły żółwiu za prezent. Bardzo miło jest patrzeć, jak się uśmiechasz i cieszysz się życiem. Chciałbym bardzo tak optymistycznie patrzeć na świat”. Na co wesoły żółw utwierdził go w przekonaniu: „To bardzo dobrze, że chcesz zmienić smutek na uśmiech. Powieś kartkę z uśmiechem obok łóżka, a jutro rano spotkamy się w tym samym miejscu i opowiesz mi czy to działa”. Żółwie rozeszły się, każdy w swoją stronę. Wesoły żółw był bardzo szczęśliwy, że mógł pomóc przyjacielowi. Smutny żółw również był szczęśliwy, bo uwierzył w szansę zmiany swojego ponurego życia. Czy mu się uda? To zależy od uśmiechu.  Uśmiech nie kosztuje wiele, każdego na niego stać.

Maj – rocznica pięknych serc!
Maj – rocznica wielkich myśli,
Tym, co dawno przeminęli,
Hołd składają, ci co przeszli.
Choć przeminął dawno wiek,
Dawne hasła się zmieniły,
Orzeł począł nowy bieg.
Lecz z przeszłości czerpał siły.

Z tych w ciemnościach jasnych chwil,
Kiedy miłość pobratała
W jedną całość Polski stany,
Miłość ponad wszystko trwała.

Tym, co w Polsce dali myśl,
Aby stworzyć cud majowy,
Cześć z oddaniem złóżmy dziś,
przed pamiątką chyląc głowy.

Trzeci Maja

Trzeci Maja radość budzi,
w ten dzień wolność łączy ludzi,
w całym kraju wiszą flagi,
to jest święto wielkiej wagi.

Defilady w każdym mieście…
Sztandar w górę – hej – podnieście!
A na piersi orzeł biały,
dumny ze mnie Polak mały.

 Polskie Symbole Narodowe – Polak Mały https://www.youtube.com/watch?v=xQk8p7XY23A

 Słuchanie wiersza „Róże Agaty” T. Kubiaka- wykorzystanie białej i czerwonej róży oraz flagi Polski.

Posadziła Agata w ogrodzie dwie róże.
Róże rosły i rosły, dziś obie są duże.
Obie pięknie zakwitły ze słońcem w koronkach.
Jedna róża jest biała, a druga czerwona.
Nim Agata dwie róże do bukietu zerwie -
zapytajcie, co znaczy biel róży i czerwień.

 Omówienie treści wiersza:

-Co posadziła Agata?
-wyraźne wymawianie głosek ż, cz, r- ćwiczenie ortofoniczne
-wyjaśnienie pojęcia: flaga polska jako symbol wszystkich Polaków (barwy flagi)

Praca plastyczna „Flaga”. Przy pomocy dostępnych ci  materiałów wykonaj flagę. Możesz użyć kredek, farb, plasteliny lub kolorowego papieru.

https://www.youtube.com/watch?v=1JNc0BqkkwI   – dlaczego flaga polska jest biało – czerwona? 

Pamiętaj też, że 2 maja (sobota)  obchodzimy Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej. Jeśli to możliwe, wywieś flagę na balkonie lub w oknie.

Życzymy Wam kochani pięknej, słonecznej majówki, dobrze spędzonego czasu. Ściskamy wirtualnie