GRUPA  VIII – 4 latki

 

Nauczyciele:

 

Ewa Leszkiewicz

 

GODZINY PRACY ODDZIAŁU VIII

 

 

 

 

 ZAMIERZENIA   WYCHOWAWCZO – DYDAKTYCZNE

 

 

PROPOZYCJE ZABAW DO REALIZACJI W DOMU DLA DZIECI 3-4 LETNICH

 

06.07.2020 – 10.07.2020

 

 1.      „Jestem samodzielna / samodzielny” – codzienne ćwiczenia w wykonywaniu cennych umiejętności np. ubieranie skarpetek, zapinanie guzików, składanie ubrań…

 

 2.      „Pomagam mamie i tacie” – angażowanie dziecka w codzienne czynności wykonywane 

1. w domu np. wspólne przygotowywanie posiłków, sprzątanie zabawek…

 

 

 

 3.      „Myję ręce” – zwracanie uwagi na systematyczne i codzienne mycie rąk.

 

 4.      „Ruch to zdrowie” –  codzienna gimnastyka poranna.

 

Każdy dzień zaczynamy od gimnastyki: przysiadów, skłonów, podskoków… lub zabawy dostępnej na stronie YouTube Ćwicz z Lulisią i Lulitulisiami

 

 5.      „Wakacje” – słuchanie i rozmowa  na temat wiersza  wiersza A. Widzowskiej.

 

 

 

Kiedy nam buzie ogrzewa lato,

 

czas na przygody z mamą i tatą.

 

Czekają góry, pachnące łąki,

 

morze i plaża, konie, biedronki!

 

Gdy my będziemy się pluskać w rzekach,

 

 przedszkole na nas grzecznie poczeka,

 

• odpoczną w ciszy lalki, zabawki,

 

dwie karuzele, miś i huśtawki.

 

Chętnie wrócimy do naszej pani

 

 z wakacyjnymi opowieściami

 

 o sarnach w lesie, o rybkach w morzu

 

i ptasich gniazdkach ukrytych w zbożu.

 

Będziemy liczyć białe muszelki,

 

poznamy nowe, ważne literki,

 

a ten, kto butów sam nie sznuruje,

 

w mig się nauczy! Ja już sznuruję!

 

 

 

Rozmowa kierowana na podstawie wiersza:

 

Co robili Ada i Olek z rodzicami w górach?

 

Co robili Ada i Olek z rodzicami nad morzem?

 

Dokąd możemy pojechać na wakacje?

 

Co się będzie działo w przedszkolu, kiedy my wyjedziemy na wakacje?

 

Czego możemy się nauczyć w czasie wakacji?

 

 

 

 6.      „Ruszamy na wakacje” – osłuchanie z piosenką „Maszynista Zuch”; swobodna ekspresja ruchowa przy piosence ( źródło: YouTube)

 

 

 

 Maszynista Zuch

 

 Mknie po torach pociąg: „u, u, u!.

 

Pasażerów wiezie chyba stu,

 

Każdy z nich dojedzie tam, gdzie chce.

 

Nagle maszynista woła: „nie!”.

 

Coś tam stuka w górze: „stuk, stuk, stuk”,

 

Coś tam puka w dole:” puk, puk, puk”.

 

Maszynista to jest wielki zuch-

 

Znowu cały pociąg wprawił w ruch.

 

 

 

Rozmowa na podstawie piosenki:

 

– Kim jest konduktor?

 

-Gdzie pracuje konduktor?

 

-W jakie miejsca można jechać pociągiem?

 

-Jak trzeba zachować się w pociągu?

 

 7.      „Konduktorze, konduktorze…” – nauka wakacyjnej wyliczanki.

 

 

 

Konduktorze, konduktorze, czy zabierzesz nas na morze?

 

Bardzo chętnie raz i dwa, ale zróbcie to co ja.

 

Konduktorze, konduktorze, każdy jechać z tobą może?

 

Pokaż bilet, raz, dwa, trzy. Na wakacje jedziesz ty!

 

 

 

 8.      „Boogie woogie” – zabawa ruchowa, orientacyjna (źródło: YouTube, link: Boogie Woogie)

 

 

 

 9.      Ćwiczenia logopedyczne usprawniające narządy mowy. 

 

 

 

Język przyjechał na wakacje nad morze. Bardzo się zdziwił, gdyż po raz pierwszy w życiu je zobaczył (dzieci wysuwają wargi do przodu: oooo). Nie spodziewał się, że jest takie duże (dzieci wysuwają język do góry, w stronę nosa, a potem do dołu, w stronę brody)
i takie szerokie (dzieci przesuwają język od jednego do drugiego kącika ust). Wskoczył do wody i przeskakiwał przez fale (dzieci przesuwają język od górnych do dolnych zębów). Zobaczył wśród nich pływające rybki (dzieci wysuwają wargi mocno do przodu). Potem rozłożył sobie kocyk (dzieci wędrują językiem po podniebieniu od górnych zębów w stronę gardła) i leżał nieruchomo (dzieci kładą język na dole jamy ustnej, czubek i boki języka dotykają dolnych zębów). Później poszedł grać w siatkówkę plażową (dzieci odbijają czubek języka w różnych miejscach od podniebienia).

 

 

 

 10.  „Rożki lodowe” – wykonanie pracy plastycznej.

 

Rysujemy na kartce lodowy rożek, który dziecko wycina i przykleja na kartce z papieru.
Następnie dziecko maluje lub stempluje farbami waciki kosmetyczne, które jako „kolorowe kulki lodów” przykleja do rożka. Na koniec dekoruje je polewą, rysując na wierzchu kolorowe linie mazakiem lub klejem z brokatem.

 

TERAPIA PEDAGOGICZNA – PROPOZYCJE PRACY Z DZIEĆMI Z TRUDNOŚCIAMI

 

 

 

 

 

 

 

Cel:  Kształtowanie umiejętności pracy w zespole.

 

 

 

 

 

 

 

 Droga Mamo/Tato

 

Przeczytaj swojemu dziecku poniższą bajkę i porozmawiajcie na temat jej treści. Zadaj dziecku pytanie, dlaczego drużyna Piotrka odniosła w rezultacie sukces. Zastanówcie się w jakich sytuacjach codziennych warto pracować zespołowo.

 

Życzę miłej lektury

 

Elżbieta Wesołowska

 

 

 

 

 

Bajka terapeutyczna autorstwa A. Spiżewskiej pt.  „Golmistrz”

 

 

 

– Podaj! Podaj!
Piotrek pędził jak wiatr z piłką. Trzymał ją przez całe boisko. Tak bardzo chciał strzelić gola! To pragnienie i widok zbliżającej się bramki dodawały mu skrzydeł. Minął już linię środkową. Zręcznym dryblingiem ominął obrońcę przeciwnej drużyny.
– Podaj! Podaj!
Kątem oka widział kolegów ze swojej drużyny. Krzyczeli, żeby podał na skrzydło. Cała obrona drużyny przeciwnej skupiła się na nim. Na skrzydłach nie było nikogo. Koledzy mieli wolne pole do strzału.
– Podaj! Podaj!
Piotrek nie zamierzał oddać piłki. Czuł, że nic nie jest w stanie mu przeszkodzić. Piłka toczyła się po murawie jak po stole. Prawa stopa kierowała ją prosto w stronę bramki. Jeszcze tylko kilkanaście metrów!
– Podaj! Podaj!

 

Piłka, bramka, piłka, bramka… Wzrok Piotrka wędrował od jednego do drugiego. Jego nerwy były napięte do granic możliwości. To był ważny mecz. Nareszcie udowodni, że jest najlepszy w drużynie. Zasługuje na to, by być kapitanem. Piłka, bramka, piłka, bramka…
– Podaj! Podaj!
Piotrek odmierza odległość do bramki. Jeszcze dwa kopnięcia piłki i strzela. Bramkarz przechyla się powoli w lewą stronę. Ma ręce nadstawione na wysokości kolan. Piotrek strzeli w prawy górny róg. Jeszcze tylko jedno kopnięcie piłki…
Nagle drogę Piotrka przecina domek na kurzych nóżkach. Co to jest?! Piłka przelatuje między kurzymi łapami. Domek staje jak wmurowany. Odwraca się w stronę Piotrka. Okna-oczy robią się większe i większe. Domek nie rusza się z miejsca. Piotrek nie może się już zatrzymać. Jeszcze krok i… PRASK!
Piotrek leży na trawie jak długi. Zderzenie z domkiem było tak silne, że zrobiło mu się na chwilę ciemno przed oczami. Gdy oprzytomniał, zobaczył, jak domek ucieka z boiska. Utykał na lewą łapę. W kierunku Piotrka biegli koledzy i trener.
– Co to było? Co to było?
– Co się stało?
– Dobrze się czujesz?
– Dlaczego nie podałeś?
– Straciliśmy bramkę!
– Przegraliśmy mecz!
Koledzy przekrzykiwali się nawzajem. Trener podszedł i pomógł Piotrkowi wstać.
– Znowu grałeś sam, Piotrek. Miałeś idealną sytuację, żeby podać na prawe skrzydło. Mielibyśmy pewnego gola i wygraną w kieszeni. A ty grałeś solo i przegraliśmy. – trener kręcił głową z niezadowolenia.
Rozległ się gwizdek sędziego. Koniec meczu.
Wiedźminka czekała na Barniego. Barni spóźniał się już całe dziesięć minut. “To do niego niepodobne. Musiało się coś stać.” – myślała Wiedźminka.
Domek przykuśtykał z godzinnym opóźnieniem. Ściany wybrzuszały i wciągały się od głębokiego sapania. Kominem buchała para jak z parowozu.
– Uf, uf, uffff…. – sapnął Barni i opadł na ławkę. Wyprostował lewą łapę. Cała była posiniaczona.
– Ojej, co ci się stało? – Wiedźminka podskoczyła i zaczęła oglądać sińce Barniego. Domek opowiedział o meczu psykając i pojękując z bólu.
Wiedźminka zamyśliła się. Między palcami obracała brelok w kształcie piłki nożnej. Myślała o Piotrku. Chciała mu pomóc. Spojrzała na brelok.
– Wiem! Barni, wstawaj, idziemy! Muszę odwiedzić mojego przyjaciela. On nam pomoże.
Piotrek nic nie wiedział o Wiedźmince. Wracał po meczu do domu. Noga za nogą. Był zawiedziony z powodu przegranej. Był też zły na trenera za jego słowa. Piotrek był przekonany, że grał świetnie. Na pewno wygraliby mecz. Tylko ta dziwaczna postać, która wyrosła mu na drodze do bramki. To ona jest winna. Piotrek ze złością kopał trawę.
Wtem wśród źdźbeł mignęło coś białego, okrągłego. Piotrek schylił się i wysupłał breloczek w kształcie piłki. I to nie byle jakiej! Była to piłka tegorocznych mistrzostw Europy. Piotrek podskoczył z radości. O takim breloku marzył. Chciał przyczepić go do plecaka, ale zobaczył, że zwisa z niego COŚ. Przybliżył piłkę do twarzy, popatrzył dokładnie… “Nie, to nie może być prawda! Krasnoludki nie istnieją!” – pomyślał niepewnie. Piłkę obejmował z całych sił malutki człowieczek. Próbował ją wyrwać z rąk chłopca.
– Puszczaj! Puuuszczaaaaj! – krzyczał człowieczek.
Piotrek potrząsnął mocno brelokiem i krasnoludek spadł na trawę jak ulęgałka. Chłopiec bardzo chciał zatrzymać wymarzoną piłkę. Człowieczek jednak się nie poddawał. Stanął śmiało na drodze Piotrka, wziął się pod boki i krzyknął:
– Hej! Duży! Oddawaj piłkę! Ja znalazłem ją pierwszy i jest moja!
– Nie oddam piłki. – Piotrek nie zamierzał wyjaśniać dlaczego.
– Nie oddasz?
– Nie oddam.
– Takiś ty?
– A taki. – Piotrek zacisnął piłkę w dłoni.
Mały człowieczek spojrzał spod byka na Piotrka i zagwizdał na palcach. Spod liści łopianu, z krzaka bzu, z gałęzi klonu i nie wiadomo skąd jeszcze zaczęły wyskakiwać podobne krasnale. Stanęły za pierwszym, wzięły się pod boki i spojrzały na Piotrka spod byka. “Gniewna jedenastka” – pomyślał chłopiec i uśmiechnął się z lekceważeniem. Postacie były mniej więcej wielkości palca.
– Słuchaj, Duży. Jesteśmy Drużyną Golmistrzów. Jestem Kapitanem. Dajemy ci ostatnią szansę na zwrot piłki. Potem ci ją odbierzemy. Oddajesz piłkę?
– Nie oddaję.
– Na pewno nie oddajesz?
– Na pewno.
– Zapytałem grzecznie dwa razy. Potraktuj to jako dwie żółte kartki. Teraz dostaniesz czerwoną. – Kapitan zagwizdał na palcach i jedenastu krasnoludków rozbiegło się we wszystkie strony. Piotrek rozpoznał ustawienie zawodników na boisku piłkarskim.
“Ograć jedenastu krasnoludków? Dziecinnie łatwe!” – pomyślał.
Położył piłkę na trawie jak na rozpoczęcie meczu. Kapitan podszedł. Rozległ się dźwięk gwizdka i nagle Piotrek zobaczył, że pod jego nogami nie ma już ani piłki, ani Kapitana. Krasnoludek biegł w kierunku końca trawnika jak do bramki. Utrzymywał piłkę krótkimi kopnięciami blisko stóp. Za Kapitanem ruszyła cała Drużyna obstawiając skrzydła i tył. Piotrkowi wystarczyły trzy długie skoki i już był przy Kapitanie. Wyciągnął stopę, żeby odebrać piłkę, ale… WUP! Piłki już tam nie było! Kapitan celnym kopnięciem oddał ją na lewe skrzydło. Piotrek rzucił się za piłką. WUP! Piłka poleciała do tyłu. Piotrek stanął między piłką i końcem trawnika. Chciał zablokować ewentualnego gola. Nie spuszczał piłki z oczu. Krasnoludki spojrzały po sobie i ruszyły w kierunku chłopca. WUP! WUP! WUP! Piłka wędrowała od zawodnika do zawodnika. WUP! Lewe skrzydło. WUP! Środek. WUP! Znowu na lewo. WUP! Prawe skrzydło. Przyjęcie piłki na główkę. Zręczny drybling. WUP! Podanie do wolnego napastnika.
Po kwadransie Piotrek miał dosyć. Był zasapany i mokry od potu. Ogarniała go złość. Za to krasnoludki wydawały się świetnie bawić. Kapitan biegł środkiem boiska.
– Podaj! – krzyknął Kapitan.
WUP! Piłka potoczyła się wprost do jego stóp. Spojrzał Piotrkowi w oczy. Chłopiec przyskoczył do Kapitana i próbował odebrać mu piłkę. Drybling krasnoludka był jednak znakomity. Stopa Piotrka zawsze trafiała w próżnię. Kapitan kiwał i śmiał się głośno.
– Podaj! – rozległo się za plecami chłopca.
WUP! Piłka błyskawicznie potoczyła się między nogami Piotrka. Przejął ją kolejny krasnoludek. WUUUUUP! Umieścił ją długim kopnięciem między kamieniami okalającymi trawnik.
– GOL! GOL! GOOOOOL! – zakrzyknęły chórem krasnoludki. Pobiegły do piłki i zniknęły z nią w krzakach.
Na trawniku zostali tylko Piotrek i Kapitan. Chłopiec był czerwony i zdyszany. Krasnoludek uśmiechał się.
– No i co teraz, Duży? Nie masz piłki i przegrałeś mecz z krasnoludkami.
Piotrek zwiesił głowę ze wstydem. To był dzisiaj już drugi mecz, który przegrał.
– Może jestem mały, ale za mną stoi siła całej Drużyny. Razem jesteśmy niepokonani. Rozumiesz?
Piotrek kiwnął głową. Kapitan ukłonił się lekko na pożegnanie i zniknął w ślad za Drużyną Golmistrzów.
Piotrek powlókł się do domu. Tego dnia niewiele mówił. Poprosił tatę o włączenie na komputerze filmików z najlepszymi akcjami pod bramką. Oglądał je do wieczora.
Następnego dnia drużyna Piotrka grała kolejny ważny mecz. Chłopiec cieszył się i miał tremę jednocześnie. Przez całą pierwszą połowę nudził się na boisku. Koledzy nie chcieli podawać mu piłki. Sądzili, że Piotrek znowu zagra solo i mogliby przegrać kolejny mecz. Sytuacja stawała się coraz bardziej nerwowa. Drużyna przeciwna była świetna. Drużyna Piotrka ledwo dawała radę utrzymać remis 0:0.
– Podaj! – krzyknął Piotrek, gdy tylko miał wolne pole do strzału. Kolega, który był akurat przy piłce, upewnił się, że tylko Piotrek jest wolny i podał niechętnie. Niestety, gdy tylko piłka trafiła do Piotrka, miał on na głowie od razu dwóch zawodników przeciwnika. Dwoił się i troił, żeby utrzymać piłkę.
– Podaj! – usłyszał na prawym skrzydle.
Piotrek popatrzył w prawo. To była idealna sytuacja. Wykonał taki ruch nogą, jakby chciał kopnąć piłkę w lewo. Zawodnicy przeciwnika rzucili się w lewo. Wtedy Piotrek błyskawicznie podał do kolegi na prawym skrzydle. Ten potrzebował tylko sekundę. WUP!
– GOL! GOL! GOOOOOL! – rozległy się krzyki i brawa. Sędzia odgwizdał koniec meczu. 1:0 dla drużyny Piotrka!
Do Piotrka i kolegi, który strzelił gola, podbiegła cała drużyna. Wszyscy gratulowali im zwycięskiej bramki.
– Piotrek, ten drybling był genialny.
– Gdzie nauczyłeś się takiej zmyłki?
– Wygraliśmy dzięki tobie!
– Piotrek, to było mistrzowskie zagranie. Szybka ocena sytuacji, celne podanie i gol. Akcja godna kapitana drużyny. Jestem bardzo zadowolony. Oby tak dalej. – słowa trenera wywołały szeroki uśmiech na twarzy Piotrka.
Tymczasem na trybunach w ostatnim rzędzie siedzieli Wiedźminka, Barni i Kapitan. Domek musiał się przebrać, żeby móc się wmieszać w tłum ludzi. Wciągnął ściany, założył skórzane szorty na szelkach i zaczepił o komin piórko. Wyglądał jak wąsaty Bawarczyk. Kapitan przycupnął na ramieniu Wiedźminki, pod szerokim rondem trawiastozielonego kapelusza. Gdy Piotrek był przy piłce, wstrzymali oddech. Byli ciekawi, co Piotrek zapamiętał z bolesnej lekcji Drużyny Golmistrzów. Nagle WUP! Był gol! Zwycięski gol dla drużyny Piotrka!
– Zuch chłopak! Ma talent! – Kapitan był zachwycony.
– Myślę, że niedługo zostanie kapitanem drużyny. – Barni rozcierał jeszcze bolącą łapę, ale był już w dobrym nastroju.
Wiedźminka kręciła na palcu piłkę-breloczek. Wyszeptała w jej kierunku zaklęcie:
Piłka-przypominajka
Leci do samograjka
Żeby zawsze pamiętał
Że drużyna – rzecz święta
Wiedźminka dmuchnęła i piłka potoczyła się w podskokach pod nogi Piotrka.
Piotrek pakował swoje rzeczy po meczu. Nagle wśród trawy mignęło coś białego, okrągłego. Chłopiec schylił się i wysupłał znany mu breloczek w kształcie piłki. Piotrek rozejrzał się za Kapitanem, ale nikogo nie zobaczył. Mógł za to przysiąc, że piłka, którą ściskał mocno w dłoni, od czasu do czasu się wierci.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TERAPIA PEDAGOGICZNA – PROPOZYCJE PRACY Z DZIEĆMI Z TRUDNOŚCIAMI

 

 

 

 

 

Temat: Gram – przegrywam, czyli jak nauczyć dziecko godzić się z porażką

 

 

 

 

 

Cel:  Rozwijanie u dziecka umiejętności radzenia sobie z niepowodzeniami.

 

 

 

 

 

 

 

Drodzy Rodzice

 

 

 

 

 

Gry i konkursy jednym dzieciom kojarzą się z zabawą, przyjemnością, radością z wygranej lub motywacją by spróbować jeszcze raz, gdy wynikiem jest przegrana. Inne nie potrafią w pełni cieszyć się z wygranej, a porażka jest dla nich druzgocącym przeżyciem.

 

Przygotowałam dzisiaj bajkę terapeutyczną nawiązującą do powyższych trudności.

 

Wysłuchajcie wspólnie z dzieckiem bajki, a następnie porozmawiajcie na temat jej treści.

 

Zadajmy dziecku pytanie: „Dlaczego nie lubimy przegrywać?” Zachęćmy dziecko do wypowiedzi na temat.

 

 

 

 

 

 

 

Bajka terapeutyczna:. A. Borowiecka „Trudna sztuka”

 

https://www.youtube.com/watch?v=B74tx2_aYG4

 

 

 

 

 

 

 

Aby czuć się osobą wartościową i ważną dla innych, dziecko musi często słyszeć wyrazy uznania, za to, że jest przy nas i za to, kim dla nas jest. Komplementem dla niego będzie stwierdzenie rodzica „lubię, gdy Ty…”, „sprawiłeś mi przyjemność…”, „miło nam, gdy Ty…”. Łatwiej jest znosić drobne niepowodzenia, np. przegraną w grze, gdy, ma się przekonanie, że jest się osobą wartościową, która coś ważnego wnosi w życie innych.

 

Kiedy dzieci rywalizują ze sobą, a dorosły jest proszony o bycie sędzią i rozjemcą w sporach o wygraną, ma bardzo trudne zadanie. Musi przestrzegać zasad gry, być sprawiedliwym i nie urazić żadnego dziecka. Można wybrnąć z tej trudnej sytuacji chwaląc każde dziecko za coś innego, np.:. „Ty najlepiej się starałeś”, „Ty wygrałeś”, „Ty wszystkich rozbawiałeś”.

 

Równie ważne przy ocenianiu dziecka jest podkreślanie zaangażowania, a nie tylko wartościowanie końcowego efektu.  Dobrze jest, gdy dziecko na swoje żale i skargi, że przegrało usłyszy od rodziców:

 

„przegrałeś, ale nie oszukiwałeś, pogratulowałeś koledze wygranej, co znaczy, że grałeś w pięknym stylu i jestem z Ciebie dumny”.

 

-”przegrałeś, ale nadal jesteś fajnym kolegą”, „nie udało Ci się wygrać, ale ciągle jesteś moją fantastyczną córeczką”.

 

- „to było dobre ćwiczenie, które pomoże Ci wygrać następnym razem”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TERAPIA PEDAGOGICZNA – PROPOZYCJE PRACY Z DZIEĆMI Z TRUDNOŚCIAMI

 

 

 

Cel:  Rozwijanie umiejętności społecznych, radzenie sobie z emocjami .

 

 

Drodzy Rodzice

 

Gdy zdarza  się Wam usłyszeć od Waszych dzieci: „Nikt mnie nie lubi!”, „Wszyscy są głupi!” czy „Nigdy mi się nic nie udaje”, spróbujcie usłyszeć, co tak naprawdę dziecko chce Wam powiedzieć. Poprzez rozmowę pełną zainteresowania i akceptacji, poprzez zadawanie pytań i skłanianie dzieci do refleksji możemy wesprzeć je w transformacji tego typu stwierdzeń tak, by czuły się szczęśliwsze, wierzyły w siebie i z otwartością kroczyły swoją drogą. Do przeprowadzenia z dzieckiem takiej rozmowy może posłużyć tekst zamieszczonej poniżej bajki.

 

 

 

Życzę miłej lektury i powodzenia

 

Elżbieta Wesołowska

 

 

 

Bajka terapeutyczna:. „Nikt mnie nie lubi!”

 

Do Pani Eleonory Borsukowej i jej dwóch synków: Maksa i Bruna, przyszła w odwiedziny żyrafa Bibi. Po chwili ktoś zapukał do drzwi. Okazało się, że to bardzo poruszony lisek Leon! A oto co działo się dalej…

 

– Leonku, widzimy, że jesteś bardzo smutny. Czy masz ochotę z nami o tym porozmawiać? – spytała Pani Borsukowa.

 

Leon podniósł głowę, a do jego oczu napłynęły łzy. Lisek cichutko chlipał i chlipał, a po chwili powiedział szlochając:

 

– Bo, bo , bo …nikt mnie nie lubi – powiedział i rozpłakał się na dobre.

 

Bibi popatrzyła na liska, wzięła jeden głęboki oddech, a potem kolejny głęboki oddech i ciepłym głosem powiedziała:

 

– Leonku widzę, że jesteś bardzo smutny i może nawet przygnębiony, czy tak?

 

Lisek skinął potakująco głową.

 

– Chciałbyś czuć się lubiany przez inne zwierzęta? Chciałbyś mieć zaufanie, że inne zwierzęta lubią spędzać z tobą czas? – spytała niepewnie żyrafa, patrząc na malca.

 

– Bo wiesz, Bibi – powiedział Leon – inne zwierzęta w przedszkolu bawią się wspólnie, a ze mną nikt się nie chcę bawić.

 

– Aha, zależy Ci, by bawić się z innymi zwierzętami i czuć się częścią grupy w przedszkolu? – dopytywał Max.

 

– Lubisz bawić się wspólnie z innymi zwierzętami z grupy i ich towarzystwo jest dla Ciebie ważne? – spytał teraz z kolei Bruno. – No tak, właśnie tak. A teraz nikt się nie chce ze mną bawić! Nigdy! – powiedział lisek.

 

– Leonku chciałabym coś z tobą sprawdzić i zadać Ci w związku z tym kilka pytań. Czy zgadzasz się? – spytała Bibi, a lisek przytaknął.

 

– Czy to jest zawsze prawda, że nikt Cię nie lubi? – zapytała Bibi Leon przymrużył oczy i wyglądał na mocno zamyślonego.

 

Po chwili powiedział – No chyba tak, no tak… Wszyscy przez chwilę milczeli i widać było, że lisek intensywnie rozmyśla. A po chwili Pani Eleonora zapytała:

 

– A jak ty się czujesz, kiedy sobie mówisz, że nikt Cię nie lubi?

 

Leon znowu się zadumał, po czym odpowiedział:

 

– Czuję się smutny, samotny, jakby taki niepotrzebny… – powiedział.

 

– A za czym w takim momencie tęskni Twoje serce Leonku? – dopytywała dalej Pani Borsukowa? 

 

– No ……. – zaczął trochę niepewnie lisek – chyba za towarzystwem, zabawą z innymi i przygodami z innymi – powiedział Leon powili prostując sylwetkę, wziął głęboki wdech i wydech i wyglądał jakby na spokojniejszego.

 

– Leonku, ale czy masz zupełną pewność, że zawsze tak jest, że Cię nikt nie lubi? – dopytywała Bibi.

 

– Hmmm … to ja tak naprawdę to już nie wiem – powiedział nieco zagubiony lisek.

 

– Mam taki pomysł, byś poszukał trzech przykładów: kiedy czułeś, że ktoś Cię lubi. Co o tym sądzisz? – zapytała.

 

– No to tak: gdy byłem chory, to Maks mnie codziennie odwiedzał i upiekł dla mnie przepyszne drożdżówki, wczoraj Lusia bawiła się ze mną w chowanego, a Felek pożyczył mi swoją ulubioną książkę o samolotach – odpowiedział lisek.

 

– I jak się teraz czujesz, kiedy to powiedziałeś? – zapytała Bibi.

 

– Czuję radość i wdzięczność, bo mam wkoło dużo osób, z którymi mogę się dobrze bawić i wesoło spędzać czas – odpowiedział.

 

– Aha, czyli czujesz radość i wdzięczność i widzisz, że wkoło są zwierzątka, z którymi zabawa sprawia Ci przyjemność? – spytała Bibi, a lisek ochoczo kiwnął głową.

 

– Czy jest coś, co chciałabyś w związku z tym zrobić? – zapytała żyrafa.

 

– Gdy następnym razem zwierzęta zaczną grać w piłkę nożną beze mnie, to zamiast pomyśleć, że mnie nikt nie lubi, powiem im, że bardzo lubię się z nimi bawić, a szczególnie grać w piłkę i czy mogę się do nich dołączyć – powiedział uśmiechnięty lisek i z radości aż podskoczył.

 

A Bibi dodała: – Widzę, że wróciła Ci energia i masz ochotę z radości skakać, czy tak?

 

– Oj tak, tak – powiedział z przedpokoju Leon, bo już biegł  bawić się z Maksem i Brunem.

 

(Źródło – „NATULI dzieci są ważne”)

PROPOZYCJE ZABAW DO REALIZACJI W DOMU DLA DZIECI 3-4 LETNICH

 

25.05.2020 – 29.05.2020

 

 

 

Przez cały czas angażujemy dzieci w wykonywanie różnych czynności np. przygotowywanie posiłków, sprzątanie, czynności samoobsługowe. Pamiętamy o zachowaniu higieny
i konieczności częstego oraz prawidłowego mycia rąk (link: tutaj, źródło: YouTube, Rossmann).

 

Każdy dzień zaczynamy od gimnastyki: przysiadów, skłonów, podskoków… lub zabaw
z wykorzystaniem piosenek dostępnych na stronie YouTube:

 

Taniec zygzak

 

 Ręce do góry
Prezentowane propozycje działań powinny być rozplanowane w ciągu tygodnia w zależności od możliwości dziecka.

 

 1.      „Jak pomóc mamusi?” – rozmowa kierowana po wysłuchaniu wiersza „Krasnoludki” Z . Staneckiej.

 

Krasnoludki po kryjomu

 

 pomagają mamie w domu.

 

To wyniosą worek śmieci,

 

to zabawią młodsze dzieci.

 

A gdy czasu więcej mają,

 

wtedy pranie poskładają

 

lub zakupy wniosą w siatkach,

 

choć to sprawa jest niełatwa.

 

Bo gdy jesteś krasnoludkiem,

 

ręce masz bardzo malutkie,

 

małą głowę, małe nóżki

 

mały brzuszek i paluszki.

 

Jednak, chociaż taki mały,

 

jesteś miły i wytrwały,

 

to ważniejsze jest od bródki,

 

którą leśne krasnoludki

 

bardzo długo zapuszczają

 

i od czapek, które mają

 

krasnoludki znane z bajek,

 

te, co używają fajek.

 

Ty nie musisz nosić brody

 

ani czapki, ani fajki,

 

żeby zostać krasnoludkiem

 

najprawdziwszym… tak jak z bajki.

 

 

 

Po wysłuchaniu wiersza dziecko opowiada, jak krasnoludki w wierszu pomagają mamie (wynoszą śmieci, bawią dzieci, składają pranie, wnoszą zakupy). Pytamy, czy dziecko też jest takim krasnoludkiem, czy pomaga w domu, co robi. Dziecko kończy zdanie: Jestem krasnoludkiem, bo… lub Będę krasnoludkiem i…

 

Możemy podpowiadać różne czynności, które dzieci mogą samodzielnie wykonywać
w domu.

 

 2.      „Króliczek Alilo – Dzień Matki” – bajka (link: tutaj, źródło: YouTube).

 

 3.      „W szafie rodziców” – zabawa matematyczna, dobieranie w pary elementów garderoby, przeliczanie liczby par i liczby pojedynczych elementów.

 

 

 

Wręczamy dziecku niedobrane w pary rękawiczki, skarpetki damskie i męskie. Dziecko próbuje dobrać je w pary. Następnie wyjaśnia, dlaczego w taki sposób połączyło skarpetki; powinno wyjaśnić, że dwie takie same skarpetki (rękawiczki itd .) tworzą parę. Można także poprosić, żeby dziecko policzyło, ile jest pojedynczych sztuk i ile par można z nich skompletować. Następnie dziecko dzieli te elementy garderoby na dwie grupy. W jednej mają się znaleźć te, które mogą należeć do pań, a w drugiej te, które na pewno będą należeć do panów.

 

 

 

 4.      „Nasza rodzina” – przeliczanie i nazywanie członków rodziny.

 

 

 

Przed wykonaniem działania proponujemy dziecku obejrzenie bajki edukacyjnej „Moja rodzina – Przedszkole Profesora Szymona” (link: tutaj, źródło: YouTube).

 

 

 

Następnie dziecko ogląda fotografie przedstawiające jego samego i członków najbliższej rodziny (dobrze, jeśli są to zdjęcia zarówno grupowe, jak i indywidualne), opowiada o nich krótko. Prosimy, aby dziecko ułożyło przed sobą kolejno zdjęcia: rodziców (mama i tata), rodzeństwa (siostra, brat), dziadków (babcia i dziadek). Dziecko podaje imiona najbliższych, opowiada, kto wchodzi w skład jego rodziny. Przelicza osoby, które z nim mieszkają, pokazuje odpowiednią liczbę na palcach. Następnie układa zdjęcia od najstarszej do najmłodszej osoby i odwrotnie. Jeśli mamy tylko zdjęcia zbiorowe, dziecko wymienia członków rodziny w odpowiedniej kolejności. Na zakończenie wymieniamy różne osoby z otoczenia dziecka i prosimy, aby określiło, czy to rodzina czy nie rodzina, np . mama, sąsiad, brat, dziadek, pani w przedszkolu, babcia, lekarka, tata, koleżanka mamy.

 

 5.      „Maluję portrety” – wyjaśnienie pojęcia „portret, malowanie portretów rodziców, dekorowanie pracy.

 

Prezentujemy ilustracje, zdjęcia i reprodukcje przedstawiające portrety i opowiadamy dziecku o tej formie dzieł:

 

Portret to obraz, rysunek lub zdjęcie przedstawiające wygląd zewnętrzny osoby.
Z portretu możemy się dowiedzieć, jak osoba wyglądała, jakie miała oczy, włosy, w co się ubierała. Najczęściej na portrecie znajduje się jedna osoba. Portret może przedstawiać całą postać, samą głowę lub popiersie. W dawnych czasach, gdy nie znano jeszcze fotografii, malowanie portretów było bardzo popularne. Najczęściej na dawnych portretach możemy zobaczyć królów, królowe, bogatych mieszkańców miast, rycerzy. Dziś portrety to przeważnie zdjęcia wykonywane na różnych uroczystościach lub do dokumentów.

 

Następnie zapraszamy dziecko do wykonania portretów rodziców – dziecko decyduje, czy namaluje całą postać czy popiersie. Brzegi pracy dekorują materiałami dostępnymi w domy (plastelina, koraliki, cekiny, makaron, guziki…). Z tyłu pracy można przymocować taśmą klejącą pętelkę ze wstążki – wówczas będzie można zawiesić portrety.

 

 

 

 6.      „Mama i tata” – osłuchanie z piosenką, swobodna ekspresja ruchowa przy piosence (link: tutaj, źródło: YouTube).

 

Mama i tata idą na spacer
a ja przed nimi biegam i skacze.
Mama i tata idą pod rękę
a ja im śpiewam taką piosenkę

Kocham mamę, kocham tatę
i ich razem na dodatek (x2)

Tata jest super, mama tak samo
i miło razem z tatą i mamą.
Mama i tata są wniebowzięci
A ja im dalej śpiewam z pamięci.

Kocham mamę, kocham tatę
i ich razem na dodatek (x2)

 

 7.      „Bijące serduszka” – zabawa rytmiczna, określanie położenia serca w klatce piersiowej, wyczuwanie jego rytmicznego bicia, naśladowanie bicia serca za pomocą tupania, klaskania.

 

 

 

Dziecko po lewej stronie klatki piersiowej próbuje swoją dłonią wyczuć bijące serce. Słucha też bicia serca rodziców, przykładając ucho do klatki piersiowej. Następnie zachęcamy dziecko do biegania, skakania, robienia przysiadów, wymachów rąk i nóg. Prosimy dziecko, aby po ćwiczeniach znowu sprawdziło, jak bije ich serce (szybciej, głośniej, mocniej). Dziecko ponownie za pomocą klaskania i tupania naśladuje miarowy rytm pracy serca.

 

 

 

 8.      „W rytmie serca” – kontynuowanie rozpoczętych rytmów z wykorzystaniem liczmanów – serc, w dwóch wielkościach.

 

 

 

Rodzic układa rytm z serc w dwóch wielkościach, odczytuje go wspólnie z dzieckiem. Następnie dziecko kontynuuje kolejno rytmy rozpoczęte przez nas, np .

 

- serce małe, serce duże, serce małe, serce duże…

 

- serce małe, serce małe, serce duże; duże…

 

 9.      „Całus dla Ciebie, całus dla mnie” – zabawa matematyczna z liczeniem, rozdawanie po równo, rozdawanie po jeden.

 

 Kładziemy pośrodku trzy misie: mamę, tatę i synka. Opowiadamy o nich:

 

To moja rodzina: mama, tata i brat. Bardzo ich kocham. Każdemu daję całusy. Całus dla mamy, całus dla taty, całus dla brata (przy każdym misiu kładziemy jednego liczmana, dziecko przelicza, ile ma każdy z nich). Kiedy jestem szczęśliwa, rozdaję dużo całusów. Całus, całus dla mamy (dwa liczmany), całus, całus dla taty (dwa liczmany) i tyle samo dla brata (dajemy jeden). Ile całusów ma mama? Czy brat ma tyle samo? (po przeczącej odpowiedzi dokładamy jednego liczmana). Czy teraz ma tyle samo? Policz.

 

Następnie dajemy dziecku trzy lalki, pieski… (mama, tata, synek) i liczmany
w kształcie ust. Prosimy, aby dziecko dało wszystkim po jednym całusie, po dwa całusy, tyle samo co my (kładziemy po dwa, trzy liczmany przed swoimi misiami). Dziecko układa liczmany przed swoimi sylwetami, przelicza, ile kto dostał całusów.

 

 10.  „Laurka dla mamy i taty” – praca plastyczna.

 

Dziecko wykonuje laurkę dla rodziców z materiałów dostępnych w domu.

 

Proszę, aby tym razem dziecko wykonało pracę samodzielnie.

 

TERAPIA PEDAGOGICZNA – PROPOZYCJE PRACY Z DZIEĆMI Z TRUDNOŚCIAMI

 

 

 

 

Cel:  Rozwijanie umiejętności radzenia sobie ze złością.

 

 

Droga Mamo / Tato:

 

Złość odczuwają wszyscy – i mali, i duzi. Dzieci, które się nie złoszczą, po

prostu nie istnieją. Dlatego nie ma sensu zabiegać o to, by dziecko oduczyło

się złościć. To niemożliwe. Złość jest naturalną reakcją człowieka na rozmaite

sytuacje. Nie możemy sprawić, żeby zniknęła, zresztą wcale nie byłoby to dobre.

Lepiej skupić się na tym, by dziecko nauczyło się wyrażać ją w sposób bezpieczny

dla siebie i innych.

Pomoże nam w tym bajkoterapia – metoda pracy z emocjami

dzieci. Słuchając bajek terapeutycznych, dziecko ma szansę zrozumieć, skąd

bierze się jego złość, jak rozpoznać, że się zbliża i w porę nad nią zapanować,

tak by nie zamieniła się w destrukcyjny szał.

Przeczytaj dziecku umieszczony poniżej tekst bajki a następnie porozmawiajcie na jej temat. Może uda Wam się wspólnie stworzyć taką szufladę złości, do której dziecko będzie mogło zaglądać w trudnych chwilach?

 

 

Powodzenia

 

Elżbieta Wesołowska

 

 

 

 

Bajka terapeutyczna: „Opowieści z Pacynkowa -Tajemnica tatusiowej szuflady”

Autor Katarzyna Klimowicz

 

Rano obudził mnie szum deszczu.

– O nie, tylko nie to! – jęknąłem. – Przecież dziś sobota i mam jechać z rodzicami na

wycieczkę rowerową!

Szybko wyskoczyłem z łóżka i pobiegłem do okna, żeby sprawdzić, czy rzeczywiście

pada. Miałem nadzieję, że deszcz tylko mi się przyśnił. Ale to nie był sen. Deszcz

padał naprawdę. I to porządnie. W naszym ogródku zrobiła się ogromna, błotnista

kałuża, w której smętnie pływała moja konewka.

– Jeżeli podobnie wyglądają ścieżki rowerowe w naszym lesie, to o wycieczce mogę

zapomnieć! – pomyślałem. – Czy musiało się rozpadać akurat dziś?! Ze złości coś

piekło mnie w gardle. Chciało mi się płakać.

– Wstrętny, okropny, paskudny deszcz! Co on sobie myśli! – wycedziłem przez zęby

i tupnąłem. A potem poszedłem do kuchni, żeby przytulić się do mamy. To zawsze

pomaga. Ale wyobraźcie sobie, że w kuchni zamiast mamy stała pani Basia, nasza

sąsiadka! Okazało się, że mama została pilnie wezwana do pracy, a tata

niespodziewanie musiał pojechać do chorego kota babci Jadzi. Bo tata jest

weterynarzem, czyli takim lekarzem od zwierząt i czasami jeździ do swoich

pacjentów. Nie było więc ani mamy, ani taty. Tylko pani Basia. Ale do niej jakoś nie

miałem ochoty się przytulać.

– Jak oni mogli wyjść i mnie zostawić! – pomyślałem ze złością. Byłem tak wściekły,

że nie mogłem zjeść śniadania. Po godzinie w brzuchu burczało mi już tak głośno, że

pani Basia się przestraszyła. Myślała, że to nadciąga burza, taka z piorunami.

A kiedy zorientowała się, że to nie burza tylko mój brzuch, zrobiła mi kanapki

z dżemem. Spojrzałem na te kanapki i poczułem, jak wzbiera we mnie nowa fala

straszliwego gniewu. Przecież ja nie lubię kanapek z dżemem! A w ogóle to w sobotę

mama zawsze robi mi jajecznicę! Ależ byłem wściekły! I głodny! Miałem ochotę wyć

i wrzeszczeć, gryźć i kopać! Moje ręce same zacisnęły się w pięści, czułem, że płoną

mi policzki, a w brzuchu dzieje się coś dziwnego.

– W sobotę nie jem kanapek! – krzyknąłem, a potem, niewiele myśląc, zrzuciłem

talerz ze stołu. Pani Basia zmarszczyła brwi i kazała mi podnieść kanapki.

– Uuuaaa! – zawyłem. – Nie będę niczego podnosił! Niech sobie pani sama sprząta!

– wrzeszczałem i tupałem. Przez głowę przebiegła mi myśl, że może powinienem

przestać, ale nie dałem już rady. Krzyczałem dalej, a w końcu pokazałem pani Basi

język i wybiegłem z kuchni. Ukryłem się w przedpokoju, w szafie między kurtkami

i rozpłakałem się. Czułem się okropnie. Nie mogłem sobie darować, że znów dałem

się ponieść złości. Bo, prawdę mówiąc, to nie był pierwszy raz… Kiedyś tak się

zezłościłem, że ugryzłem moją koleżankę Zośkę, a innym razem zburzyłem Karolowi

zamek z klocków, zdarzyło mi się też w straszliwej złości pomazać notes taty,

a nawet kopnąć mamę. Tak, tak, jestem nerwusem – a przynajmniej tak mówi o mnie

Zośka.

– Ale ja wcale nie chcę aż tak się złościć! – pomyślałem i poczułem się jeszcze

gorzej. Nagle usłyszałem, że otwierają się drzwi. To wrócił tata. Chwilę szeptali coś

z panią Basią, a potem tata podszedł do mojej szafy. Pomyślałem, że tata nakrzyczy

na mnie za te zrzucone kanapki i postanowiłem, że nie wyjdę z szafy.

– Tomku, jesteś tam? – zapytał tata.

– Tak – burknąłem. – I już tu zostanę … – dodałem stanowczo. Znów poczułem

złość. Było tak, jakbym miał w brzuchu wielki, nadmuchany balon – balon złości.

– Hmm…, wygląda na to, że jesteś bardzo zdenerwowany – stwierdził spokojnie tata

i usiadł obok szafy. Ucieszyłem się, że tak sobie usiadł obok. I że nie robi mi

wymówek. Poczułem, że chcę mu opowiedzieć, co się stało. Pomyślałem, że to

zrozumie.

– Pani Basia dała mi kanapki z dżemem! A ja przecież chciałem jajecznicę! I nie

mogłem się przytulić do mamy, a ciebie nie było! I padał deszcz! – krzyknąłem

i parsknąłem jak rozzłoszczony smok. Od razu zrobiło mi się lżej, zupełnie jakby

z mojego balonu uszło trochę złości.

– Widzę, że sporo się wydarzyło i jesteś naprawdę wściekły. Nie spodziewałeś się, że

rano zastaniesz w kuchni panią Basię zamiast mamy, a potem kanapki zamiast

jajecznicy. I byłeś głodny, a to bardzo nieprzyjemne uczucie. A na dodatek ten

deszcz… Wiem, że bardzo cieszyłeś się na naszą wspólną wycieczkę rowerową,

dlatego rozzłościło cię, że pada deszcz i rodziców nie ma w domu.

– Tak, kiedy zobaczyłem za oknem tę wielką kałużę, od razu pomyślałem, że nigdzie

nie pojedziemy… – powiedziałem, ale urwałem, bo znów zachciało mi się płakać.

– I poczułeś się rozczarowany, a potem wściekły. Mnie też rozzłościł dzisiejszy

deszcz – powiedział tata.

– Ale nie zrzuciłeś swojego śniadania na podłogę… – westchnąłem.

– Nie, ale zajrzałem do szuflady złości – powiedział tata tajemniczym głosem, jakby

chciał wyjawić mi największy sekret.

– Szuflada złości? A co to takiego? – spytałem przejęty i czym prędzej wygramoliłem

się z szafy. Tata wziął mnie za rękę i poszliśmy do jego pokoju. Usiedliśmy przy

biurku. Przytuliłem się do taty z całych sił. Znów przypomniała mi się ta wycieczka

rowerowa.

– Byłem rano strasznie wściekły… – szepnąłem.

– Jak głodny lew? – zapytał tata. – Uhm – przytaknąłem. – I jak rozwścieczony

tygrys, i jak niedźwiedź wyrwany z zimowego snu, i jak wilk, któremu ktoś ukradł

obiad! – krzyknąłem i uśmiechnąłem się, bo rozbawiło mnie to wymyślanie

wściekłych zwierząt. Tata pogłaskał mnie po głowie i rzekł:

– Kiedy byłem mały, wylałem mojej niani zupę na głowę, bo kazała mi zjeść dziesięć

dodatkowych łyżek, strasznie się wtedy rozzłościłem. No i wciąż gryzłem moją siostrę

Marysię.

– Ciocię Isię, dlaczego? – zainteresowałem się, bo ja też miałem na sumienie

niejedno ugryzienie.

– Z różnych powodów. Pamiętam, że kiedyś wrzuciła do ogrodowej studni trąbkę,

którą dostałem od dziadka. Wściekłem się tak bardzo, że w nocy obciąłem jej

warkocze! – zachichotał tata.

– Naprawdę?! – nie mogłem uwierzyć. – Nigdy bym nie pomyślał, że ty też się kiedyś

złościłeś tak jak ja.

– O, pewnie, że się złościłem! I złoszczę się nadal. Każdy się czasem złości, synku.

To zupełnie normalne, choć nieprzyjemne.

– Ale teraz nikogo nie gryziesz, tato…

– To prawda, Tomku. Kiedy jestem na kogoś bardzo wściekły, nie gryzę go i nie

kopię, tylko jak najszybciej kończę rozmowę i wychodzę do innego pokoju. Bo gdy

jestem zły, wolę pobyć sam. Otwieram wtedy moją szufladę złości – i tata wskazał na

ogromną szufladę pod biurkiem.

– To, co trzymam w tej szufladzie, uspokaja mnie – wyznał.

– Pokażesz mi, co trzymasz w swojej szufladzie złości?! – poprosiłem i spojrzałem na

tatę błagalnie. No i tata otworzył szufladę.

– Mam tu papier i kolorowe flamastry. Lubię pisać listy do mojej złości, a potem je drę

albo gniotę! Uwielbiam gnieść papier! – powiedział tata. I rzeczywiście w szufladzie

leżało kilka zgniecionych, papierowych kulek. Wyglądały jak śnieżne kule oczekujące

na bitwę. Tata wyjął jedną kulę, wycelował i bezbłędnie trafił do kosza na śmieci.

– Ja też mogę spróbować? – zawołałem z entuzjazmem. Tata zgodził się

i urządziliśmy sobie zawody w rzucaniu papierowych kul do kosza na śmieci. Fajna

zabawa, mówię wam. A potem dalej oglądaliśmy zawartość tatusiowej szuflady. Była

tam jeszcze taka mała piłka do ugniatania i organki. A na samym dnie szuflady leżał

niewielki rulonik starannie zawiązany złotą tasiemką.

– A to? Co to jest? – spytałem. Tata uśmiechnął się czule.

– To listy od twojej mamy. Kiedy je czytam, przypominam sobie, że świat jest bardzo

piękny. I że jest ktoś, kto mnie kocha, nawet jeśli czasem złoszczę się i krzyczę.

– Napiszesz dla mnie taki list tato? Włożę go do mojej szuflady złości. Chcę mieć

taką szufladę, pomożesz mi ją przygotować? – poprosiłem. A tata zwichrzył moją

rudą czuprynę i rzekł:

– Miałem nadzieję, że mnie o to poprosisz!

I cały wieczór szykowaliśmy moją własną szufladę złości!

 

PROPOZYCJE ZABAW DO REALIZACJI W DOMU DLA DZIECI 3-4 LETNICH

18.05.2020 – 22.05.2020

 

Przez cały czas angażujemy dzieci w wykonywanie różnych czynności np. przygotowywanie posiłków, sprzątanie, czynności samoobsługowe. Pamiętamy o zachowaniu higieny
i konieczności częstego oraz prawidłowego mycia rąk. 

Każdy dzień zaczynamy od gimnastyki: przysiadów, skłonów, podskoków… lub wykonywania zabaw naśladowczych z użyciem koła losującego  (link: tutaj, www.damianrudnik.pl). 

 

Krąg tematyczny: Wybrać zawód – trudna sprawa, dla nas jeszcze to zabawa.
Prezentowane propozycje działań powinny być rozplanowane w ciągu tygodnia w zależności od możliwości dziecka.

 

 

1. „Gdzie pracuje moja mama? Kim jest mój tata z zawodu?” – rozmowa z dziećmi na temat pracy zawodowej rodziców.

Opowiadamy dziecku o zawodach, które wykonujemy (możemy też zaprezentować ilustracje przedstawiające ludzi wykonujących te zawody).

Następnie dziecko kończy rozpoczęte zdania, np.:

Moja mama pracuje w…,

Mój tata jest…

Zwracamy uwagę na wypowiadanie się pełnymi zdaniami.

 
2. „Kim będę?” – wysłuchanie i rozmowa na temat wiersza T.Kubiaka.

 

Kiedy Zosia będzie duża

już nie będzie leczyć lalek,

a prawdziwa pani doktor

dobrze zajmie się szpitalem.

 

- A kim będzie Kasia? – Wiemy! –

woła Bolek, wołał Lolek.

- Dzisiaj uczy kotka Mruczka,

Duża – będzie uczyć w szkole.

 

A Irenka szmatkę bierze,

tu przyszyje, a tam utnie.

Gdy dorośnie… – Już zgadliśmy!

będzie szyła piękne suknie.

 

Zaś Martusia, ta malutka,

bierze kredki – mądra głowa.

Dom rysuje. – Też już wiemy!

Będzie domy projektować.

 

Po wysłuchaniu tekstu rozmawiamy na jego temat. Dziecko z pomocą rodzica wymienia zawody, o których była mowa, oraz przypomina, czym zajmują się przytoczone osoby.  Zachęcamy dziecko do wypowiadania się na temat tego, jaki zawód chciałoby wykonywać, gdy będzie dorosłe.

 

 

3. „Poznajemy miejsca pracy i różne zawody” – bajki edukacyjne dla dzieci.

 

Zawody  (źródło: YouTube; Kubuś);

Poznajemy różne miejsca pracy i zawody  (źródło: YouTube; 123 Edukacja).

 

Po obejrzeniu bajki pytamy dziecko: Jakie zawody pokazane były w filmiku i czym Ci ludzie się zajmują?

 

 4. „Jaki to zawód?”- rozpoznawanie zawodu na podstawie opisu słownego.
Pielęgniarka

Opiekuje się chorymi

– Maluchami i starszymi.

Sprawdzi, czy ktoś ma gorączkę,

Bandażuje chorą rączkę.

Zrobi zastrzyk, opatrunek.

Biegnie szybko na ratunek,

Gdy ktoś mdleje, źle się czuje,

Gdy pomocy potrzebuje.

 

Stomatolog

Jak o uśmiech dbać podpowie,

Zębom wnet przywróci zdrowie.

Cienkim wiertłem je boruje,

Da lekarstwo i plombuje.

W gabinecie, na fotelu,

Ma pacjentów co dzień wielu.

Bo dorośli, dzieci małe

Chcą mieć zęby zdrowe, białe.

 

 Strażak

Wzywasz go, gdy coś się pali.

Słychać jego wóz z oddali.

W mig przeszkody wszystkie minie,

Wszędzie wejdzie po drabinie.

Wąż rozwija szybko długi,

Leje z niego wody strugi.

Czerwonymi gaśnicami

Dzielnie walczy z pożarami.

Listonosz

Setki listów, małe paczki

(A co na nich? Barwne znaczki!)

Nosi w torbie przepełnionej,

Na ramieniu zawieszonej.

Rano z poczty je zabiera,

Wprost do skrzynki twej dociera.

Adres bowiem ma podany - 

Na przesyłce napisany.

Fryzjer

Jest od fryzur specjalistą,

Można nazwać go artystą.

A nożyczki i grzebienie

Są mu potrzebne szalenie.

Czesze paniom wielkie koki,

Plecie warkocz, kręci loki.

Dba, by włosy lśniące, zdrowe,

Ozdabiały twoją głowę.

 

Kucharz

W kuchni dwoi się i troi,

Ostrym nożem wciąż coś kroi.

Na patelniach wielkich smaży,

Miesza w garnkach, zupę warzy.

Do potrawy da przyprawy,

Aby miała smak ciekawy.

Tak przyrządza pyszne dania,

Bo jest mistrzem gotowania.

 

 

5.  „Zgadnij co robię?” – zabawa z elementami pantomimy.
 Rozpoczynamy zabawę pytaniem „Zgadnij co robię?”. Następnie gestem dłoni lub ruchem ciała pokazujemy czynności, np.:
– grę na pianinie,
– cięcie nożyczkami,
– nawlekanie igły,
– pranie,
– prasowanie,
– pisanie itp.

 

 

6. „Zawody” – osłuchanie z piosenką (link: tutaj, źródło: YouTube).

 

Kominiarz – wysoko wchodzi po drabinie

Weterynarz leczy chorą  zwierzynę

Strażak – gasi straszliwe pożary

 

Magik hokus pokus

Magik hokus pokus

Magik hokus pokus

pokazuje czary

 

 Krawiec – szyje prześliczne ubrania

Rolnik na polu krowy swe zagania

Kucharz – zmywa zabrudzone gary

 

Magik hokus pokus

Magik hokus pokus

Magik hokus pokus

pokazuje czary

 

Abrakadabra razem z nami czaruj,

wszystkie marzenia spełniamy od razu,

jako dzieci wielkie moce mamy,

 

Zatem hokus pokus  x8

pokazujemy czary

 

Po wysłuchaniu piosenki rodzic zadaje pytania:

Jaka była piosenka?

O kim była?

Jakie zawody były wymienione?

Jaki zwód zdaniem dziecka jest najważniejszy?

 

 

7.  „Zawody” – nauka I zwrotki i refrenu piosenki.

Czytamy tekst piosenki, dziecko powtarza, można mówić raz cicho, raz głośno, wolno-szybko. Zachęcam do zabawy „dziury w tekście”. Po kilku powtórzeniach dziecko samo ma dopowiedzieć słowa piosenki. Gdy już dziecko opanuje tekst, ponownie włączamy piosenkę. Dziecko zamienia się w piosenkarkę / piosenkarza, a rodzic na widowni kibicuje.

 

 

8. „Magiczna gimnastyka z zawodami” – ćwiczenia gimnastyczne.

 

-  „Górnik” –  dziecko wyobraża sobie, że jest górnikiem zjeżdżającym pod ziemię do kopalni -  robi kilka przysiadów.

 

- „Fryzjer” – dziecko jest fryzjerem i tnie nożyczkami – kładzie się na plecach, unosi nogi do góry i robi delikatne wymachy (nożyce).

 

- „Kelner” – dziecko wyobraża sobie, że jest kelnerem i rozgląda się, czy goście czegoś potrzebują – stoi prosto, trzymając ręce na biodrach i wykonuje skręty tułowia.

 

 

 9. „Zgadnij, co to jest” – rozpoznawanie przedmiotów za pomocą dotyku oraz określanie,
z jakim zawodem się kojarzą.

Umieszczamy w worku różne przedmioty, kojarzące się z określonymi zawodami. Dziecko
z zawiązanymi oczami wyjmuje po jednym przedmiocie, po czym stara się odgadnąć, co trzyma w ręce i z jakim zawodem dany przedmiot się kojarzy np.

grzebień – fryzjer, 

łyżka– kucharz,

szczoteczka do zębów – dentysta,

strzykawka – pielęgniarka,

pędzel – malarz,

samochód – kierowca,

grabki – ogrodnik, 

samolot – pilot.

 

 

10. „Co robią różni ludzie?” – masażyk – zabawa ilustracyjna do wiersza.

Odczytujemy wiersz i wykonujemy na plecach dziecka różne ruchy odpowiednio do treści.

Następnie zamieniamy się rolami – czytamy wiersz, a dziecko wykonuje ruchy na naszych plecach.

 

Stolarz młotkiem stuka (stukanie jedną lub dwiema rękami zaciśniętymi w pięść)

Lekarz w plecy puka (delikatne pukanie palcami)

Kucharz w garnku miesza (koliste ruchy płaską dłonią lub pięścią)

Praczka pranie wiesza (delikatne szczypanie)

Rolnik grabi siano („grabienie” palcami obu rąk z góry na dół)

Muzyk gra co rano (naśladowanie ruchów pianisty)

I ja też pracuję (wskazywanie na siebie)

Obrazek maluję (dowolne kreślenie palcami na plecach partnera).

 

 

11. „Duży – większy, mały – mniejszy” – klasyfikowanie naczyń kuchennych według wielkości.

Prezentujemy dziecku naczynia kuchenne, np. miseczki lub talerzyki różnej wielkości. Opowiadamy dziecku krótką historyjkę o misiach, przedstawiając ich sylwety lub maskotki.

 

Były sobie trzy misie: tata, mama i synek. Tata miś był duży i potężny, mama mniejsza
i drobniejsza od taty, a synek – najmniejszy. Za każdym razem, gdy siadali do posiłków, mama zjadała dużą porcję, tata większą od mamy, a synek mniejszą niż mama i tata.

 

Prosimy dziecko, aby wśród zgromadzonych przedmiotów odnalazło naczynia należące do taty, mamy i synka, i rozłożyły je, dzieląc na grupy. Wspólnie z dzieckiem porównujemy ich wielkość, np. Miska mamy jest mniejsza niż taty. Miska taty jest większa niż synka. Następnie dziecko wybiera sobie jeden przedmiot i opisuje go w podobny sposób. Następnie wskazujemy jedno naczynie i określamy jego wielkość. Zadaniem dziecka jest wskazanie i nazwanie innych naczyń za pomocą określeń: większy, mniejszy.

 

12. „Języczek kominiarz” – zabawa logopedyczna, ćwiczenia narządów artykulacyjnych – języka, warg i żuchwy.

Rodzic opowiada, demonstruje i kontroluje; dziecko wykonuje ćwiczenia aparatu artykulacyjnego.

Języczek – kominiarz lubi swoją pracę i stara się wykonywać ją starannie. Codziennie rano szeroko otwiera swoją torbę i sprawdza, czy wszystkie narzędzia są na swoim miejscu. Dziecko mocno opuszcza żuchwę, jak przy wymawianiu głoski „a”.

Zamyka na suwak i uśmiecha się. Buzia zamknięta, wargi złączone – uśmiech.

Bierze jeszcze okrągłą, długą szczotkę. Wargi ułożone w ryjek i wysunięte do przodu (jak przy „u”).

Teraz może rozpocząć pracę. Pierwszy komin jest bardzo wysoko. Języczek wspina się po drabinie. Język stara się dotrzeć do nosa, wspina się pomału od zębów poprzez wargę jak najwyżej.

Drugi komin – dużo niżej. Język maksymalnie wysuwa się na brodę.

Teraz nasz kominiarz bierze szczotkę i czyści kolejny komin – od środka. Język pomału „szoruje” górne zęby od wewnętrznej strony. Podobnie dolne.

A teraz musi wyczyścić zewnętrzne ścianki komina. Język szoruje zewnętrzną powierzchnię zębów – najpierw górnych, potem dolnych.

I jeszcze brzegi komina. One też muszą lśnić! Język przesuwa się powoli ruchem okrężnym po krawędziach górnych i dolnych zębów – kilka kółek.

Czyżbym zapomniał o którymś kominie? Języczek rozgląda się. Język przesuwa się do lewego kącika ust i do prawego – na zmianę.

Uff, wszystkie kominy czyste! Teraz czas na odpoczynek i drugie śniadanie. Dziecko naśladuje zdecydowane ruchy żucia– ruszanie szczęką.

 

 

13.  „Kim chciałabym / chciałbym zostać w przyszłości?” – praca plastyczna; rysowanie wymarzonego zawodu.

Dziecko krótko omawia swój wymarzony zawód i związane z nimi atrybuty. Planuje, co będzie na rysunku. Przypominamy, że na rysunku powinna znaleźć się postać wykonująca pracę, przedmioty potrzebne do jej wykonywania oraz tło.

U dziecka młodszego możemy wykorzystać kolorowankę przedstawiającą wybrany zawód dziecka lub pomóc dziecku w rysowaniu. Dziecko koloruje, maluje farbami, wykleja …

 

 

 

 

 

PROPOZYCJE ZABAW 06.04. – 10.04.2020

 

I nastał tydzień przedświąteczny. Skupimy się teraz na sprawności manualnej oraz tradycjach związanych ze Świętami Wielkanocnymi. Korzystajcie przy przygotowaniach świątecznych z możliwości przekazywania dzieciom informacji dotyczących świąt. Tłumaczcie,  dlaczego robicie zakupy, porządki. Rozmawiajcie o zwyczajach panujących w Waszej rodzinie i o potrawach, które znajdują się na wielkanocnym stole. Zaangażujcie też dzieci w przygotowania, w nakrywanie stołu. Pamiętajcie cały czas o zachowaniu higieny i prawidłowego mycia rąk – to da efekty na całe życie!

ŚMIGUS DYNGUS!!! 

Drogie dzieci!

Nie zapomnijcie też o najlepszej dla dzieci tradycji polania rodziców wodą, nie żałujcie sobie i nie bójcie się. Macie zgodę Pani Agnieszki 

Nie zapominamy też o codziennej gimnastyce. Ćwiczenia dla mamy (taty) z dzieckiem znajdziecie na You Tubie pod linkiem:

 

https://www.youtube.com/watch?v=hBFLp08y33Y

1.  „Bajeczka wielkanocna” A. Galicy – wysłuchanie opowiadania:

Wiosenne słońce tak długo łaskotało promykami gałązki wierzby, aż zaspane wierzbowe Kotki zaczęły wychylać się z pączków.
– Jeszcze chwilkę – mruczały wierzbowe Kotki – daj nam jeszcze pospać, dlaczego musimy wstawać?
A słońce suszyło im futerka, czesało grzywki i mówiło:
– Tak to już jest, że wy musicie być pierwsze, bo za parę dni Wielkanoc, a ja mam jeszcze tyle roboty.
Gdy na gałęziach siedziało już całe stadko puszystych Kotków, Słońce powędrowało dalej. Postukało złotym palcem w skorupkę jajka – puk-puk i przygrzewało mocno.
– Stuk-stuk – zastukało coś w środku jajka i po chwili z pękniętej skorupki wygramolił się malutki, żółty Kurczaczek.
Słońce wysuszyło mu piórka, na głowie uczesało mały czubek i przewiązało czerwoną kokardką.
– Najwyższy czas – powiedziało – to dopiero byłoby wstyd, gdyby Kurczątko nie zdążyło na Wielkanoc.
Teraz Słońce zaczęło rozglądać się dookoła po łące, przeczesywało promykami świeżą trawę, aż w bruździe pod lasem znalazło śpiącego Zajączka. Złapało go za uszy i wyciągnęło na łąkę.
– Już czas, Wielkanoc za pasem – odpowiedziało Słońce – a co to by były za święta bez wielkanocnego Zajączka? Popilnuj Kurczaczka, jest jeszcze bardzo malutki, a ja pójdę obudzić jeszcze kogoś.
– Kogo? Kogo? – dopytywał się Zajączek, kicając po łące.
– Kogo? Kogo? – popiskiwało Kurczątko, starając się nie zgubić w trawie.
– Kogo? Kogo? – szumiały rozbudzone wierzbowe Kotki.
A Słońce wędrowało po niebie i rozglądało się dokoła, aż zanurzyło złote ręce w stogu siana i zaczęło z kimś rozmawiać.
– Wstawaj śpioszku – mówiło – baś, baś, już czas, baś, baś.
A to „coś” odpowiedziało mu głosem dzwoneczka : dzeń-dzeń, dzeń-dzeń.
Zajączek z Kurczątkiem wyciągali z ciekawości szyje, a wierzbowe Kotki pierwsze zobaczyły, że to „coś” ma śliczny biały kożuszek i jest bardzo małe.
– Co to? Co to? – pytał Zajączek.
– Dlaczego tak dzwoni? – piszczał Kurczaczek.
I wtedy Słońce przyprowadziło do nich małego Baranka ze złotym dzwonkiem na szyi.
– To już święta, święta, święta – szumiały wierzbowe Kotki, a Słońce głaskało wszystkich promykami, nucąc taką piosenkę:

W Wielkanocny poranek
Dzwoni dzwonkiem Baranek,
A Kurczątko z Zającem
Podskakują na łące.
Wielkanocne Kotki,
Robiąc miny słodkie,
Już wyjrzały z pączka,
Siedzą na gałązkach.
Kiedy będzie Wielkanoc
Wierzbę pytają.

2. Rozmowa na temat opowiadania:·

. Co robiło słonko?

· Kogo obudziło jako pierwsze, drugie, … ?

· Dlaczego słonko budziło bazie, kurczaczka, zajączka i baranka?

· Jakie święta zbliżają się do nas wielkimi krokami?

 

 3. Wielkanocne zwyczaje:

 

Porozmawiajmy z dziećmi nt. wielkanocnych zwyczajów i tradycji. Poniżej przesyłam podpowiedź:
· Jak przygotowujemy się do świąt Wielkanocnych? (porządki przedświąteczne,  wysyłanie kartek świątecznych, święcenie palmy wielkanocnej)
· Jakie znasz tradycje świąt Wielkanocnych? (święcenie koszyka, robienie pisanek, biały obrus, wielkanocne śniadanie, śmigus-dyngus).
Jeżeli dzieci będą miały trudność z podaniem zwyczajów świątecznych, to prowadząca zasugeruje je zagadkami, np.:
· Wysyłamy je tym, z którymi nie możemy byś w święta, a których darzymy szczególną miłością i sympatią, życząc zdrowych, pogodnych świąt.(kartki świąteczne)
· Świecimy je na tydzień przed Wielkanocą. Są barwne, kolorowe zrobione z gałązek wierzby, bazi lub sztucznych kwiatów.(palma wielkanocna)
· Przeważnie jest biały i na stole leży .Kładą na nim sztućce, stawiają talerze (obrus)
· Jak się nazywa jajko malowane co na Wielkanoc się przydaje. (pisanka)
· Żółciutkie kuleczki za kurką się toczą. Kryją się pod skrzydła, gdy wroga zobaczą (kurczątka)
· Upleciony ze słomy, wikliny chętnie nosi owoce, jarzyny. Grzyby też z lasu przyniesie oraz pisanki i baranka poniesie czasem. (koszyk)
· Ma długie uszy futerko puszyste. Ze smakiem chrupie marchewkę i sałaty listek. (zając)

 

4. Co w koszyczku? – wkładanie wielkanocnych potraw do koszyczka i rozmowa o znaczeniu potraw:

· Baranek – zwycięstwo Chrystusa, który jak ofiarny baranek oddał swoje życie za ludzi, by następnie zmartwychwstać i odnieść zwycięstwo nad grzechem, złem i śmiercią.
· Jajka – symbol życia
· Szynka – symbol zdrowia,
· Chleb – symbol dobrobytu i szczęścia, symbol Ciała Chrystusa.
· Sól – odstraszenie od zła.

 

 

5. Baranek wielkanocny – praca plastyczna (link poniżej):

Wykorzystamy czas przedświąteczny na wykonanie ozdób wielkanocnych. Poniżej przesyłam link do strony, na której możecie wybrać sobie, którego baranka wykonacie (w zależności od dostępnych w domu materiałów – PAMIĘTAJCIE! Nie wychodźcie z domu, żeby cokolwiek kupować).

 

https://www.arbuziaki.pl/jak-zrobic-baranka-wielkanocnego-az-24-pomysly/

https://www.youtube.com/watch?v=4ZsceTQLuAU

 

6. Kolorowe pisanki:

Pomóżcie rodzicom przygotować piękne kolorowe pisanki (zapewne wiecie, że tak się nazywają takie jajka). Pomalujcie je flamastrem, farbami lub ozdóbcie inaczej, według własnego pomysłu i z dostępnych w domu materiałów. 

Życzę miłej zabawy, kolorowych i twórczych pisanek oraz                                      OBFITEGO ŚMIGUSA DYNGUSA!!!

 

 

 PROPOZYCJE ZABAW 30.03. – 03.04.2020

 

https://dziecisawazne.pl/23-pomysly-na-zabawy-bez-zabawek

https://www.nowaera.pl/strefainspiracji/przedszkolnelaboratorium

PROPOZYCJE ZABAW DLA DZIECI Z TRUDNOŚCIAMI

 

 

POCZYTAJ MI MAMO… POCZYTAJ MI TATO…

 BAJKA TERAPEUTYCZNA -   „O DWÓCH OŁÓWKACH”

 

Temat: Przyjaźń.

 

Cel: uświadomienie potrzeby przyjaźni, bezinteresownej chęci pomagania, budowanie zaufania, lojalności, stymulacja empatii (współczucia).

 

W pewnym piórniku leżały równo ułożone ołówki. Były kolorowe, tylko jeden był zwykły, szary. Tuż obok niego znajdował się wspaniały ołówek dwukolorowy: czerwono – niebieski. Ołówki zawsze przebywały razem, czy to leżąc obok siebie w piórniku, czy ścigając się i kreśląc wzory na papierze. Szary rysował kontury, a dwukolorowy wypełniał je barwami. Bardzo lubiły się tak razem bawić. Inne kolorowe chciały przyjaźnić się z dwukolorowym, ale on wolał szary i z nim spędzał czas.

- Co to za zwyczaje – szeptały oburzone – że dwukolorowy przyjaźni się z takim zwyczajnym! To nie wypada, nie wypada – powtarzały.

Ale dwukolorowy nie słuchał tego gadania, szarak zresztą też. Obydwa przecież bardzo się lubiły. Aż pewnego dnia wydarzyło się straszne nieszczęście; dwukolorowemu złamały się grafity.

- Będzie do wyrzucenia, do wyrzucenia – szeptały ołówki, z satysfakcją przekazując sobie tę wieść. Dwukolorowy bardzo się zasmucił, szarak jeszcze bardziej.

- Jak mu pomóc, co zrobić? – pytał sam siebie.

- Nie, nie pozwolę, by taki wspaniały ołówek, który jeszcze może tyle pięknych rzeczy narysować, został wyrzucony.

Wziął przyjaciela na plecy i pomaszerował szukać lekarza ołówków. Przyjaciele długo szukali pomocy. Szary ołówek  był już bardzo zmęczony, co chwilę odpoczywał, ale nie ustawał w poszukiwaniach. Nareszcie znalazły bardzo starą Temperówkę.

- Spróbuję wam pomóc – rzekła i bardzo ostrożnie zabrała się do pracy. Delikatnie, by nie spowodować zniszczeń, skrobała, przycinała i w końcu zatemperowała.

- Uf, już po zabiegu – powiedziała. – Udało się, jesteś wprawdzie krótszy, ale dalej pięknie możesz rysować, co tylko zechcesz.

- Naprawdę ? – spytał z niedowierzaniem dwukolorowy.

- Pomogłam tobie, ale największą przysługę oddał ci twój przyjaciel – Szary Ołówek.

- E tam – powiedział Szarak zawstydzony tą pochwałą. – My jesteśmy prawdziwi przyjaciele, on nie zdradził naszej przyjaźni dla innych, kolorowych, więc ja… Tutaj zaczął się jąkać bardzo wzruszony. Dwukolorowy nic nie powiedział, tylko przytulił się do niego. Wróciły razem do piórnika, by odpocząć po przeżyciach, a nazajutrz znowu rysowały razem.

 

Pytania do tekstu:

1. Z kim najczęściej bawił się Dwukolorowy Ołówek?
2. Co stało się z Dwukolorowym Ołówkiem i kto mu pomógł?
3. W jaki sposób Szary Ołówek uratował kolegę i dlaczego to zrobił?
4. Kto to jest przyjaciel?

 

Propozycje zajęć i zabaw:

• Wykonaj dowolną pracę (obrazek, laurkę, itp.), którą chciałbyś/chciałabyś podarować osobie według Ciebie wyjątkowej (brat, siostra, mama, tato, dobry kolega/koleżanka, itp). Postaraj się, żeby to była praca „od serca”.
• Zastanów się, co mógłbyś/mogłabyś zrobić, żeby sprawić przyjemność rodzicom lub rodzeństwu. Postaraj się być dla nich wyjątkowo miłym/miłą.
• Zabawa dydaktyczna: ”Jaki to kolor?”

Rodzic wybiera dowolną kredkę i pyta dziecko, jakiego jest koloru. Zadaniem dziecka jest wyszukanie jak największej ilości przedmiotów w pokoju w tym kolorze.

Następnie dziecko wybiera kredkę i rodzic wymienia przedmioty w określonej barwie.

 

Życzę miłej zabawy

„Na straganie” – wysłuchanie piosenki na podstawie wiersza Brzechwy (link poniżej)

https://www.youtube.com/watch?v=38QNVaK7a-s

1. Nazwijcie warzywa wymienione w piosence;
2. Podzielcie na sylaby (wyklaszczcie) nazwy ww. owoców;
3. Jak często jecie  warzywa i w jakiej postaci?;
4. Które warzywa lubicie najbardziej?

Drugi dzień poświęcamy owocom (pokazujemy dzieciom zdjęcia bądź prawdziwe owoce).

Co to za owoc/warzywo?

Rozpoznawanie warzyw i owoców za pomocą zmysłów (dotyk, zapach, smak). Dziecko rozpoznaje owoce i warzywa za pomocą zmysłów (z zawiązanymi oczkami).

Sałatka warzywna/owocowa:

Wspólnie z rodzicami przygotowujemy pyszną i zdrową sałatę z warzyw lub owoców, które macie dostępne w domu. Można też przygotować sok (pamiętajcie, że witaminy potrzebują tłuszczu, żeby były dobrze przyswajane).

W jaki sposób jeszcze możemy dbać o zdrowie?

1.  ubieramy się odpowiednio do pogody;
2. dbamy o higienę (przypominamy i wspólnie z dziećmi prawidłowo myjemy ręce);
3. pamiętamy o myciu zębów;
4. odpowiednio się odżywiamy;
5. pamiętamy o aktywności fizycznej;
6. chodzimy do lekarz i poddajemy się badaniom.

Piramida zdrowego żywienia i aktywności fizycznej:

Na koniec tygodnia wykonujemy piramidę zdrowego źywienia i aktywności fizycznej. Jeżeli macie w domu gazetki reklamowe, dzieci mogą powycinać gotowe obrazki, jeśli nie, niech narysują i powycinają (cały czas pamiętamy o ćwiczeniu rączki).

Codzienna gimnastyka:

Pamiętajcie, aby codziennie rano, najlepiej wspólnie z rodziną gimnastykować się przy naszym wierszyku!

PROPOZYCJE ZABAW 23.03. – 27.03.2020

 

W tym tygodniu skupiamy się na kształtowaniu umiejętności konstruowania dłuższych wypowiedzi! Oczywiście cały czas rozbudzamy kreatywność dziecka podczas wykonywania prac plastycznych i pomagamy w samodzielności 

 

 ĆWICZYMY MAŁĄ MOTORYKĘ:

 

 

 

Do zabawy potrzebna jest kartka papieru.

 

 

 

Siadamy na dywanie, kartkę bierzemy w dwa palce i dmuchamy w nią, aby się poruszała. Następnie pytamy dzieci, w jaki inny sposób można pokazać wiatr za pomocą kartki (np. machając nią, podrzucając itp.). Przechodzimy do pokazywania deszczu. Kładziemy kartkę na podłodze i delikatnie uderzamy samymi paluszkami pokazując najpierw mały, potem coraz silniejszy deszcz. Następnie, burza – tu możemy uderzać pięściami lub tupać czy skakać. Na koniec z kartki robimy kulę śniegową, zwracamy uwagę, aby dzieci dobrze ugniotły kartkę. Taką kulą rzucamy do celu, można zrobić zawody rodzinne!

 

 

 

POĆWICZCIE JESZCZE PRZY ZNANEJ WAM PIOSENCE „TĘCZA”

 

 

 

Pada, pada, pada deszcz (ruch rękoma od góry do dołu)

 

Wieje, wieje, wieje wiatr (ręce nad głową- kołysanie wiatru)

 

Pada, pada, pada deszcz, Wieje, wieje, wieje wiatr.

 

Błyskawica! (klaśnięcie w dłonie) Grzmot! (tupnięcie nogą)

 

Błyskawica! Grzmot!

 

A nad nami kolorowa tęcza (zatoczenie łuku nad głową) 2x

 

 

 

ĆWICZENIA LOGOPEDYCZNE:

 

 

 

Poniżej przesyłam link do ćwiczeń usprawniających aparat mowy:

 

https://www.youtube.com/watch?v=hNSYN4ZHMOU

 

W filmie dostępne są odgłosy różnych zwierząt. Prezentujemy odgłos zwierzęcia, zatrzymujemy film, a następnie zadaniem dziecka jest :

 

- Odgadnięcie, co to za zwierze?

 

- Powtórzenie odgłosu, które dane zwierze wydaje.

 

Pozwólmy dziecku zapoznać się z wizerunkiem prezentowanego zwierzęcia. Dzięki temu lepiej zapamięta.

 

Wysłuchajcie piosenki „Wiosna” (link poniżej). Porozmawiajcie o jej treści. Dziecko może narysować Wiosnę, która występuje w piosence. Koniecznie niech opowie, co narysowało. Proszę o przyniesienie pracy do przedszkola, dzieci w grupie będą opowiadać o swoim postrzeganiu tej pory roku.

https://www.youtube.com/watch?v=KK8dHGsQ5fk

 

„Jutro miałem urodziny” – pomagamy dziecku zrozumieć pojęcie czasu

 

Pierwszego dnia tworzymy/rysujemy zegar, który będzie odmierzał dzień i noc (może powstać z papierowego talerzyka i wskazówki przypiętej pinezką).  Tarczę dzielimy na dwie części: jasna oznacza dzień, ciemna noc – i zegar gotowy!  Wyglądamy przez okno, nazywamy to, co maluch widzi: jasno – jest dzień, ciemno – przyszła noc;  dziecko ustawia wskazówkę na odpowiedniej części tarczy. Pewnie dość szybko zaobserwuje, że po dniu zawsze jest noc, a po nocy następuje dzień, i że ten rytm stale się powtarza. Nazywanie przez dorosłego pór dnia – rano, po południu, wieczorem – z pewnością ułatwi maluchowi zrozumienie upływu czasu. 

Następny zegar może regulować pory codziennych zajęć dziecka. Wykorzystujemy tę samą tarczę, a rozkład dnia pociechy oznaczamy za pomocą obrazków. Trzeba pamiętać, żeby użyte symbole były jednoznaczne dla malucha, ponieważ to on ma je „odczytywać”. Przypuśćmy, że rano budzimy dziecko i kierujemy jego uwagę na zegar. Pierwszym z symboli na jasnej stronie tarczy jest szczoteczka do zębów, kolejnym – talerzyk i kubek, następnym – klocki itd. Wystarczy, że dziecko zerknie i już wie, co trzeba zrobić teraz, a co potem. Takiemu zegarowi również wystarczy jedna wskazówka, którą przesuwa się wraz z wykonaniem kolejnej czynności.

 

Tytułowe zdanie „Jutro miałem urodziny” świadczy o tym, że maluch nie rozumie jeszcze różnicy między jutro a wczoraj czy dzisiaj. Aby ułatwić mu zdobycie tej umiejętności, możemy stworzyć specjalny kalendarz – na początek tygodniowy. Wieszamy na ścianie poziomy pas papieru i dzielimy na 7 kolumn, na przemian szerokich i wąskich. Szersze pole oznaczać będzie dzień, węższe noc (te dziecko może od razu zamalować na czarno). W szerokich polach rysujemy symbole oznaczające wydarzenia z danego dnia – dziecko na pewno chętnie je wymyśli (np. urodziny = balon, spacer = dzieci, pokój = zabawki). Przy korzystaniu z kalendarza ważne jest, aby zaglądać do niego codziennie i opowiadać, co robiliśmy wczoraj, co będzie dzisiaj, a co jutro – systematyczność jest tutaj kluczowa. Zwracajmy uwagę na wypowiedzi dzieci pełnym zdaniem – każdorazowo mu o tym przypominajmy!

 

„Myjemy ręce” – zwracanie uwagi na systematyczne i prawidłowe mycie rąk.

 PRACA DLA CHĘTNYCH

 

Proszę o wykonanie dowolnej pracy z figur geometrycznych. Figury można narysować, pokolorować i wyciąć. Następnie przyklejamy wzór wg kreatywności dzieci. Nie narzucamy dzieciom konkretnej pracy, niech dziecko samo pomyśli, co mogłoby z danych figur ułożyć. Zachęcamy dzieciaczki do twórczego myślenia. Przy okazji powtarzamy nazwy figur geometrycznych

 

DALSZE PROPOZYCJE DZIAŁAŃ DO REALIZACJI W DOMU 

 

„DZIECI UCZĄ RODZICÓW” – ogólnopolska akcja edukacyjna realizowana w naszym przedszkolu.

 

W odpowiedzi na zaistniałą sytuację Centrum Rozwoju Lokalnego przygotowało serię materiałów dydaktycznych do wspólnej domowej nauki rodziców i dzieci. W każdą środę
i każdy piątek na stronie internetowej www.crl.org.pl  w zakładce aktualności (dzieci uczą rodziców w domu) będą ukazywać się materiały do pobrania. Zamieszczane lekcje będą obejmować tematykę zdrowego bezpieczeństwa, zdrowego trybu życia, promocji sportu, ekologii czy historii. Zakres tematyczny i liczba lekcji będzie zależna od rozwoju sytuacji.

 

 

 

 ”CZEŚĆ JESTEM KUZYNEM GRYPY! JAK O KORONAWIRUSIE ROZMAWIAĆ
Z DZIEĆMI?” – książka jest do pobrania na stronie www.mamyprojekt.pl w zakładce koronawirus.

 

 

 

PAMIĘTNIK DOMOWEGO PRZEDSZKOLAKA

 

  Dzieci codziennie w domu rysują, kolorują i wykonują inne prace plastyczne.
Zachęcam do zbierania tych prac i utworzenia z nich książeczki np.
w formie przedziurkowanych prac połączonych tasiemką lub prac zebranych
w segregatorze. Po powrocie do przedszkola zaprezentujecie swoje książeczki
i opowiecie o swoich sukcesach.

 

Propozycje zadań i ćwiczeń do wykonania w domu (tydzień 3. / 19.03.2020-20.03.2020): 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zajęcia   dodatkowe:

 

GIMNASTYKA PORANNA:

Osoba prowadząca: Ewa Leszkiewicz

• poniedziałek – piątek: 8:00 – 8:15

 

 

Gimnastyka   ogólnorozwojowa  

z   elementami   korekty:

Osoba prowadząca: Magdalena Belcarz

• poniedziałek: 12:30 – 13:00
• wtorek: 11:30 – 12:00

 

jĘZYK   ANGIELSKI:

Osoba prowadząca: Katarzyna Bednarz

• środa: 10:15 – 10:30
• czwartek: 11:30 – 11:45

Zajęcia odbywają się raz w tygodniu zamiennie, w zależności od zmiany nauczyciela.

ZAJĘCIA  PLASTYCZNE:

Osoba prowadząca: Katarzyna Kamienowska

• poniedziałek: 13.30 – 14.00
• wtorek: 13.30 – 14.00

 

ZAJĘCIA  LOGOPEDYCZNE:

Osoba prowadząca: Ewelina Karpińska

• piątek: 11:00 – 12:00
  

 

Mali  wspaniali -
ZAJĘCIA  OGÓLNOROZWOJOWE  Z   ELEMENTAMI   SZTUK   WALKI:

Osoba prowadząca: Agnieszka Ilnicka

• środa: 13:30 – 14:00

 

Rytmika: 

Osoba prowadząca: Dobrosława Głowacka

• piątek: 12:30 – 13:00
  

 

 

 

 

HARMONOGRAM

KONSULTACJI  I  ZEBRAŃ  Z  RODZICAMI

 GRUPY VIII

W  ROKU  SZKOLNYM  2019/2020

DATA	RODZAJ  SPOTKANIA
04.09.2019	Zebranie  organizacyjne w godz. 16:00 – 17:30. Temat: Zapoznanie rodziców z organizacją pracy przedszkola na bieżący rok szkolny, dokumentami obowiązującymi w placówce. Sprawy różne. Osoba prowadząca: Ewa Leszkiewicz
06-07.11.2019	Konsultacje  indywidualne Temat: Omówienie wyników diagnozy wstępnej dziecka. Osoba prowadząca: Ewa Leszkiewicz
12.02.2020	Zebranie półroczne Temat: Podsumowanie pracy dydaktyczno-wychowawczej za I semestr. Sprawy różne. Osoba prowadząca: Ewa Leszkiewicz
22-23.04.2020	Konsultacje indywidualne Temat: Omówienie wyników diagnozy końcowej dziecka. Osoba prowadząca:  Ewa Leszkiewicz

 

W razie potrzeby istnieje możliwość zorganizowania konsultacji na prośbę rodzica.